Apartamentowiec

First topic message reminder :

Jest to jeden z tych wysokich na kilkanaście pięter, nowocześnie wykończonych budynków. Na dachu ma ogród, a w piwnicy siłownię. Posiada klatkę schodową i dwie błyskawiczne windy. Mieszkania tutaj są drogie, o dużych metrażach. Nic więc dziwnego, że lista mieszkańców składa się głównie z osób zamożnych.

MIESZKANIA W APARTAMENTOWCU: NIEDOSTĘPNE

Na szczęście dla Cath, rana Rona nie była aż tak niebezpieczna dla życia. Wreszcie, po zużyciu wielu gaz i szmatek, chłopak przestał krwawić. Osłabł, to jasne, ale kto by teraz nie stracił przytomności?
Należało teraz zabezpieczyć opatrunek i podać ze dwa PAPAPY.

Uff, w końcu jakoś dała radę to ogarnąć i powycierała wszystko drugim ręcznikiem, a potem przygotowała opatrunek na nos. Zaczęła bandażować wokół głowy, by się on trzymał porządnie. Na koniec zawiązała i sprawdziła, czy nie za mocno. Zakrwawione gazy wrzuciła do jakiegoś jednorazowego małego woreczka, który znalazła. Ściągnęła jednorazowe rękawiczki. Dała papapy. Uniosła głowę i spojrzała ponad kanapą na Smitha stojącego nadal na balkonie. Nieświadomie położyła dłoń na gorącym czole Rona, w opiekuńczym geście.  Teraz miała chwilę na nasłuchiwanie, dlatego siedziała cicho jak myszka.

Smith ściszył głos, więc Cath w tym momencie słabo słyszała rozmowę. Mężczyzna wciąż był odwrócony plecami i nie zwracał uwagi na kobietę, która mogła się spokojnie rozejrzeć po mieszkaniu. 
Mnożnik na spostrzegawczość, próg 35. Jeśli przekroczysz, dostrzegasz uchyloną szufladę w komodzie, tuż przy drzwiach do sypialni.

33 < 35

Cath próbowała dosłyszeć co ten Smith tam wygaduje. Pewnie jakieś czułe słówka do żony. W sumie sama nie wiedziała czy ma ochotę tego słuchać. Gdy tak klęczała przy kanapie, rozejrzała się. Nie widziała jednak niczego interesującego. Jej myśli były zaprzątnięte czymś innym i przeoczyła w ten sposób szufladę, która mogła być kusząca ze swym wnętrzem.

43 > 30

Gdy nie miała co robić przez dłuższą chwilę rozglądała się dalej. Zaraz, zaraz. Dojrzała drzwi do sypialni, a przez myśl przeszedł jej naprawdę głupkowaty pomysł. Uśmiechnęła się mimowolnie. No ciekawe co by zrobił Smith, gdyby tam wpadła i zaczęła skakać po łóżku. Oprócz tego, że wywalił by ją przez balkon. Może by się przyłączył. Ale by była zabawa.
Blondynka wstała i po cichu zakradła się do drzwi. Oczywiście na tyle, na ile pozwalała jej noga. Dobrze, że miała wygodne, choć mało stylowe, buciki. Przemknęła przez uchylone drzwi i podeszła do błyszczących rzeczy, które odbiły się w jej dużych oczach mieniąc się pięćdziesięcioma cieniami. Chciała tylko zobaczyć co to takiego. Nigdzie nie szperała przecie.

Boże boże bożenko. Kitty niemalże się nie wywaliła ze śmiechu oraz z wrażenia. Korona! Jak ona zawsze marzyła o czymś takim. Albo o tiarze! Oczka jej się świeciły, gdy wpatrywała się w to. Zaraz jednak jej uwagę przykuło zdjęcie. O rety! Czy to ta sławna żona, o której tyle słyszała? Nawet ładna. Choć Cath preferowała inny rodzaj urody. No coś miała w sobie, niech jej będzie. Mimowolnie wyciągnęła telefon i cyknęła szybkie zdjęcie obu rzeczy. Potem obejrzała się na drzwi od sypialni i stwierdziwszy, że nikt jej jeszcze nie nakrył to chwyciła za ramkę i wyciągnęła fotografię. Położyła ramkę z powrotem, by nie rzucała się taka pusta w oczy. Potem spojrzała na zdjęcie z uśmiechem. Odwróciła na drugą stronę.

Na tyle fotografii była wypisana krótki tekścik. Ręczne pismo, czarny atrament.

Nogi do nieba, a w moim niebie Twoje miejsce.
Myśl o mnie, zwłaszcza jak będziesz pukał moja siostrę.

Chichocząc jakby miała lat szesnaście, a nie dwadzieścia sześć wyszła z sypialni, chowając wcześniej zdjęcie w kieszeni bluzy. W sumie nie pomyślała, żeby odłożyć na miejsce. Oby tylko potem tego nie żałowała. Przez chwilę nasłuchiwała odgłosów z salonu i nic nie słysząc domyśliła się, że Smith nadal jest na balkonie i rozmawia. Postanowiła zaryzykować i rozejrzeć się jeszcze...

Takie szperanie było naprawdę ryzykowne i Cath robiła to w twardą gulą w gardle i szybko bijącym sercem. Jak to kobieta zamiast na naboje zwróciła uwagę na szkatułkę, do której zajrzała. A tak droga biżuteria. O matko. Jaką ona miała na to chętkę! Ale nie jest po prostu złodziejką, o nie. Za to pocztówkę zwinęła z ramki, przeglądając ją. Starała się zachowywać jak mysz, by przedwcześnie nie zakończyć rozmowy Smith z żoną.

Na pocztówce była wypisana wiadomość z 1993 roku

Na górze róże,
na dole fiołki,
dawno przestałem
z twą siostrą
fikać koziołki

Wracam za dwa tygodnie i mogę się z Tobą żenić. Tylko nie mów mamie.

Przeczytała to co było na odwrocie i znów zachichotała. Jeny, jakie dziwne rzeczy powypisywane były na zdjęciu i pocztówce. Cath mało z tego ogarniała, ale za to wiedziała nieco więcej na temat Smithów. Schowała pocztówkę i zamknęła szufladę. Spojrzała jeszcze na naboje z wahaniem. Stwierdziła jednak, że woli nie przesadzać i odpuściła sobie. W sumie po co jej naboje. Już wolała te kolczyki, tak pięknie lśniły. Cath! Stop! Przestań być taką materialistką. Ogarnij się.
Gdyby już nic nie zwróciło jej uwagi w sypialni to po cichu z niej wychodzi. Ale ją stopa bolała w tym bucie. Już miała dosyć łażenia. Chciała sobie usiąść w spokoju. Do tego miała niezwykle intensywny dzień. Ale była zmęczona. Trzeba jednak przyznać, że lubiła jak coś się działo wokół niej.

48 > 35

No oczywiście, że jak już przegląda to wszystko jak w grach rpg. Każdą szufladę, każdy zakątek pokoju. Tym razem znalazła teczkę, którą bez wahania otworzyła. Aj, gapa. Coś wypadło. Gdy się schyliła i sięgnęła po to zobaczyła jakieś zdjęcie, chyba do dokumentów. Przyjrzała się obu stronom. Potem zajrzała też do teczki, sprawdzając co w niej jest. Może zdjęcie wypadło z jakiś dokumentów. Czuła się niczym detektyw w filmie kryminalnym. Nerwowo od czasu do czasu zerkała na drzwi. Jak ją nakryje to chyba Cath zejdzie na zawał.

To było zdjęcie Smitha z dyplomu szkoły policyjnej. Smith w uroczystym mundurze i odznaką. Nie było na nim nic napisane.
W teczce była kopia dyplomu wydana na nazwisko Antoni Kawiński i kopia legitymacji do odznaki. 
Czyli wszystko to, czego pragnęła całym sercem Lola.

No to teraz małej wścibskiej osóbce wyszły gały na wierzch, niemalże. Gdy podniosła zdjęcie i zobaczyła Pana Smitha w mundurze to mało brakowało, a by się obśliniła cała. Na pewno nogi jej zmiękły. Jeeeeny. Oprawi sobie w ramki i powiesi nad łóżkiem. Bez namysłu schowała w głębokie kieszenie bluzy, a potem spojrzała na dokumenty. Przyglądała się im przez chwilę, by zgiąć i także skonfiskować. Ryzykowała, trudno. Zamknęła teczkę i położyła ją tak jak leżała wcześniej. Bała się już rozglądać, ale obrzuciła ostatnim spojrzeniem sypialnię.

Mmmmm, majtki Smitha, kuszące doprawdy. Ale może innym razem. Opuściła zatem sypialnię starając się zrobić to cicho i obczaiła sytuację w salonie. Czy Smith nadal rozmawiał na balkonie? Całkiem długo mu to zeszło. Ale tym lepiej dla Cath, która miała czas przekraść się w okolice kanapy i udawać, że nic takiego się nie stało. Jednak tego nie zrobiła. Rzuciła tylko okiem na Rona czy nie zleciał przypadkiem z kanapy albo mu opatrunek nie odpadł. Potem pokuśtykała w stronę balkonu i przechyliła się przez framugę.
- Proszę Pana, skończyłam. - zaćwierkała niewinnie, nie kryjąc zadowolenia. Czy to z tego dała radę opatrzyć Rona, czy wcięła się w rozmowę? Nie wiadomo.

Pani Smith się rozłączyła, a Smithowi na chwilę wyłączył się nie tylko telefon ale i serce.
- Co? A, tak, chwila. Em... dobrze...
Wyminął Cath i wszedł do środka.
Nie ma sensu wyganiać Cath w panice, jeśli żona za chwile tu będzie. Jeszcze w windzie sie miną... w dodatku to podejrzanie będzie wyglądać.
Potarł czoło.
- Em, to ja sobie drinka zrobię.
Podszedł do barku i nalał sobie podwójna whiskey.

Zamrugała oczami zdziwiona, gdy tak ją minął. Po co ona wciąż tu była skoro swoje zrobiła? Miała czekać aż Ron się obudzi i wtedy zabrać go ze sobą? Na to wyglądało. Choć obawiała się, że państwo Smith tak szybko nie wypuszczą jej przyjaciela. To ją zmartwiło i pokuśtykała z powrotem do salonu. Przysiadła na bocznym oparciu na kanapie i obserwowała mężczyznę zamyślona. Co to takiego się święciło? Nie miała bladego pojęcia. Żyła w słodkiej nieświadomości.
- Będę mogła go zabrać jak się obudzi, prawda? - postanowiła zapytać o Rona, skoro nie miała nic lepszego do roboty.

z domu ---->

Pani Smith nie spieszyła się zbytnio. Wyszła z domu w dopasowanej, czarnej ołówkowej spódnicy i obcisłej bluzce z luźnym dekoltem, tak jak była ubrana za dnia. Na ramiona zarzuciła jeszcze żakiet od Piora, na stopy wsunęła LuButy i wsiadła do auta. Jadąc windą, przejrzała się dokładnie, upewniając się, że wygląda lepiej, niż wyglądać może jakaś biedna lekarzyna z Old Whiskey.
Skierowała kroki w stronę apartamentu 1566. Nawet przez myśl jej nie przemknęło, żeby zapukać - w końcu wchodziła do siebie. Przekręciła klucz w zamku i zapewne trafiła w środek rozmowy.
- Dobry wieczór. - Powiedziała chłodno, zamykając za sobą drzwi. Oczekiwała pewnie od męża, że podejdzie i zdejmie jej żakiet z ramion, w końcu w apartamencie panowała temperatura pokojowa.

Smith prawie wypuścił szklankę w dłoni. Gdy usłyszał żonę, wyprostował się jak żołnierz na apelu i podbiegł do pani Smith. Tak, zdjął jej żakiet i usunął się w kąt, jak zawstydzone dziecko.
- Debbie, to Catherine Hernandez. Pani Hernandez, to pani Smith.

Gdy usłyszała, jak zamek w drzwiach jest przekręcany to wyprostowała się jak struna i uniosła brwi w zdziwieniu. Spojrzała w tamtą stronę i zamrugała oczami widząc jakąś elegancką blondynkę. Już miała zamiary wyciągać zdjęcie miss kukurydzy dla porównania, by się upewnić, ale Smith ją ubiegł. Do tego obserwowała jego zachowanie z narastającym zaskoczeniem. Co tu się wyprawiało.
- Pani Smith. - rzuciła Cath niepewnie i wstała. Jak żałowała teraz, że jest ubrana w obszerną bluzę, leginsy i sportowe buty, a nie jest odstawiona jak na mszę w niedzielę. Jednak nawet w takim stroju, wyrwana z domu, wyprostowała się i uniosła nieco brodę. Na jej młodej buźce pojawił się lekki, słodki uśmiech.