Bar "Viva Maria!"

Bar Viva Maria! mieści się w dwukondygnacyjnym budynku wciśniętym między drobnymi lokalami usługowymi. Pomieszczenie, do którego się wchodzi, jest długie i stosunkowo wąskie. Po prawej stronie ciąg stolików i krzeseł, zaś po lewej długa lada z rzędem barowych stołków. Podłoga imituje drewniany parkiet, ale zdarcia w niektórych miejscach zdradzają, że jest to zwykłe linoleum. Lada, stoliki i krzesła są jednak drewniane, siedziska wysłane zaś ciemnobrązową okładziną. Co zobaczymy za ladą, poza uroczą właścicielką, Betty Jou? Oczywiście liczne alkohole. Poza napojami wyskokowymi można tu dostać także drobne przekąski. Naturalnie, jak na porządny amerykański bar przystało, w strategicznym miejscu wisi także telewizor, który pamięta pewnie lata osiemdziesiąte – ale wciąż działa! Poza tym świętym pudłem, ściany zdobi też kilka rogatych czaszek oraz liczne, starsze i nowsze, zdjęcia. Widać na nich stałych bywalców, imprezy, samą Betty Jou, ale i kilka bardziej znanych ogółowi twarzy. Przy wejściu stoi szafa grająca, zaś na tyłach stół do bilarda. Ogólnie wnętrze jest dość ciemne, a gdy zbierze się w nim grupa palących facetów, widoczność staje się ograniczona do minimum.

Niby miał zamiar szybciej przybyć do Vivy, aczkolwiek wiadomość tekstowa od Connora, aby spotkali się wieczorem była bardziej zastanawiająca. Toteż trochę czasu William wlókł się po miasteczku, bez jakiegokolwiek celu. Dopiero wtedy, gdy nadchodziła odpowiednia pora dnia, Parker pojechał w stronę baru, przed którego wejściem zatrzymał swój motocykl. W oczekiwaniu na Estmana odpalił papierosa i patrzył to na wejście, to na drogę.

No tak. Chcąc mieć dobrą reputację i być poważanym w swoim zawodzie, nie mógł być osobą spóźnialską. Jak mu się zdarzało, że może się spóźnić - zawsze informował na tyle wcześnie, by potem nie musieć wysłuchiwać pretensji, że ktoś już był i czekał na niego.
- Cześć, cześć - skinął, rękę podał, a potem wsunął do kieszeni spodni, podnosząc się z siedzenia i przeszedł kilka kroków. Zainteresowany podjętym tematem, spojrzał na Connora, unosząc brew i czekając na rozwinięcie.
- Jak dobrze pamiętam to każda kobieta ma jakieś swoje fanty pochowane w niektórych miejscach, fajne czy nie - wzruszył ramionami. - Czasem naprawdę warto co nieco zapamiętać, ale kiedyś któraś z dziewczyn mówiła, że coś jest. Nie wsłuchiwałem się - wypuścił dym.
- Chcesz poszukać, ta?