Kompleks sportowy "Appaloosa Sport Clubs"

Jak już pisałam - Parker się zasiedział w tej szatni. Ogarnął się jednak, szafkę zamknął, a bransoletę zapiął na nadgarstku, by czasem jej nie zgubić, nie widziało mu się ganianie i płacenie za taką nieostrożność.
Księgowy w końcu jednak wyszedł na teren pływalni, wzrokiem omiatając całe pomieszczenie; wypadało znaleźć wolny tor, który mógłby okupywać na godzinę swobodnie, żeby znowu zająć się sobą.
Przysiadł na jednym ze słupków, poprawiając akcesoria, aby zaraz szykować się do wskoczenia w zimną wodę, bo najwidoczniej mężczyzna dużego problemu z tym nie miał.

Och, och. Parker pewnie gdyby tylko mógł to by dodał sobie kolejne punkty do bycia narcyzmem. Ostatecznie jednak nie zwrócił szczególnej uwagi na Cath i Joan, choćby dlatego, że w ogóle nie patrzył w ich stronę.
Po ogarnięciu się, mężczyzna pewnie wskoczył do wody i zaczął płynąć dowolnie, bez pośpiechu, by dopiero wynurzyć się na środku całego toru, przy czym przetarł twarz. Wtedy mógł się rozejrzeć po torach, które zajmowały inne osoby.

William ponownie się zanurzył i przemierzył długość, by dopiero pojawić się pod ścianką. Tam zaś ściągnął okulary pływackie, przy czym pokręcił głową, jakby tym sposobem chciał pozbyć się nadmiaru wody.
Spojrzeniem znowu powędrował po pływalni, by te utkwić w Catherine. Wbrew pozorom, nie na długo, ale wystarczająco na tyle, by zdążyć skojarzyć twarz i posłać lekki uśmiech kobiecie, zanim postanowi po raz kolejny popływać.

Dobrze, że Cath nie rozpoznała Parkera. Chociaż pewnie i tak zapomniała o tym, że długi, długi czas temu mężczyzna miał do niej zadzwonić, a nadal się nie odezwał. Księgowy może i skojarzył twarz, ale nie miał zamiaru od razu rozmawiać z nią o jej działalności w Buendii, bo to byłoby idiotyczne.
Zaraz ponownie nasunął okulary, poprawił i wrócił do pływania kraulem, dosyć prędko, jakby się gdzieś spieszył.

William wykonał jeszcze parę długości basenu. Zmieniał co jakiś czas style pływackie, odpoczywał, bo jednak pewnie by się zasapał z tym wszystkim.
Później Parker skierował się do szatni, tam się ogarnął, a potem do wyjścia i do siebie!

/zt

/ początek

William wybrał się jeszcze do kompleksu. Nie dość, że zaraz przeprowadzka to na dodatek za kilka dni wyjeżdża. Uznał więc, że wypada to wszystko nadrobić zawczasu. Zatrzymał się więc pod budynkiem, zabierając ze sobą kask. Wszedł do środka, okazał imienny karnet i skierował się w tę część skrzydła, aby móc od razu wylądować na ścianach wspinaczkowych. Jako że już parę lat się nie wspinał na takiej ściance to postanowił wybrać tę najniższą. Po założeniu uprzęży wspinaczkowej, ogólnym rozeznaniu, podjął się pierwszej próby.
5 (81), 9 - O dziwo, całkiem gładko mu poszło. Zapewne dlatego, że jeszcze miał przy tym sporo energii i pewną, głęboko schowaną ekscytację czy jakkolwiek to nazwać. Dobił na samą górę, mimowolnie klepnął w ramę i odskoczył od ściany, aby znaleźć się na dole.
3 (71), 11 - przy następnym podejściu także nie miał problemów. Ot, zawisł raz, z początku nie mogąc znaleźć odpowiedniej szczeliny, aby za nią chwycić i się podciągnąć, aczkolwiek i tutaj także dotarł na sam szczyt.
2 (66), 10 - ostatnie podejście także zakończyło się małym sukcesem. Prawie się zsunął, ale zdążył na tyle szybko zreflektować i chwycić czegokolwiek, że po chwili ruszył i dobił na szczyt.
Zdecydował się pozostawić tę najniższą ściankę, przy czym uznał, że następnym razem to weźmie się za średnią, o! Może będzie ambitniejszy i pójdzie na najwyższą? Kto wie, kto wie...
Znalazłszy się na bieżni, Will podjął się biegu przez płotki. Swobodnie udało mu się przebiec i przeskoczyć przez płotki oznaczone cyframi 1-6, a przy następnych musiał się bardziej wykazać! Siódmy płotek, 3 (95) udało mu się przeskoczyć śmiało, ósmy jeszcze lepiej 5 (105), dopiero przy dziewiątym jakoś się zawahał, przeskoczył i dosyć prędko zahaczył czubkiem buta o poziomą część płotka 1 (85), by zaraz to poprawić na ostatnim płotku 5 (105). Ostatecznie Parker przeskoczył 9/10 płotków, więc był zadowolony! Aż tak źle to z nim jeszcze nie jest, o!
Potem się przebrał, ruszył do kolejnego budynku, by tam zaznać jogi. Co z tego, że wpadł akurat w połowie. Chciał spróbować kolejnych figur, tych najcięższych przecież! Mężczyzna wykonał większość pozycji, by dopiero przy trzech najtrudniejszych jakoś się skupić na tym. Z wykonaniem Salamby nie miał żadnego problemu 3 (95), ale już przy Supcie czy Adho 2 (90), 2 (90) to nawet nie mógł utrzymać równowagi. Ba, ledwo zrobił, to zaraz musiał wrócić do pozycji wyjściowej, bo by przygrzmocił chamsko twarzą w karimatę. Uznał więc, że to przez wycieńczenie poprzednimi ćwiczeniami. I resztę zajęć spędził przy niższych pozycjach, by o odpowiedniej porze skierować się do szatni, gdzie się ogarnął porządnie, a potem wyszedł z budynku i zajął motocykl, by ruszyć do siebie.

/zt