Apartamentowiec

First topic message reminder :

Jest to jeden z tych wysokich na kilkanaście pięter, nowocześnie wykończonych budynków. Na dachu ma ogród, a w piwnicy siłownię. Posiada klatkę schodową i dwie błyskawiczne windy. Mieszkania tutaj są drogie, o dużych metrażach. Nic więc dziwnego, że lista mieszkańców składa się głównie z osób zamożnych.

MIESZKANIA W APARTAMENTOWCU: NIEDOSTĘPNE

Uśmiechnął się.
- No tak, tak, masz rację. Nie ma bezinteresownej dobroci - przyznał jej rację - to może wprost... przysługa za przysługę. Ja pomogę ci się wyrwać z tego Old Whiskey, może nawet ci pracę znajdę... właśnie, w czym jesteś dobra, Autumn?

- W ciągnięciu druta i machaniu dupą - prychnęła, będąc nadzwyczaj szczerą jak na siebie. A może miała po prostu zły dzień i widziała siebie tylko z tej strony? Kto wie. Najwyraźniej skopał jej się humor i była na siebie zła. Na swoje durne pomysły i idiotyczne wybory życiowe.
- W kłamstwie - dodała po chwili, gdy odetchneła. - Dobrze kłamię. A co w zamian?

Jakby miał być szczery, to uznałby, ze to są doskonałe kwalifikacje. Problemem byłą tylko ciąża Autumn - wiec milczał.
- Kłamstwo zazwyczaj to duży talent. Myślę, ze z taką zdolnością, to ci coś znajdziemy.
Założył nogę na nogę i wziął głęboki oddech. Poczuł lekki ból w klatce piersiowej.
- Pracujesz u Santosa, tak? Myślisz, że udałoby ci się zrobić dla mnie jedno ksero?

- Nie. Pytam o całość. Ksero to pierdoła, a ja chcę wiedzieć reszte. Nie zamierzam się wpakować w cokolwiek czego będę potem żałować. Za dużo mogę stracić. Może się okazać, że lepiej będzie jak po prostu wyjadę bez niczego - patrzyła na Smitha.

Zastanowił się chwilę, kiwając głową na boki, jakby to mu pomagało myśli ułożyć.
- Możemy uznać, ze potrzebna mi asystentka.

- Tutaj czy u Santosa? - zmarszczyła brwi.

- Najpierw u Santosa, a jak się sprawdzisz, to tutaj - odparł.
Uśmiechnął się i spojrzał na zegarek, jakby czekając na coś. Albo kogoś.

- Tylko z gwarancją, że jeśli coś będzie się pieprzyć, to po prostu wyjeżdżam, niezależnie od wszystkiego, a ty nic z tym nie robisz - załozyła sobie torebkę na ramie.

/początek

Samochód zatrzymał się przed wejściem. Wysiadła z niego elegancko ubrana kobieta. Jednak ci, co znają panią Smith mogliby powiedzieć, że w porównaniu do tego, jak zazwyczaj się ubiera, dziś wyglądała raczej... Ascetycznie. Porzuciła swój ukochany czarny kolor na rzecz białych spodni i białej bluzki bez rękawów.
W końcu w niektórych kulturach biały to kolor żałoby.
Wiecznie obwieszona jak choinka, dzisiaj założyła tylko kolczyki i wisiorki do kompletu. Żadnych błyszczących pierścieni, brzęczących bransoletek, kopertówek w ostrym kolorze. Oddała kluczyki obsłudze hotelu, zdjęła okulary z nosa i wsunęła je na głowę, przytrzymując nimi blond włosy. Weszła do lobby i od razu zauważyła swojego męża i... Ją. Podeszła do nich pewnym krokiem, patrząc wprost na rudzielca. Zatrzymała się przed kobietą, znacznie nad nią górując i chwilę patrzyła na nią intensywnie, nie odzywając się.
- Dziękuję. - Powiedziała w końcu. Była poruszona, ale próbowała to ukryć. Nie ważne, kim była Autumn na co dzień - nie w tym momencie. Teraz była kobietą, która uratowała życie jej ukochanego męża. Debbi spojrzała w dół i chwyciła dłoń Seymour. - Dziękuję. - Powtórzyła i kiwnęła głową. Wciągnęła głośno powietrze i otrząsnęła się z emocji.
- I gratuluję. - Dodała, wskazując na brzuch. Ton głosu nabrał lekkości. - Który to miesiąc? - Zapytała, stając obok fotela na, którym siedział mąż. Położyła mu dłoń na ramieniu i przejechała po nim palcami. Kojący fakt, że wciąż siedział tam żywy.

- Cóż, myślisz, że jak ci zagwarantuję to, to będziesz spokojniej spałą w nocy - zapytał?
- A może lepiej... ułożymy tę współpracę tak, żeby się nie spieprzyła. Najpierw ksero. A potem... zobaczymy. Jedno zadanie, za konkretną sumę. Odłożysz sobie na lepszy samochód.
Wtedy przyszła Debbie. I jak zwykle, gdy pojawiała się żona, Smith automatycznie zaczynał czuć się jak dzieciak. Żona zachowywała się, jakby Autumn co najmniej wyciągnęła go z płonącego budynku - ale nie skomentował tego.
- Dobry wieczór - przywitał się - właśnie rozmawiamy o pracy. Panna Seymour już nie jest zainteresowana życiem w Old Whiskey.

Obróciła się, słysząc jak ktoś wchodzi do środka. Obserwowała panią Smith (a może panią Kawiński?). Pomyślała, że mogłąby tak wyglądać w tym wieku. Przez chwilę sądziła, ze dostanie opierdol za.. za co? Podrywanie jej męża? Albo coś podobnego. Że pani Smith jest paranoiczką i wszędzie węszy dobierające się do jej męża kobiety. Im młodsze tym gorzej. I nie ważne, że Autumn była w ciąży.
- Nie ma za co - odparła troche skołowana jej zachowaniem. W tych białych ciuchach i niemal nabożnych gestach było dla niej coś dziwnego. Przeniosła wzrok na Smitha.
- Tak. Tak myślę - odparla. Bo jakby chciał to mógłby świętych poinformować o tym, że zawolałą karetkę, a potem odwiozła go do domu, a teraz planuej wyjechać przed porodem.
- Niech będzie - pokiwała głową. - Ale mogę się wycofać kiedy chcę - zerknęła na moment na Debbi.

Pani Smith przysiadła na oparciu fotela i założyła nogę na nogę. Wyglądali jak pobity adwokat diabła i jego seksowna sekretarka, eheheh.
- O, doprawdy? Bardzo dobry wybór. - Pani Smith uśmiechnęła się szeroko, chociaż jej oczy odzwierciedlały inne, mniej przyjazne emocje. - Tamta dziura wypełniona jest gnidami. - Powiedziała, patrząc na siniec na twarzy męża. - Ale w ekosystemie musi zostać zachowana równowaga, prawda? - Dodała lekko rozczarowanym tonem i przeniosła wzrok na Autumn. Biedna kobieta pewnie głowiła się nad słownymi zagadkami dotyczącymi fauny i flory Old Whiskey.
- Wycofanie się to pojęcie względne. - Debbi Lynn założyła pasmo włosów za ucho. Nie wiedziała, czego dokładnie dotyczyła praca, ale wiedziała, że jak już raz wejdzie się w błoto Buendiów, to bardzo ciężko wyczyścić buciki.

- Uznajmy, że zawieramy kontrakt i jeśli któraś strona będzie chciała się wycofać, to trzeba będzie to jeszcze raz omówić. Ale na razie skupmy się na pierwszej robocie. Zrobisz, to, o co prosiłem? Dostaniesz... pięć tysięcy i gwarancję, że Sue nie dowie się o tym, że ze mną dziś rozmawiałaś. Ani, ze w ogóle rozmawiałaś. A potem... - spojrzał na zonę - pogadamy... może o nowym mieszkaniu? Innej robocie?
Znowu przeniósł wzrok na Debbie.
- Nie byłaby ci potrzebna sekretarka?

Podniosła spojrzenie na Smithową. Zaczyanły ją boleć stopy. Te buty przestawaly się nadawać do czegokolwiek. Jasne, mogła gdzieś w nich pojechać, a potem siedzieć. A potem wrócić do samochodu. Ale nie stać tyle czasu. I dzieciak uwierał ją w pęcherz. Na pewno robił to specjalnie, a ona przed wyjazdem napiła się soku.
- Zabrać swoje rzeczy i wyjechać - wyjaśniła jej. - Byle dalej. Byle z dzieckiem - wzruszyła lekko ramionami. Dla niej to było proste.
- Niech będzie - pokiwała głową na słowa Smitha.

Byle dalej. Byle z dzieckiem. Och, jej dzieci, jej kochana Regina i Sabrina...
- Myślę, że spodobałoby ci się mieszkanie z dala od... Głośnych motocykli i spalin. - Debbi Lynn uśmiechnęła się i zastanowiła na pytanie męża. Potarła podbródek palcem i kiwnęła powoli głową. - Tak... Sekretarka... Myślę, że to byłby dobry pomysł.

- Więc jeśli dobrze się spiszesz, to pomyślimy o nowym miejscu pracy. W lepszych warunkach. Kancelaria Santosa chyba nie jest zbyt urodziwa co?
Uśmiechnął się i sięgnął po ciemne okulary.
- Ale najpierw wmusimy się nauczyć sobie ufać... podwieźć cię gdzieś? - dopytał, a potem spojrzał na żonę - albo... jesteś głodna?

Dopiero potem pomyślała o tym, że do Debbi jako matki takie argumenty mogą trafić najlepiej. Ale.. cóż. Tak myślała. Jakakolwiek by nie była. Na pewno Świetym dziecka nie odda.
- Jeśli to byłby pomysł Sue albo Betty.. - nawiązała do wcześniejszej rozmowy ze Smithem, gdy mówił o odebraniu dziecka i poradzeniu sobie z resztą problemu, czyli z nią - Nie chcialabym odsuwać M.. ojca od dziecka.. koniec końców jest ojcem, ucieszył się i chce tego dziecka.. Pomógł mi po przyjeździe, chociaż to chyba spieprzylo to, co sobie ułożył jak wyjechałam - westchnęła, przeczesując włosy palcami.

- Musisz zdrowo się odżywiać, żeby dziecko było zdrowe. - Kiwnęła głową na brzuch Autumn. - Myślę, że dobry posiłek przed drogą ci nie zaszkodzi. - Na twarzy Debbi pojawił się uśmiech, jednak nieco zbladł, gdy Autumn wspomniała o ojcostwie. Nie słyszała całej rozmowy, ale słyszać Sue i Betty, domyśliłą się, że ojcem jest ktoś ze świętych kundli.
- Nie chciałabyś też wystawiać dziecko na niebezpieczeństwo. - Dodała poważnie. - Dasz im palec... Utną całą rękę.

- Myślę, że o ojcostwie porozmawiamy... jak dziecko się pojawi. Na razie jednak Autumn nie powinna w ogóle wspominać ojcu dziecka o tej naszej rozmowie. Wiec.... zachowuj się tak, jak się wobec niego zachowywałaś wcześniej.
Pokiwał głową, jakby sam ze sobą się zgadzając.
- To co, kolacja?

- Niech będzie. Ufoludek zżera ze mnie wszystko w trybie ekspresowym - uśmiechnęła się lekko i przestąpiła z nogi na nogę.
Siusiu!

- Tak, tak, masz rację, kochany. - Pani Smith cmoknęła i pokiwała głową. - Bardzo dobry plan. - Wstała z oparcia fotela i spojrzała z troską na męża. - Czujesz się na siłach, żeby wychodzić?

Smith zmrużył oczy, widząc, jak Autumn przestępuje z nogi na nogę.
Wstał więc i poszukał kluczyków od samochodu.
- Pojedziemy do "Fairy" - zaproponował - Zapraszamy. Mają tam... dobre toalety - dodał.
Wreszcie wszyscy skierowali się do wyjścia, by po niedługim czasie zajrzeć do "Fairy". Tam Smithowie zapłacili za obiad Seymour, która mogła wybrać z menu co chciała.
Wyglądało to zapewne jakby para właśnie gościła surogatkę, z którą omawiali szczegóły adopcji jej nienarodzonego dziecka.
W sumie... tak, tak to wyglądało.

/zt

/13.07.2013, popołudnie/

Plotki rozchodziły się w miasteczku szybko, tak więc dotarło co nieco do Skittlesa, że przed Vivą wywiązała się jakaś bójka. Nie połączył tego faktu bezpośrednio ze Smithem, jednak mimo wszystko postanowił go odwiedzić. Odkąd ich dzieciaki zostały wysłane razem do Nowego Jorku, Skittles wydawał się bardziej dbać o znajomość z Tonym.
Wysiadł  z auta, dotarł do drzwi Smithów i wszedł jak do siebie. Jak zawsze.
- Tonic? Czy zastałem cię na metrażu? - zapytał z czupaczupsem w ustach.

- Zastałeś.
Smith wyszedł z sypialni, paląc papierosa. Wyglądał, jakby właśnie miał wychodzić; a może nawet wyjechać! Na kanapie leżała otwarta torba, do której mężczyzna się pakował. 
- Co tam, cukiereczku? - dopytał, wyraźnie w lepszym humorze niż dwa dni temu.

- A co ty masz taki obity ryj? - zapytał, unosząc brew - Debbie dała ci się we znaki?
Rozejrzał się po pomieszczeniu, a jego wzrok przykuła otwarta torba. Zamiast zadawać kolejne pytanie, Jones wskazał paluszkiem na bagaż, unosząc brwi i patrząc na Tonica.