Pub "u Gordona"

First topic message reminder :

Jeden z najstarszych pubów w mieście, o którym krążą już legendy. O tym, że założyciel był jednym z najsłynniejszych filantropów w okolicy, który został zamordowany przez swoja podopieczną-wariatkę. O tym, jak w tym miejscu w latach dwudziestych zbierały się po godzinach tęgie policyjne głowy infiltrujące tutejsza siatkę przestępców. Ba, żyją też legendy o tym, jak w latach 60. zamordowano tu z zimna krwią jednego z przywódców kartelu, a zabójcę podszedł go w przebraniu kelnera, fundując mu arszenik w koktajlu bezalkoholowym.
Jednak żadna z tych miejskich legend nie sprawiła, że ludzie przestali tu uczęszczać. Wręcz przeciwnie – lokal przez to zyskał klientele głodną nie tylko whiskey z lodem, ale tez przeróżnych opowieści o morderstwach i bandytach.
Dziś lokal nie wygląda tak jak na początku swojej działalności – na przestrzeni lat zmieniły się nie tyle wnętrza, co sama lokalizacja. W latach 60. Pub Gordona przeniósł się do wolno stojącego budynku w centrum, przy jednej z najbardziej ruchliwych ulic. Z zewnątrz pomalowany na ciemną czerwień, z zielonymi markizami nad oknami i wejściem, poprzypominać może nieco irlandzki pub. W środku również zauważymy inspiracje zielona wyspą - drewniana okleina, ciemne meble i whiskey na barze. Nie jest to jednak lokal uczęszczany przez wiecznie pijanych przedstawicieli klasy średniej – ceny tutaj sugerują, że gość powinien dobrze zarabiać i nosić lśniąc buty. Mimo, iż selekcji przed wejściem nie ma, to bądź pewien, ze jeśli nie wpiszesz się z profil standardowego klienta – barman może cię nie obsłużyć.

- A tak, to prawda, zdarzyło mi się być obrońcą - przyznał, przyprowadzając się do porządku. Nie chciał przecież sprawić na niej wrażenia nagabującego, choćby to był tylko nachalny wzrok. Miał wizerunek, o który trzeba zadbać, jakkolwiek snobistycznie to brzmi.
- Dosyć duża sprawa jak dla kogoś, kto niedawno dopiero trafił w te okolice. Chyba że podobne przypadki nie są takie rzadkie? Zdążyłem już zauważyć, że Old Whiskey jest... ciekawe. - Popił wypowiedź piwem, zostawiając ostatnie słowo, by wybrzmiało odpowiednio głęboką sugestią.

- Mogę ci służyć za królika doświadczalnego, na którym sprawdzi się, czy to prawda - odparł żartobliwie, zastanawiając się jednocześnie, czy przypadkiem nie za bardzo komplikuje proste wypowiedzi. Czasem tak miał, że wpadał w dziwnie pokręcony sposób mówienia, co zauważał, kiedy rozmówcy zaczynali dziwnie na niego patrzeć. Postanowił pilnować się zawczasu.
- Co prawda nie planuję jeszcze wyjeżdżać, ale póki co mam to w planach. Za rok czy dwa. A ty jesteś stąd?

- Tak, przejściówka, można tak to nazwać. Pewna sprawa, też zawodowa, przywiodła mnie tutaj i jeszcze chwilę potrzyma. Ale Nowy Jork czeka na mój powrót. - Zakończył minimalnym machnięciem ręki, mówiącym, że to nieważne sprawy, praca została w Old Whiskey u Santosa, tu nie warto było o niej mówić.
- A co studiowałaś? I gdzie? - zainteresował się wyraźnie. Poprawił okulary (lubiły zjeżdżać mu z nosa, miał zbyt prosty, trzeba będzie wziąć udział w jakieś bijatyce, żeby to poprawić) i oparł ręce na blacie, pochylając się lekko ku rozmówczyni. Tylko tyle, żeby lepiej ją widzieć, bynajmniej nie by ją przytłoczyć, nie, tego nie chciał. Był zainteresowany nią... póki co, po przyjacielsku, ewentualne większe zaangażowanie czekało na więcej spotkań, i tym, co może powiedzieć.

- Same nauki ścisłe. Pozwolę sobie powiedzieć, że całkiem nietypowo. Zwykle mówi się, że informatyka czy fizyka to bardziej... męskie zawody. Bez urazy. - Uśmiechnął się do niej. Nie miał nic złego na myśli, było to widoczne z daleka. Zaraz włączył mu się zmysł analityczno-psychologiczny, jakby podświadomie chciał dopasować możliwe przyczyny dla takich zainteresowań. - Masz rodzeństwo?

- Rodzinna tradycja - padła odpowiedź. - Ojciec, dziad, pradziad, wszyscy prawnicy siedzą w prawie. Twoje największe marzenie? - skontrował, bawiąc się tym nagłym quizem. Może to rzeczywiście najłatwiejszy i najszybszy sposób na lepsze poznanie się wzajemnie.

- Wiesz, nigdy nawet nie zastanawiałem się, że mógłbym robić cokolwiek innego. Od małego chłonąłem wszystkie prawnicze sformułowania, dręczyłem nauczycielki, strasząc je pozwami, w ten sam sposób broniłem się przed szkolnymi dręczycielami... Pasowało mi to. - Zaśmiał się, widocznie przypominając sobie jakieś wyjątkowo zabawne sytuacje z dzieciństwa. Drobny, mały chłopiec, nienagannie ubrany, straszący starszych od niego dryblasów sprawą sądową za napaść i pobicie... Stare, dobre czasy.
- Niezbyt konkretnie, co? ...nie, żeby to było źle - zaraz dodał, żeby nie zabrzmiało, jakby to krytykował. - Nie masz czasu, żeby się zastanowić czy po prostu tak lubisz swoje życie, jakie jest?
Ups, nie brzmi to zbyt dobrze, co on dzisiaj mówi. Chyba wypadł z wprawy w swobodnych rozmowach z osobnikami płci przeciwnej.

Z zadowoleniem patrzył na jej rozbawienie. Czyli jednak nie było tak źle z tą swobodą rozmowy, całkiem satysfakcjonujące było się o tym przekonać. Przez myśl mu przeszło jeszcze, że może powinien zacząć częściej spotykać się z ludźmi, a nie alienować, jak to zaczął mieć w zwyczaju w Old Whiskey, tracił na tym wiele. I był też zadowolony, że zdecydował się na "szalony" pomysł zgłoszenia się na tę randkę w ciemno.
Wrócił myślami to tu i teraz z Christine.
- Czyli pracujesz w szkole. Nauczycielka czy "zaplecze techniczne", bez użerania się z maluchami?

- Ale tam musi być hałas w czasie przerw - odezwał się niczym prawdziwy bezdzietny dorosły, który nie postawił nogi na terenie szkolnym ni przyszkolnym od dobrych piętnastu lat. Nieważne, że wychowany i żyjący w jednym z najgłośniejszych miast świata. - Ale jak działasz od tyłu, to pewnie aż tak tego nie odczuwasz.
- Czym zajmujesz się w czasie wolnym? Masz jakieś specjalne talenty, ukryte przed ludzkim wzrokiem?

Zaśmiał się krótko.
- Spanie jest miłe, to prawda, też lubię się czasem polenić. A jak się wyśpię i mam wolny czas, to zabieram się z psem do lasu lub na pole. Lubię polować, choć jestem dopiero początkującym myśliwym, i psa też mam pod to wyćwiczonego, żeby tropił lub aportował, co ustrzelę. Mam nadzieję, że nie jesteś zagorzałą przeciwniczką polowań? - Spojrzał na nią bystro, oczekując odpowiedzi. Parę razy już mu się zdarzyło, po przyznaniu się do tego hobby, że następował atak na jego biedną osobę, wyolbrzymiony rzucanymi inwektywami typu "morderca" i gwałtownym wyrzucaniu z grona znajomych.

/ po rozmowie z Betty, 2h później, więc popołudnie; mniej więcej.

Betty weszła do knajpy tuz po Parkerze. Ubrana w czarną sukienkę i wysokie obcasy, okryta bordowym płaszczem. Wciąż jednak wyglądała jak barmanka z Old Whiskey - szczególnie, gdy ciągle nosiła blond szopę na głowie.
- No, witam. - Betty dosiadła się do Willa, od razu zamawiając sobie drinka.

- Nie musisz mi przypominać, ze jestem na tyle star,a ze mam wnuki - zaśmiała się, nieco może urażona. szybko jednak uśmiech powrócił na jej twarz, gdy kelnerka podała alkohol.
- Juz się za mną stęskniłeś?

- W takim razie będziecie musieli sobie jaaos poradzić bez tej osoby. Ha, albo przyjeżdżać do Appaloosa częściej.
Odgarnęła niesfornie kosmyki włosów za ucho i wyprostowała się na krześle, prężąc swoje duże, piegate piersi.