Wrotkarnia "Stayin' Alive"

...ale jednak zanim dotarł na wrotkarnię, to mężczyzna zadbał o to, by się najeść! Może nie dużo i nie soczyście, jak zazwyczaj, ale tak, by mu brzuch w ciągu kwadransa nie zaczął burczeć, domagając się jakiegokolwiek żarcia. Kawy jeszcze się napił i ciesząc się spokojem na głównej ulicy miasta - no, względnym spokojem - dojechał do wrotkarni.
Juleczek to już w ogóle czuł się cudownie jak się pojawił w tymże budynku. Aż zachciało się i tańczyć, i bawić, i kręcić (autorka aż cierpi po wczorajszym!). Nic dziwnego! Reynolds w końcu tak miał, że trzeba było nagromadzonej energii się pozbyć.
Wrotek wypożyczać nie musiał - miał swoje! I już przebrał, gotów do całej zabawy. Początkowo Ebenezer jeździł powoli i bez wywrotek (51, bez kostek), dla rozeznania i przypomnienia sobie tego wszystkiego. Już dawno nie był. Może nawet parę lat? Przynajmniej w tym miejscu, a jak wspomniał o tej wrotkarni, to przez moment ciężko mu się na sercu zrobiło. Niemniej, kierowca na pewno nucił sobie jedno z aktualnie rozbrzmiewających na sali nagrań, przyspieszając tempo jazdy i nadal się nie przewracając (5, 76), co mu pasowało niesamowicie lekko. Pewnie dlatego, że człowiek uwielbiał takie jazdy - nic dziwnego; jak z tego się nie cieszyć? Zaraz ponownie zwolnił, jadąc całkiem swobodnie i - jak wcześniej wspomniano - powoli (2, 61). Pogwizdywał sobie pod nosem, robiąc okrążenie i nagle Julek zaczął jechać tyłem (6, 81), co nie sprawiło mu, na razie, większego problemu. Pewnie dlatego, że wyhaczył, kiedy może sobie na to pozwolić. Po chwili odwrócił się twarzą do kierunku jazdy, zwiększając tempo (5, 81). Zaraz też, jak uszczęśliwione dziecko, pozwolił sobie na to, aby ponownie zacząć jechać tyłem (4, 71), z czym znowu nie miał problemu. Dopiero gdy Ebenezer miał zamiar nagle zmienić kierunek jazdy, chcąc nadal robić to tyłem (3, 66) to wyrżnął nieziemsko na glebę, nie spodziewając się, że ktoś jechał, a i źle nogi postawił. Dobrze, że nie było dużo ludzi, to nikomu krzywda się nie stała. Podniósł się naprędce i uznał, że nie będzie aż tak kombinować. Zaczął jeździć powoli i ostrożnie, jęcząc pod nosem z bólu (51, bez kostek). Nie chciał sobie robić krzywdy, ale tempo to jednak zrobiło się szybsze (4, 71), bo żal byłoby z tego nie skorzystać. Uznał w końcu, że co za dużo to wiadomo! Czas zajechać do kina, skorzystać z wolnego czasu, wrócić do miasta i odetchnąć ciężko. Zatem nagle zmienił kierunek jazdy (4, 71), prosto do opuszczenia parkietu wrotkarskiego i niedługo po tym - samej wrotkarni.

/zt, kino- >

<- 19.10, wieczór, z punktu widokowego

A z tym dmuchaniem, chuchaniem i tymi innymi to ciężka sprawa. Nie ma co liczyć albo nie zna się ani dnia, ani godziny. Jools, wbrew pozorom, był rozsądny. I potrafił zachować dystans, takowy zauważając. Byt, niebyt u niego to już sprawa podrzędna. Sobie przynajmniej tak wmawiał.
Niemniej, jak wsiedli do Impali, to niedługo po tym dojechali do Wrotkarni, która - ku szczęściu Ebenezera - okazała się otwarta. Nic tylko korzystać.
Reynolds wysiadł, pomógł też wysiąść Salinie i skierowali się do budynku.
- Boże, jak dobrze, że disco temu towarzyszy - odetchnął z uśmiechem, kierując się niemalże od razu do wypożyczalni wrotek, bo swoich nie ogarnął.

Ten dzień? Ten dzień jako moment randki czy jako poznanie Joolsa? Nie ma to chyba większego znaczenia. Zwłaszcza, że to Salina była osobą, która powątpiewała w pysk Ebenezera i przejechała się jak ktoś-tam na mydle. Zawsze zapominam, o kogo dokładnie chodzi.
Reynolds opłacił za wypożyczenie wrotek, wybierając jakieś, które były w jego rozmiarze. Mogły być nawet, kurka, oranżowe. Jak jego Buick, jak nowe kamizelki Świętych, tak jest.
- Przy czym bawisz się najlepiej? Przy disco. I potańczysz, i pośpiewasz, a słowa piosenek jeszcze miały jakieś znaczenie - parsknął, wzruszając ramionami i dalej wziął się za przebieranie obuwia na wrotki, których bokami stuknął o siebie, by swobodnie się w nich czuć.
- Ostatnio jak tańczyłem to przez trzy dni nie mogłem się dźwignąć. Tragedia, ale warto było - powiedział, wyciągając rękę do Sal, by razem z kobietą wybrać się na parkiet jazdy.

Dobrze wiedzieć, że Jools na swój sposób był osobą dość motywującą. To, że do rzeczy, które również nie byłyby ciekawe czy bezpieczne (skoro w tym momencie Sal byłaby gotowa na wszystko), to inna sprawa. Nie zmieniało to faktu, że jeśli człowiek był dla kogoś inspiracją, pewną pobudką ambicji czy też aspiracji to można to było chwalić. Cholernie.
Chwila cukrzycy sprawiła, że autorka dostała zawrotu głowy i nie wiedziała, co powinna odpisać. Niemniej, podobne odniesienie mógłby mieć Reynolds. Gdyby tylko się nad tym dłużej zastanowił, bo jemu w głowie nie było ciągłe przetwarzanie wiadomości i listów. Niby żył daną chwilą, ale na dobrą sprawę miał jakieś plany. Albo pragnienia. Jakkolwiek to nazwać, powinno być całkiem dobre.
- No nie? - wyszczerzył się, bardziej zadowolony z tego, że Foxtail przyznała mu rację. Poprawił przewiązanie przy kostkach.
- A tam studia. Więcej nie pamiętam niż pamiętam. Pewnie dlatego, że w ogóle nic konstruktywnego nie robiłem - ściema jakich mało, ale czy ktoś powiedział, że Jools zawsze szczery?
Jako że Salina powolnie jechała, a Jools trzymał rękę kobiety dla rozeznania czy nic jej nie będzie, jak zacznie jechać, to utrzymywał takie samo, powolne i bez wywrotek tempo (4, 74).
- Lepiej późno niż później sobie przypomnieć - zaśmiał się. - Studiowałaś tutaj, w Appaloosa?

Eb mógłby nauczyć asertywności, gdyby jakoś zwrócił uwagę na to, że takim człowiekiem nawet potrafił być. Zależy w jakiej sytuacji! Czasem miał za dobre serce, a czasem jednak zdawało się być ono chłodne, ale tak jak już zostało to napisane - to zależy od sprawy, w jakiej miałby wziąć udział czy też się odezwać.
- Nie chodziło o picie - przyznał. - Pić to ja dużo nie piję, ale nie mam nic przeciwko temu, by od czasu do czasu, ach, prawie że się nawalić - parsknął. Szczerość podstawą dobrej relacji, z pewnością na swój sposób zaufanej.
Dość aktywna? To zabrzmiało co najmniej ciekawie. Nic dziwnego, że Reynolds uniósł brwi z uśmiechem, który nie był jakiś obleśny jak te u Milo, ale bardziej zachęcający do sprecyzowania, o co chodzi. I - jak widać - zaraz też usłyszał.
- Jakaś akcja ekologiczna, chrońmy drzewa, nie ścinajmy? - spytał, nie skrywając rozbawienia. - Nie powiedziałbym, że jesteś do takich akcji skłonna - przyznał, ale bez jakiegokolwiek skrępowania, że to jakaś ocena.
- Ja bym nie miał nadziei, że nie znaleźli. Wszystko znajdziesz - wzruszył ramionami.
Taka była życiowa prawda. Co raz w necie, na zawsze w tym boskim świecie. I Jools był tego świadom. Większość powinna! Szkoda, że część z nich nie zwracała na to szczególnej uwagi.
Szkoda tylko, że jak Salina próbowała ruszyć, co jej nawet wyszło, to zaraz sprowadziła Reynoldsa do parteru, który niestety nie zdążył zareagować na tyle, aby się utrzymać (5). Odetchnął ciężko, zaraz przeprosił, zeskoczył na bok, by nie przygniatać i się poprawił.
- Wcześniej jak tu byłem to się wywaliłem. Godzinę sobie przypominałem - zaśmiał się. - Go-dzi-nę - dodał poważnie i zaraz postanowił się podnieść.
- Tutaj, w Appaloosa, ale rzuciłem i potem w świat - wyjaśnił, podając ręce kobiecie, by pomóc jej wstać. Później się otrzepał. - A co studiowałaś?
I pozwalając sobie na utrzymanie kontaktu wzrokowego, Jools powoli jechał tyłem (5, 79).

Jako że Julek odpowiedział, o co chodziło to można uznać, że odpowiedź wpasowała się w chronologię posta.
- Ach, tak, tak, pamiętam - przytaknął. - To nie było czasem przy tym jak ta z Wogó, Wintur rzuciła mięsem w Purple, prosto w twarz? - dopytał i parsknął zaraz, przy czym machnął dłonią. Po to, aby zbagatelizowała pytanie, podjęty temat. Nie ma co robić, tylko gadać o ekologii i ratowaniu natury.
- Ale to dobrze, jak zaskakujesz ludzi. Przestaną oceniać po okładce i te inne pierdoły, które zaważają na ocenie bez poznania - kiwnął, potwierdzając w ten sposób swoje słowa; głupot przecież nie wypowiadał!
- Więcej wiary w siebie - powiedział Jools, dość poważnym tonem, ale zachęcającym. Jak on cały, hehe.
- Zły wybór może nie był. Zależy czy patrzeć na to jak na pasję, czy obowiązek. Na pewno nie to pierwsze, od razu ci powiem - zarechotał. - Stwierdziłem, że nie ma co się męczyć. Lepiej ogarnąć to, co się lubi i tyle.
Julek nadał powoli jechał tyłem (6, 84). Co jakiś czas zerkał przez ramię kontrolnie, ale spojrzeniem też wracał do towarzyszki. Chwilowo milczał po jej odpowiedzi. Mogłoby się wydawać, jakby kwestionował teraz swoją ufność wobec kobiety.
- ...to na pewno wszyscy w tym momencie myślą, że nie powinni gadać, nie? Albo się zwierzać z problemów, oczekując tego, że dostaną darmową poradę, co? - uniósł brwi. I piwnych oczu to on nie miał! Brat miał zielone, to i Reynoldsowi takie przysługiwały. Dobre geny.