Spacerniak

Spacerniak - Spora przestrzeń otoczona siatką i drutem pod napięciem, otoczona z dwóch stron strażnicami. Znajduje się tam boisko do koszykówki, rozległy, przycinany  regularnie przez więźniów trawnik oraz wysypane żwirem ścieżki.
Pod płotem znajduje się kilkaskromnych, kamiennych płytek z widniejącym na nich krzyżem, które umapiętniają miejsce, w którym zginął tu niegdyś któryś z więźniów.

William spojrzał na Marka, przywitał się z mężczyzną i zaraz dłoń wpakował do kieszeni więziennych spodni.
- Nic, co faktycznie byłoby interesujące - powiedział księgowy, skipując na ziemię i znowu zaciągnął się papierosem. - Praca i rutyna, więc zero jakichkolwiek nowości, choć mamrotali, że dwóch wylądowało w izolatce - odparł i spojrzał na Neila.
- Wygodnie chociaż miałeś?

William kątem oka zerknął na Marka, skupiając przez dobrą chwilę spojrzenie na tym, co się działo na spacerniaku. Parker, jak zdążył już go tyle-o-ile poznać Neil, nie był wygadaną osobą. Odpowiednio dobierał słowa... ha, przynajmniej w jakichś sytuacjach. Tutaj, we więzieniu, po prostu nie było o czym gadać na dobrą sprawę. Claus, jako jego współwięzień, nie był rozgadany, co z kolei księgowemu nie przeszkadzało.
Sam wspomniany przygryzł końcówkę filtra papierosa, zaraz odsuwając cygaretkę od ust prawą dłonią.
- Więzienie i koło gospodyń domowych ma parę wspólnych cech. Siedzisz w jednym miejscu i plotkujesz, więc chcąc nie chcąc naprawdę wiesz sporo, jeśli spojrzysz odpowiednie lub masz dobre wyczucie czasu - powiedział William. Mogłoby to zabrzmieć, jakby się znał. Pewna obserwacja robiła swoje. - Ludzie gadają, chyba nie oczekiwałeś, że będzie cicho, huh? - wydmuchał dym na bok i wtedy spojrzał na Irlandczyka.
- Brak światła? Spodziewałem się, że to w karcerach, a nie izolatkach - skrzywił się. - Nie wydrapałeś sobie oczu z tej nudy? W końcu o to chodzi w takich miejscach.

Przynajmniej o tyle było dobrze, że można było z kimś wymienić parę zdań bez konieczności wymyślania co rusz bardziej idiotycznych tematów. To było marnowanie czasu, przynajmniej według księgowego.
- Można by nazwać kołem gospodarzy zakratkowych na upartego - powiedział Parker z nikłym rozbawieniem. - Spranie plam to najlepiej na początku zimną woda, a potem kombinować - och, a może Will się udzielał w takim kole?
- Za odgryzanie interesu do izolatki? - spytał Will. - Chyba że ten drugi gorzej skończył? - bo nie wiedział, kto w końcu, chociaż nietrudno było się domyślić, że to Tyrsen miał bardziej przejebane. Will wątpił w to, aby Neil był takim idiotą czy samobójcą, by tak swobodnie wyjść na spacerniak i nie wyglądać tak, jakby ktoś mu przetrącił szczękę.
- Nadal myślałem, że to jak paręnaście lat temu. Cela, izolatka, karcer, piach, taka kolejność - odparł księgowy. - I dopiero w tym trzecim nie ma światła, ale nie mam zamiaru sprawdzać - parsknął cicho.

Okej, to na pewno była ciekawa wizja, kiedy patrzy się na to jak grupa facetów zgrabnie operuje szydełkami czy innymi cholerstwami do szycia, dziergania. Zarazem jednak przerażająca, bo można do tego dodać, że część facetów siedzących i dziergających są znerwicowanymi cholerykami, którym wystarczy nieodpowiednie słowo, żeby zaraz zaczęli nabijać gałki oczne na szpikulce. Szaszłyk oczny z jęzorem, hohohoh.
- Nie ma? Długo zwlekał - powiedział zdumiony Parker, który już w tej swojej łepetynie coś myślał o niebieskich migdałach, mocnych papierosach i dobrym alkoholu, za którym udało mu się stęsknić. Och, gdyby była szansa na to, aby chociaż litr puszkę dobrego piwa posłać!
- Strach czy nie, jeśli sam coś podobnego to zrobił to raczej musi być świadomy tego, co go czeka - mruknął William tonem osoby znużonej i znudzonej; spalił papierosa, zapalił kolejnego i jednym poczęstował Marka. Mógł sobie pozwolić. - Chyba że jest idiotą.
W co akurat nie wątpię, pomyślał zaraz.
- Ani razu - odpowiedział zgodnie z prawdą. - Po prostu to i owo się wie, słyszy. Twoja pierwsza czy kolejna odsiadka?

- Nie wiem, nie wsłuchuję się w zbytnio w wybrakowaniach. Przynajmniej nie tak bardzo - westchnął Parker. Słyszeć może i wiele słyszał, niektórym faktom potrafił przypisać twarze, ale nie zagłębiał się w dany temat, bo albo go nie interesowało, albo nie było to mądrym posunięciem. A gra słowna w tym przypadku akurat jest zabawna.
William spojrzał na Marka, gdy wspomniał o dziewczynach. Nie zaprzeczał, nie potwierdzał, ale faktycznie można było pomyśleć, że jednak trochę kobiet podsyła mu to i owo!
- Litują się, to i papierosy są - skomentował pseudo żartobliwie, choć w gruncie rzeczy, ani to zabawne, ani jakieś wyszukane nie było, nie oszukujmy się.
- Może lubi, może nie, ale następnym razem wypadałoby, gdyby pomyślał przed tym, co zrobił, żeby nie doszło do takiej sytuacji - co prawda, William nie wiedział, że Tyrsen musiał sobie ulżyć na partnerze Action Hunka.
- Cztery razy tyle? Przypomnij, za co? Wycieczki krajoznawcze? - bo ten fakt akurat zapamiętał. Zaciągnął się papierosem, a dym po chwili wypuścił poprzez nos.
- Trzy lata, chyba że dobre sprawowanie...

- Najlepiej z dystansem, bo jednak jak niektórzy czasem coś gadają i nie przymkniesz oka na daną sprawę... chodzi mi o ogół, rzecz jasna... to jesteś biedny. Nieraz takie debilizmy słyszysz - pokręcił głową.
- Ty zaś przeciwnie - zauważył szybko, ale to było bez złośliwości. - Z przyjacielskich - dopowiedział. To była najbezpieczniejsza odpowiedź, najwygodniejsza i za dużo nie zdradzało. Poczucie prywatności musiało mieć miejsce.
Księgowy skinął lekko.
- No, akurat wiem, że dotyczyło ciebie i Canizasa - przytaknął na słowa o znajomości z łowcą penisów (penisistą?). I takie wiadomości były jednak przydatne. Plus - chcąc nie chcąc, przyznajmy się, ciekawość swoje robi, a we więzieniu plotki to też miały prawo bytu.
Parker posłuchał tego, co Mark ma do powiedzenia. Skrzywił się, ale to w jakimś współczuciu, najpewniej. Niepowodzenia w końcu najwięcej żalu przynoszą.
- Współczuć, że idiotyczne złapanie, gratulować, że nie trzy razy więcej? - zaproponował rozbawiony William, który musiał na nowo zapalić papierosa, bo ten zgasł w połowie.
- Zastanawiałeś się nad tym C60? - spytał nagle, mimochodem.

- Ciekawość to pierwszy stopień do piekła... - westchnął Parker z kpiącym uśmieszkiem. Czy poniekąd nie znajdywali się na tej dobrej drodze do niższego szczebla boskości i religijności, o której tak często dysputowano w różnorakich kręgach społecznych?
Nie zdążył nawet odpowiedź na to, czy to nazwisko, czy jednak pseudonim. Dodał natomiast:
- Pewnie i tak na dniach się dowiesz, prędzej czy później - odparł, sięgając po papierosa, którym został poczęstowany. Skinął krótko. - Dzięki - odparł, zgasił poprzedniego, a ten, co dostał od Marka, wetknął za ucho, by na razie nie odpalać. Jeszcze trochę czasu do końca zabawy na spacerniaku było, co dało się zauważyć po tym, jak inni więźniowie nadal wesoło sobie rozmawiali czy szeptali.
- Nieudana akcja, spotkanie - powiedział Will. Mark mógł więc wywnioskować, że raczej nie ma co szybko się dowiadywać i wszystkiego. - Strzelanina. Ot, jak w Arizonie - dorzucił jeszcze, aby jednak większy niesmak od obecnego, nie pozostał. Neil nie musiał się więc martwić o to, że zapuszczanie się tu i tam nie wyjdzie mu na dobre.
Ale podsunął mu zapałki, żeby odpalił od ognia, który na moment rozbłysł.
- Też podobnie myślałem. Nie sprawdzałem, bo za dużo roboty, ale patrząc na to... Mamy trzy bloki. A, B, C, jeśli to materac to albo cela 60 bloku A, albo blok C, cela 6 lub sześćdziesiąt, różnie to oznaczają - przyznał. - Nie ma co się rzucać i szukać, na ten moment. Lepiej na spokojnie, dokładnie i wszelkie warianty przemyśleć - przedstawił swoje stanowisko Parker. Kolejną cechą, jaką dało się zauważyć u księgowego to niejaka przezorność.
- Ale sprawdzenie materacy na pralni byłoby dobre, bo często powłoki pozostają czy jak to się tam nazywa - machnął ręką.

I było! Parker się zaśmiał.
- Sądzę, że już dawno zdążyliśmy się z nimi przywitać i zeszliśmy niżej - odpowiedział księgowy, który przestąpił z nogi na nogę i zauważył, że boisko do koszykówki opustoszało, więc kiwnął na Neila. - Parę rzutów, jeden na jednego? - zaproponował luźno.
- Jesteśmy we więzieniu, tutaj w sumie wszystkiego można się dowiedzieć. No, prawie, ale i tak sporo rzeczy, za których ceną są albo szlugi, albo słodkości - stwierdził Parker. Nie, żeby cokolwiek w tym stylu mężczyzna planował, choć kto wie, jak tak naprawdę jest, kto wie...
- Obaj - poprawił go. - Pardon, pozostałości szkolne - zaśmiał się. Cóż, pozostałości szkolne, gdzie mężczyzna już na czwórce z przodu był? Dobra pamięć.
- Zaklepać jest trudno. Chociaż można spróbować. Nawet jeśli zazwyczaj ci przypisują z góry - odparł. - Nie wiedziałem jednak, że to taka rotacja, że tydzień tu, tydzień tam. A co, jakbyś się sprawdzał w danym miejscu? - zerknął na Neila, bo ten jako że siedział drugi raz, mogłby mu coś więcej powiedzieć w tymże temacie.