Dom Jonathana Harpera (i Sophie)

First topic message reminder :

Duży dom z garażem
Dom zbudowany z porządnych materiałów, posiadający dobrą izolację i klimatyzację. Pomieszczenia są w nim duże i jasne. Posiada trzy sypialnie, dwie łazienki, kuchnię i salon. Dodatkowo przy kuchni znajduje się niewielkie pomieszczenie gospodarcze. Posiada niewielką piwnicę. Na tyłach domu znajduje się dość duży ogród. Garaż mieści jeden samochód.
W holu, nad drzwiami wejściowymi wisi czaszka jelenia.
W ogrodzie znajduje się dodatkowo dziecięcy, nadmuchiwany basen dla Sophie.

- Tak, chętnie.
Przejrzała gazetę, jeszcze pobieżnie. Sięgnęła po inną.
- To chyba jakiś spokojniejszy okres albo po prostu wtedy to nie gang braci robił burdy. - Z pewnością nie oni jedyni dostarczali takich atrakcji.
- Dziękuję - sięgnęła po filiżankę i przejechała palcem po niej.
- Swoją drogą, nie sądzisz, że teraz i u nas dziwnie spokojnie. Minął miesiąc, żadnej strzelaniny, burdy większej. Trupy same z przyczyn mało kryminalnych? - spojrzała poważnie na Jona.

128

- Proszę, - położył cukiernicę na stół i wrócił do przęglądania prasy.
- No może, ale patrz, ktoś przywiózł wibratory do miasta. - napił się kawy.
- Hmm... uważaj, bo zapeszysz. - uśmiechnął się słabo - Ale masz rację, i jakkolwiek to by nie brzmiało nie podoba mi się to.

Westchnęła, bo tu nie było potrzeba jej czarnowidztwa ani przyciągania pecha.
- Gang, dwa kartele, a jeszcze szeryf wspominał ostatnio o Duszkach. Wiesz Stary Jacob i ta wojna podjazdowa z Klanem. Więc pytanie nie czy, ale kiedy to wszystko walnie. I czy chce się na to czekać.
Joan napiła się kawy i pożałowała, gdy odczytała fragment artykułu, bo właśnie zginęłaby śmiercią tragiczną, a prozaiczną przez zadławienie. Przełknęła na spokojnie i parsknęła śmiechem.
- Oho, czyżby początki naszych jeźdźców apokalipsy. Brzmi całkiem, jak Święci.
Przekartkowała numer do końca.

- Dobrze, że by siedzimy w piwnicy - spojrzał co tak rozśmieszyło Joan - He, coś mówiłaś o powolnym okresie? - wyszczerzył się.
- Cóż za njusy. Ale nie bardzo powiązane z naszymi zainteresowaniami.
Szukali dalej.

139

- To nas uratuje. Zabarykadujemy się przy lodówkach, spokoju denatów nikt nie będzie chciał naruszać. Chyba, że nadejdzie zombie apokalipsa to po nas.
Przejrzała artykuł, który wydał jej się interesujący.

 

- Oho! - zakrzyknął Jonathan i odwrócił się do swojej suczki, która nieubłaganie gryzła piszczącą świnie. Oj chyba świnka dostanie w nocy anginy i straci głos...
- Patrz, Sophie łowca skarbów. Jak podrośniesz to może też sobie pokopiesz taaaak? - powiedział do psanieco wyżej niż zwykle. Wrócił do Joan.
- No popatrz. Skarby. - podekscytowany dzieciak wyszczerzył się do Joan z miejsca Jonathana.

Tak, Joan miała rację definitywnie żadnych zabawek wydających dźwięki. To była dobra polityka.
- Ciekawe - zgodziła się chibi Jonathanem. - Z którego roku jest ta gazeta? - i odwróciła na pierwszą stronę.
- W ogóle znowu Villa, chyba robili za element rozrywkowy.

Żeby znaleźć coś innego, ale równie interesującego - mnożnik na spostrzegawczość, próg 130. Możecie łączyć swoje dwie cechy.
Wszystkie gazety były z 1897 roku.

148

Jonathan pogłaskał suczkę po głowie.
- Nom, każde miasto ma swojego błazna - zastanowił sie chwilę - na przykład młoda Ramirezówna - zasmiał się.

Skinęła głową.
- Owszem, choć u niej, to przykrywa pewnie całą masę problemów. - Nie tajemnicą był pożar i konflikt z siostrą czy bardziej szwagrem.
- Co do gazet wszystko to 11 lat po śmierci Nick'a i Johnnego, a rok przed Stevena McConnora, który był w badzie tego Javiera. Może temu też warto się przyjrzeć? - zastanowiła się.
- Dobra, lecę. Jeszcze się zgadamy - uśmiechnęła się. - Cześć - i Joan zaraz wyszła.
/zt

/24.09.13 Poranek

Jonathan obudził się ze snu, w którym piekł się na ruszcie w słońcu, na środku wulkanu. Przyczyną tego inferna była Sophie śpiąca na swoim tatusiu wywrócona na plecy. Język wywalony był na bok i wyglądała jak ucieleśnienie lenistwa. Gdyby nie to, że mu gorąco, niewygodnie i nie ma przy sobie telefonu to pewnie zrobiłby zdjęcie na bloga. Brutalnie obudził swoją córeczkę i wstał zaparzyć sobie kawę. Taką jak zawsze. Czarną z cukrem. Popatrzył na napój i pomyślał, że może pora wprowadzić w swoim życiu wielkie zmiany. Więc wlał do niej mleka.
Pił kawę na ogrodzie i patrzył jak Sophie zipie przy basenie. 
Nuda.
Nuda.
Nuda.
Odchylił głowę do tyłu.
Nuuuuda.
W pracy spokój, przynajmniej w jego wydziale. Koroner nie wiele ma do czynienia z wandalizmem. Nie ma co robić, ekipa poszukiwaczy przygód straciła zapał... nawet nie ma inspiracji do stworzenia nowego dzieła. Wtedy wpadł na pomysł. Chwycił za telefon i zadzwonił do siostry ponarzekać, poskarżyć się i pomarudzić. No i oczywiście opowiedziec o swojej nowej pasji, którą siostra na wstępie wyśmiała. Jak można się tego było spodziewać. Mówił o swoich inspiracjach, wysłał jej zdjęcie swojego obrazu i znowu otrzymał salwę śmiechu. No cóż. Rodzina.

/zt

/26.09.13 z rana

Jonathan został obudzony mokrym nosem i brutalnym kopaniem. Ktoś się niecierpliwił na spacer. Z cierpiętniczym jęknięciem „złaaaaź” patolog wstał i podrapał swoją wyroścniętą już psinę za uchem wsuwając dłoń w gęste, miękkie futerko. Niedługo będzie już zupełnie duża i będzie ciągnąc swojego tatę po chodniku. Po szybkim śniadaniu ubrał swój dres, przypiął psu smycz i wyszedł na poranną przebieżkę... Która przez psa zazwyczaj kończyła siię na szybkim biegu ze sprintem na koniec. Sophie zadowolona truchtała powolutku dostosowując się do swojego pana, który już po pierwszym okrążeniu wokół osiedla był cały czerwony na twarzy. Jakieś redneki rzuciły niewybredne komentarze dotyczące biegających panienek i Jon zorientował się, że zawędrowali z nieciekawe okolice. Więęęęc w tył zwrot! 
Tup tup tup tup tup.
Jon zrobił krótką przerwę pod drzewem, które suczka dokładnie obwąchała po czym wrócili do domu. Gdy Sophie znalazła się na ostatniej prostej, jak zwykle pognała ile sił w łapkach i pociągnęła Jona za sobą. Padnięty wziął prysznic po czym z wilgotnymi włosami usiadł w ogrodzie rzucając piłkę wiecznie pełnej enegrii suczce i maljąc nowe kubistyczne dzieło. Tym razem inspiracją był gołąb siedzący na krzaku i bezczelnie gapiący się na patologa jakby to on był na nie swojej ziemi. 

Po południu majac już dość piekącego słońca wrócił do środka i zaczął przygotowywać się do spotkania ze znajomymi. Zaprosił kilka osób na jakieś ciasto i może torchę alkoholu.
Trzydzieści jeden lat. Teraz to juz tylko z górki.
Zdecydował się na ciasto truskawko, bo to jego ulubiona no i w końcu to jego urodziny. Ma osiemnaście lat (i trochę) i będzie robił co chce!
Wsadził czekoladowy biszkopt do piekarnika, w między czasie zrobił masę a jak już wszystko było gotowe ułożył truskawki na wierzch i pomiędzy ciasto i krem. I do lodówki. Wyglądało fantastycznie i dobrze komponowało się z butelkami alkoholu chłodzącego się obok. Nic więcej nie gotował, bo planował rozpalić później grilla i karmić ludzi mięsem z ognia. Gdy skończył położył się na kanapie z laptopem na kolanach i pograł sobie w szachy. Rozegrał kilka partii, z których jedną przegrał. Szok. Zdziwiony obejrzał profil swojego rywala. Jakiś „Spock69” nigdy nie przegrał rozgrywki ...też coś, pewnie jakiś komputer albo co.
I tak spędził kolejną godzinę.

26.09.13 popołudniu

Cooperowie zjawili się przed drzwiami Harpera i zamiast pukać, wpakowali się do środka. Gabrielle pierwsza odnalazła Jona i uśmiechnęła się do niego wesoło.
- Wszystkiego najlepszego, dupko!
Uściskała przyjaciela i wskazała na męża.
- Nate coś chowa dla ciebie.

Harper został porwany z kanapy w niedźwiedzi uścisk Gabirelle.
- Cześć. Przywitał się i dał z siebie wycisnąć powietrze. Uśmiechnał się do Coopera.
- To twoja kasa z Bar Mitzvy? Oh, chyba naprawdę mnie lubisz - wytarł nieistniejącą łzę - Kupię sobie waciki. Spojrzał na swój piękny sufit w odpowiedzi na te dupki.
Przybiegła i Sophie z radością dzieląc się swoją miłością i sierścią z gośćmi.
- Ty wiesz, że zostawiłeś tu swoje żółwie?

- No cześć... psie.
Gabrielle raz klepnęła kudłacza w łepek i odsunęła się, by nie wyjść potem cała biała, chociaż przyszła ubrana na czarno. Rozglądnęła się po wnętrzu i spojrzała pytająco na solenizanta.
- Nie masz więcej przyjaciół? - Oh oh przytyk musiał być.

Cooper, jako właściciel psa z doświadczeniem, skutecznie uniknął ataku, odsuwając Sophie nogą. Potem posłał jej buziaka.
- Ach, tak, tak, ale możesz zatrzymać, przydadzą się dziś na imprezie, bo na razie jest...leniwa - hohoh! Od kogoś się nauczył.

Wyraźnie zmarkotniał.
- No... myślałem, że wy jesteście moimi przyjaciółmi - i wbił wzrok w podłogę.

Gabrielle uniosła brwi i zerknęła na Coopera, nie czekając jednak na jego reakcję. Podeszła do Jona i dała mu całusa w policzek.
- Wiem, że wolałbyś dostać mnie w czerwonej kokardzie, ale... może wystarczy Ci Nate? Daj mi pić!

Cooper podszedł do Jonathana, objął go ramieniem i też dał buziaka w policzek.
- BFF. Nie dąsaj się, tylko mów, gdzie mogę drinki szykować. Sex on the Beach albo co tam... kolorowego jest. Ostatnio się nauczyłem. W internecie pisali jak robić.