Szkoła podstawowa i szkoła średnia

Christine miała o tyle lepiej, że gdy tylko wchodziła do szkoła, to jej praca mieściła się w gabinetach, do których najczęściej włazi grono pedagogiczne i ogólnie personel szkoły. Nie musiała wtedy mieć do czynienia z nastolatkami, którzy lubili sprawić, że człowiekowi gula w gardle rosła i jeszcze miał ochotę nasłać na nich panią Osel, coby dała im lekcję wychowania do życia względem starszych czy coś.
Dopiero co wjechała na parking, szukając przez kilka minut wolnego miejsca i gdy już zaparkowała - niezbyt porządnie - to grzebała w torbie, w poszukiwaniu telefonu. Trzask kluczy o szybę sprawił, że Johns podskoczyła w miejscu, uderzając ręką w kierownicę. Co by nie było za mało - nawet zatrąbiła, opierając o klakson dłoń i zaraz wysiadła z impetem z samochodu i przeklinając cicho, przyjrzała się szybie. Dostrzegłszy klucze, chwyciła za ich pęk i zaraz zlokalizowała Salali.
- Nie możesz w uczniów rzucać? Może wtedy by myśleli - rzuciła do kobiety głośno.

Wbrew pozorom to Christie aż taka wyniosła i złośliwa nie była. Wredna czasami, ale to tylko ze względu na kolor włosów. Tak to nawet dało się z nią pogadać. I nie trąbiła na nią specjalnie, więc bez jakichkolwiek obaw; każdemu się zdarza nacisnąć omyłkowo klakson, no!
- One pewnie jeżdżą lepszymi - popukała w dach swojego samochodu. Sama nawet zaśmiała się cicho. - Może się w końcu zmobilizują, by włazić do szkoły, a nie koczować jak jacyś idioci - dorzuciła. Nie, żeby ona sama kilka lat temu stała pod drzwiami. Johns? No gdzieżby!
Niemalże od razu podała kobiecie pęk kluczy, zaraz chowając się jeszcze na moment w aucie, coby wyciągnąć torbę.
- Tylko weź traf. W łeb najlepiej - doradziła, odsuwając się od auta. Po to, aby trzasnąć drzwiami i je zamknąć kluczem.

To dobrze, że zapominała szybko! Pewnie zależało od tego, przez co lub kogo musiała się zdenerwować. U Christine też takie coś bywało i kobieta po prostu fuka pewnie pod nosem albo na innych przez kilka, dobrych minut. No ale nie o tym mowa, prawda?
Skrzywiła się lekko, bo miała nadzieję, że te klucze to jednak uderzą w twarz uczniaka. Na szczęście został postraszony, zmobilizowany i zaraz włączył mu się motorek w dupie, więc szybciej do szkoły szedł. Nawet bym się nie zdziwiła, jak je przeklął czy coś w tym stylu.
- Oczywiście - przytaknęła. - Jeszcze tego brakowało, by woźny miał tak robić, prawda? Ale chyba Filchem cię nie nazywają, co? - czasem zdarzało się Johns walnąć głupim tekstem, a mimowolnie woźny skojarzył mi się z Harrym Potterem. - Powinni mieć raz w tygodniu lekcję wychowania. Byle nie do życia w rodzinie, bo później się bawią w dmuchnij prezerwatywę na korytarzu i robią jakąś imprezę między szafkami, siatkówka z balonem z kondomu - pokręciła głową, poprawiając torbę na ramieniu.

No, no. W Stanach zrobisz sobie trzy dni wolnego, a już dzwonią do rodziców i o wszystkim mówią. Aż strach, co to by było, gdyby tylko przełożyć amerykański system nauczania na polski. To równie dobrze starszyzna mogłaby w szkole zamieszkać, coby czasem nie zmęczyć się łażeniem w tę i nazad.
- No Filch. Taki dziad, co to dyszał i skakał, chcąc kolanami sobie chyba klatę obić czy jakoś tak - wytłumaczyła. - Nieważne - machnęła zaraz, bo jeszcze by się rozgadała w tym temacie, a pewnie znużyłaby kobietę monologiem o tym, że są mugolami.
- No jak to co? Śpię - wzruszyła ramionami. Nie miała zwyczaju chwalić się i narzekać na swoje życie prywatne, erotyczne i takie tam. Nawet ja nie wiem, co ona wyczynia.
- A już miałam nadzieję, że to ich napompowałaś i podpaliłaś - skwitowała. Sama może nie przepadała za wszystkim zwierzętami (insekty to już w ogóle do wybicia), ale przecież - co taki biedny zwierzak im zrobił?
- Gdzie są klucze? - spytała, rozglądając się w miejscu, gdzie właśnie ten pęk powinien być.

Ja to w ogóle nie ogarniam. I tak dla mnie fajną sprawą są te szafki, przedmioty (że możesz sobie wybierać) i to, że zawsze jest do piętnastej góra. No, chyba że masz kozę, ale o to się martwić nie trzeba.
- Wierzę, że jesteś stokroć seksowniejszą i lepszą wersją Filcha - zamrugała wesoło. Pewnie ktoś mógłby pomyśleć, że Johns to tutaj kokietka i zaraz podrywać woźną będzie, ale wydaje mi się, że epizody w szafce na miotły i inne czyszczące akcesoria to kobieta już ma za sobą.
- Znasz? O proszę, a co mówiły? - ramiona rudowłosej zadrżały z powodu rozbawienia. A jednak dobrze dzisiaj było jechać do pracy, skoro mogła sobie zapewnić dawkę humoru, który się poprawił w tym momencie.
- No to sorry, ale chyba ktoś chciał zrobić za Prometeusza i ci podpierdolił te klucze - skomentowała, a jednak wzrokiem nadal szukała. A nuż, może się znajdzie!

No, w sumie racja, ale mówimy o Ameryce, nie? I jakoś z naszym porównałam, a u nas to jeszcze za szafki trzeba płacić. Nieważne.
- Zawsze możesz dorobić. Pewnie jak pojedziesz do Japonii to dorobiliby ci nawet skrzydła - zażartowała i zaraz spoważniała, jakby była zszokowana pytaniem kobiety.
- Pewnie, że tak. Czasem trudno trafić na dobrego partnera! - żachnęła się ze śmiechem, bezradnie rozkładając ręce. Jakby chciała pokazać, że naprawdę trudno kogoś odpowiedniego znaleźć i byłaby na tyle zdesperowana, że pyta - w sumie obce - osoby o takie coś!
Uniosła brew, kiedy Salali Salami wtuliła się w pęk kluczy, jak jakiś dziad w łono ukochanej, która jest dla niego tylko dla pieniędzy. Sorry za takie porównanie, ale to jedyne, co przyszło mi do głowy. Christie jakkolwiek tego nie skomentowała i zaraz roześmiała się.
- Przestań. To nie jakaś korporacja. Tylko szkoła - pokręciła głową. - Tak, robię za informatyka, bo wiele potrafią sknocić, jak coś jest nie tak. Coś w tym stylu - odpowiedziała i westchnęła ciężko, jakby się zmęczyła od tego spaceru z parkingu pod wejście do szkoły.

No, płacić-płacić. I szafki zaczęli montować, kiedy my szkołę kończyliśmy. Taka logika.
- Chyba - zauważyła z rozbawieniem. Bądź co bądź to przyznać musiała, że rozmowa z kobietą naprawdę poprawiła jej humor przed całą robotą, jaka ją czekała na te kilka godzin soboty, które mogłaby wykorzystać na... no nie wiem, coś ambitnego. Jak spanie. Bardzo ambitne zajęcie.
Ale ta Salami niezdecydowana była! Nawet Christie - pod pretekstem, że zawiał wiatr i musiała grzywkę poprawić - pokręciła głową i westchnęła ze zrezygnowaniem.
- Nie lepiej powiedzieć, że wszyscy to chuje? Sprawiedliwie będzie chociaż! - zarzuciła, unosząc dłoń w jakimś geście "dawaj kompromis, guuurl".
Parsknęła, kiedy ta otaksowała jej spojrzeniem pełnym oceny, jakby chciała w tym momencie chociażby z wyglądu ocenić, ile Christine potrafi, a ile nie.
- W to nie wątpię. Do później! - kiwnęła do kobiety, następnie kierując się w odpowiednią stronę.

/ tu ZT dla Salami Salali

Praca kobiecie minęła o dziwo szybko. Znaczy, była pewna, że trochę tutaj posiedzi i w tejże sprawie się nie myliła. Musiała bowiem na nowo przetłumaczyć, po raz kolejny, kilku starszym kobietom, że wyłączanie okna danego folderu nie spowoduje, że aktywowały wirusa (propsy, że wiedziały, co to jest wirus). Później zajęła się komputerem sekretarki, aktualizując całe oprogramowanie i upewniła się, że wszystko jest w jak najlepszym porządku. Późniejsze jej obowiązki to właściwie ograniczały się do tego, by wypić kawę, pogadać ze sprzątaczkami i poprawić coś w edytorach tekstowych, jeśli nadarzył się taki problem. Właściwie tyle miała ze swojej pracy, co nic...

Christine, od czasu kiedy pracuje w tej szkole, mogłaby dać czyjąś rękę uciąć, że w niedziele (i pozostałe dni tygodnia) najczęściej do biblioteki przychodzą uczniowie ostatnich klas, absolwenci; no, ogólnie osoby starsze. Naprawdę była zdziwiona, widząc jakiegoś pyskatego młodzieniaszka, który ma jeszcze mleko pod nosem, a znajduje się w weekend w bibliotece!
Przechodziła właśnie przez korytarz, przystając na moment przed jakimiś ogłoszeniami. Ot, z ciekawości chciała zobaczyć, co ludzie tutaj mają tym razem powypisywane.
Gdy mężczyzna do niej podszedł i zagadał, musiał odczekać chwilę, zanim Christie spojrzała na niego. Przez moment marszczyła brwi, żeby skojarzyć głos z twarzą i ogólnie, a potem westchnęła bezgłośnie.
- Nie narzekam, choć mogło być lepiej - odpowiedziała szczerze. - Czasem się boją człowiekowi dać komputer, jakbym co najmniej szatana miała tam wpuścić - parsknęła, bo oczywiście trochę przesadziła, ale jakoś wizja krzyczącej babki z nauk ścisłych, która panikowała na widok komputera była... cóż, rozbrajająca!
A skoro nic nie wspomniała o jakiś akcjach w nocy to najwidoczniej jeszcze o niczym nie wiadomo i nikt jej nie powiadało, o!

Zawtórowała po nim śmiechem.
- Dokładnie, tak jest. Niektórzy panikują, jak się powie, że mają coś skopiować - zauważyła, wzruszając ramieniem. - Dobrze, że nie mają od razu pomysłów, by biegać z monitorem do kserokopiarki, bo to by się nie skończyło za dobrze - powiedziała pod nosem.
- Wątpię, żeby Stara Whiskey dysponowała takimi książkami. Prędzej będziesz zmuszony do zamówienia czegoś przez internet albo do odwiedzin innego miasta. Ewentualnie - zamyśliła się. - Ewentualnie może będzie ktoś, kto będzie mógł ci pożyczyć. Nieraz trzeba po ludziach poszukać - wbrew pozorom, nie mówiła tutaj o sobie.
- A jakiś projekt szykujesz? - spytała z ciekawości.

Pokiwała głową ze zrozumieniem. Sama wiedziała, ile nerwów można stracić przy pracy. Zwłaszcza, że była ona ważna i - jeśli tak się zdarzało - na wczoraj. Wtedy to już w ogóle człowiek wariował jak powalony!
- Na razie - odpowiedziała, kierując się w odpowiednią stronę. Pewnie sama po jakiejś godzinie, mogła pójść do domu.

/zt

Już dawno zdążyła się przekonać, że jeśli chce popracować w spokoju to najlepiej będzie przychodzić wtedy, gdy uczniowie albo skończyli lekcje, albo niewiele im zostało do skończenia. Podobnie było z nauczycielami; pracownicy szkoły jakoś niespecjalnie rzucali się w oczy. Chyba że od razu mieli problem dotyczący komputerów, to od razu biegli do Christie.
Zatem wlazła, przekroczyła główne wejście i zaraz mogła skierować się do odpowiedniego pomieszczenia.

56

Tradycyjnie - zajęła stanowisko komputerowe, grzebiąc w systemie wystawiania ocen; aż dziw brał, że niektórzy nadal nie nauczyli się ich wstawiać. I tak właśnie przeglądając, upewniając się w tym samym czasie, że wszystko jest wpisane dobrze, a tutaj... no, coś jej nie pasowało. Kobieta mimowolnie, chcąc się skupić, zmarszczyła brwi i wytężyła wzrok, jakby to miało jej w czymś pomóc!