Dom Williama

Parterowy dom o niskospadowym dachu pokrytym brązową dachówką. Zbudowany ze dobrej jakości materiałów. Ma dobrą izolację i działającą klimatyzację.
Wchodzi się do sieni, a z niej do dużego pokoju dziennego z otwartą kuchnią. Jest tu też dość miejsca, by postawić duży jadalniany stół. Korytarz po lewej stronie prowadzi do łazienki i dwóch pokoi, a mały korytarzyk przy kuchni kryje małe pomieszczenie gospodarcze i przejście do garażu. Garaż mieści jeden samochód.

KLIK, SZCZEGÓŁOWO:

/ po przeskoku, 10.06

Ponad dwa tygodnie nieobecności w Old Whiskey sprawiły, że minimalnie księgowy zatęsknił za tą dziurą. Przesiadywanie na północy, w co można wliczyć i miasta Stanów Zjednoczonych, i Kanadę, w której trochę siedział, sprawiły że Parker jednak za tym gorącem zatęsknił. Co prawda, temperatura mogłaby być niższa, no ale nie będzie narzekał.
Ostatecznie, wrócił kilka dni temu, jak zwykle - późną nocą, bo wtedy było najlepiej. William wcześniej zadbał o to, by załatwić niezbędną do założenia klubu papierologię, choć nie uśmiechało mu się pracowanie za darmo. Całe szczęście, że jeśli chodziło o księgowość, to tutaj chcąc nie chcąc (bardziej chcąc) mógł zarobić, bo... praca w końcu, o.
Stąd też milczenie u Parkera. Wszakże nie dało się za dnia zauważyć, że ktoś był obecny w tym domu, to jednak pod wieczór jakieś światło się paliło. A Will to po nocach siedział z papierzyskami. Nie dość, że na nowo musiał całą dokumentację uzupełnić, posegregować według dat (od najstarszych do najmłodszych), potem alfabetycznie, to jeszcze dochodziły kolejne papierzyska. Większe czy mniejsze - zarówno jedne, jak i drugie miały znaczenie dla pedanta/ księdza/ księgowego/ Świętego/ narcyza i tym podobne, aż pozapominałam, czym się zajmuje.
Tak więc - papiery uzupełniał, obliczenia robił. Wyliczał i średnią, i powyższą, i poniższą, poboczną pewnie też zaszalał, nałożył poprawki ewentualnych błędów, które zapewne odnotował na odosobnionej kartce, przypinając do danej koszulki w niewielkiej teczce. Nowe umowy natomiast spisał na boku, zatwierdził swoim powtórzeniem i skinięciem, kiedy na stoliku do kawy piętrzyły się niewielkie, acz zauważalne stosy bzdurnych papierków, w jakich mężczyzna zatracał się bardziej niźli między udami lub piersiami spotkanych kobiet.
Nie zmieniało to jednak faktu, że jak William pracował - to porządnie. Było spisane wszystko, podpisane niemalże wszędzie, kopie zrobione, pokwitowania odbioru i podpisu, umowy nie latały, a poszczególne faktury były spięte ze sobą równiutko, byleby tylko którakolwiek z nich się nie wybrała. I choć jest to przerażające, to samemu Parkerowi to nie przeszkadzało. Najważniejsze było w końcu, żeby to on się w tym odnajdywał.
Przygotował jedną księgę dla Bakera od warsztatu, a potem od stacji benzynowej. Następne dwie zostały poświęcone Betty, aby te uzupełnić. Niedługo potem Parker zabrał się za wypisywanie umowy i uzupełnienie dopiero co otwartego - przynajmniej w świecie rachunkowości i w mniemaniu Parkera - klubu.
I to wszystko spisywał, i podsumowywał, że aż się zmachał i spalił ze dwa papierosy, zapił trzema mocnymi kawami i dwoma aspirynami. Tak też kończył swoją robotę natenczas, naliczając całkiem ładną sumę, bo jednak się nie robił.
Zobaczywszy jednak to, że nadal umowy nie zaniósł Ramirez - myśl ta go zniechęcała do życia wręcz - wziął, ogarnął się i wyszedł.
Alleluja, koniec posta.

/zt

William pewnie zdążył wrócić, ogarnąć się i spać do białego, upalnego rana, całkowicie zapominając o tym, co się wydarzyło w Vivie. Tak naprawdę to może nie tyle, co zapomniał, a mężczyzna po prostu odsunął te myśli na bok, woląc się wyspać.
A pewnie zdążył zgłodnieć to był w trakcie przygotowywania jakiegoś dania z bekonem, bo na to akurat miał ochotę i ostatnio oglądał jakiś film z Bejkonem, to tak mu przyszła ochota i tyle, no. Jednakże musiał to przerwać, bo usłyszał pukanie do drzwi, więc na szybko wytarł ręce i przeszedł przez salon do drzwi frontowych, które otworzył na oścież i machnął ręką, by Beth weszła do środka.
Tym razem sam się pokwapił, by się przechylić i ucałować kobietę w lico.
- Jestem, żyję i się trzymam - odparł i mrugnął do niej, więc niedługo nabawi się tiku nerwowego i będzie mrugać, o. - Zjesz? - spytał, bo pewnie lekarka zdążyła wyczuć zapach przygotowywanego obiadu, jak i zobaczyć broń na stoliku pod oknem.
Will zamknął za Beth drzwi i uśmiechnął się pinknie do kobity.

Na szczęście, William nie miał sposobności, by zapieprzać w fartuszku. Ot, zwykły strój, lekki; dżinsy i jednokolorowy T-Shirt, choć wydawałoby się, że to i tak za dużo jak na taką pogodę.
- W to nie wątpię, bo sama za często nie robisz - powiedział rozbawiony. Jemu od czasu do czasu się zdarzało, choć pewnie przygotowane przez niego dania na pewno nie zaliczałyby się do wyśmienitych (nie można być we wszystkim boskim, no nie?), ale są zjadliwie i człowieka nie zatruje. O ile nie chce.
Parker pewnie wyciągnął talerze czy sztućce, przewracając bekon na drugą stronę, a gdy Beth wspomniała o Vivie, to spojrzał na nią kątem oka.
- Ta. Nikt nie wie, co i kto to zrobił - powiedział, niezbyt zadowolony z tegoż wydarzenia. - Na szczęście szybko zauważono, choć i tak Jim z Clausem będą musieli sobie nowe motocykle ogarnąć, a reszta więcej wyłożyć na naprawę.

- Aż się zasepleniłaś - powiedział rozbawiony, wyciągając jedną, ale pustą, szklankę. - Będziesz coś piła czy później kawę? - zapytał.
- Mam nadzieję, że nie, bo nie chce mi się gadać z psami - prychnął, dokańczając podsmażanie. - Chociaż lepszy szeryf niż Cooper, jak mi się wydaje na ten moment, ale nie wiem - oznajmił po dłuższej chwili zastanowienia, kończąc smażenie i mógł zaraz nałożyć obie porcje na talerze.
- Z moim motocyklem dużo się nie wydarzyło. Ot, do wyczyszczenia jest, bo okopcone blachy, więc to nie taki duży problem. A tak to nikt nie ucierpiał, chyba że Claus czy Jim, którzy byli wkurwieni z Clusterem i Eastmanem oraz Ramirez, która się poryczała - sprzedał jej relację z wczorajszej nocy, a następnie postawił przed kobietą i talerz z posiłkiem, i sztućce. No, ewentualnie szklankę z napojem, jeśli taki sobie zażyczyła.

- Okej - powiedział i zmarszczył brwi.
- Pierdolisz - mruknął i wysłuchiwał opowieści o tym, jak to Cooper postanowił zrobić coś innego niż sypianie z Ramirez. Nie wiedział częściowo jak to powinien skomentować.
- Nie mają nic kurwa do roboty, a mogliby się zająć tęczowym przygłupem z motelu i jego bandą idiotów - skwitował z jakimś rozeźleniem i wyraźnym niezadowoleniem. Na słowa Beth o jego szczęściu w związku z motocyklem, kiwnął lekko i podrapał się po zaroście.
- Raz na jakiś czas zdarza się takie szczęście, chociaż nie ukrywam, że i tak myślałem o nowym motocyklu, ewentualnie dodatkowo samochodzie - przyznał po chwili zastanowienia. I także życzył jej smacznego.
- Pamiętasz może jak gadaliśmy o strzelnicy? - spytał, ale nie czekał na odpowiedź, bo zaraz kontynuował: - Będę się właśnie wybierał, więc jeśli chcesz to chodź ze mną i zobaczymy jak tobie to pójdzie - uśmiechnął się do Beth po chwili, zajadając niespiesznie posiłkiem.

- Nie no to postarałbym się wpłacić kaucję i nie byłoby tego problemu. Gorzej, gdyby Cooper się uparł, że kaucji niet, to wtedy faktycznie przejebane - zaśmiał się do kobiety i pokręcił głową delikatnie.
- Czyżby? Nie zauważyłem, żeby szalały - powiedział narcyz, najwidoczniej nie przypominając sobie nawet Trish, która potrafiła zrobić sporo rzeczy, by tylko Will zwrócił na to uwagę. - Zresztą nie tylko do klientów, ale najwyżej gości, by podwieźć. Nie zawsze chce mi się zapieprzać do warsztatu, by wziąć samochód .
Uśmiechnął się nieznacznie.
- To wtedy po kawie od razu pojedziemy i zobaczymy, co bardziej ci podpasuje. I wtedy po strzelnicy do sklepu albo Bakera, jak wolisz - stwierdził po chwili.

- Muszę być - mrugnął do Beth z rozbawieniem. - Chyba że wolisz mnie nazywać narcyzem. Z tym nie powinno być ciężko - zawtórował po niej śmiechem; dobrze, że nie słyszał o tym, ile osób z radością wskoczyłaby na siodełko jego maszyny, bo to zabrzmiało całkiem dwuznacznie.
- Postaramy się, żeby tak się nie skończyło - powiedział, przerywając posiłek, który i tak powoli kończył. - Zresztą, skoro jesteś lekarką, to nie powinnaś mieć problemu, jeśli coś się stanie, prawda? - spytał żartobliwie.
Will nic nie powiedział na to, gdzie Beth mogłaby zakupić broń, jakby bardziej przejęty był talerzami, które odnosił i włączeniem ekspresu do kawy. Parker odpalił papierosa, wolną dłoń wsparł się o blat kuchenny i po przyglądaniu się oknu, spojrzał na Roberts.
- Wiesz, u Bakera kupisz drożej, ale jest nierejestrowana, u Boba taniej, jednak spisze cię i w razie czego wiadomo kto ma jaką broń - wyjaśnił lekarce różnicę, właściwie to najważniejszą, no.

Parker po krótkiej obserwacji lekarki, uniósł kącik ust do góry i skinął lekko.
- Jak wolisz - odparł, opierając się wygodniej o blat kuchenny. Dobrze, że chociaż ona go doceniała, bo jeszcze trochę a tego doceniania to będzie szukać gdzie indziej, gdyby czegoś takiego mu zabrakło. Wtedy to się jeszcze za nim stęsknią. Tak serio - raczej nie, ale nie wiadomo nawet czy sam Will by też tęsknił.
- No tak. Zapomniałem, że szpilka to jak część ciała dla ciebie, więc się zdziwiłem, że na takich płaskich przyszłaś - mruknął do kobiety, uśmiechając się delikatnie.
Po niedługiej chwili mógł podać kawy, co też uczynił, przechodząc do kanapy, przy której był właśnie ten stolik z bronią.
- Wiesz, w razie czego lepiej mieć niezarejestrowaną broń, jeśli zrobisz coś przypadkowo, nie?

- Dobra, dobra, nic nie mówię przecież - zaśmiał się, stawiając kawę Beth na stoliku, a swoją nadal trzymał w ręce i zajął ostrożnie miejsce obok.
Przyjrzał się kobiecie w zastanowieniu i zauważył ten niezbyt zadowolony wyraz twarzy, a przynajmniej sceptyczny. Tak dla niego to się prezentowało w tym momencie.
- Nie wiem, nie powinien mieć z tym problemu - odparł i napił się kawy. - Raz, że byliście na randce... - posłał tutaj Beth przekorny uśmiech. - ...dwa - przyjaźnię się z tobą, więc jako takie zaufanie musi mieć, czyż nie?

Will nie miał sposobności wypominać, kto z kim sypiał. Przynajmniej nie robił tego świadomie. Tak czy siak - nie była to jego sprawa i nigdy nie zaglądał do łóżek innych osób, o ile one same go w to nie wciągały, żeby zobaczył. Wtedy sprawa potrafiła być nieco inaczej przedstawiona. Niemniej, nie zmieniało to faktu, iż Parker nie dociekał.
- Oczywiście, że tak - parsknął, przecierając dłonią swoją twarz. - A tego akurat nie wiem czy się mylę, czy nie. Sam nie jestem pewien i... nadal może mieć to znaczenie, chociaż kto tego Bakera wie - wzruszył ramionami i spojrzał na broń.
- Dopiero jak zdecydujesz czy chcesz broń, czy nie, to więcej się pokaże - przez to miał chociażby na myśli te całe rozkładanie i składanie broni i inne bzdury, o których wypadałoby pamiętać.

- To wyjdzie jeszcze gorzej. Poza tym, sam Baker powinien być świadomy, że nie zawsze da się kobietę obronić, nie? - puścił oczko Roberts i zapalił w końcu papierosa, który to kusił go od kilku minut, jakby całkowicie zapomniał o tym, że niecały kwadrans temu palił w kuchni.
Oczywiście, że znał.
- Tak, dokładnie - powiedział i kiwnął jeszcze, przyglądając się Beth. - Musi ważyć trochę, byś czuła broń i było pewniej, jakby było lekkie to cóż, nie zawsze jest za dobrze - odparł po chwili, drapiąc się po policzku.

- Dokładnie - przyznał, uśmiechając się nieznacznie.
Księgowy zaśmiał się gardłowo, przyglądając się lekarce.
- W tym towarzystwie z pewnością, ale tak to radzę iść do Bakera lub Clausa, więcej ci powiedzą na ten temat - oznajmił po chwili, jakby Beth mogła się spodziewać, że obaj wymienieni mężczyźni są chętni do wolontariatu. Zwłaszcza Claus, który zajmował się Ramirez w tym momencie, eheh.
- To ogarnę to i możemy się zbierać - powiedział po chwili, biorąc kubki i odnosząc je do kuchni. Tam też dopalił papierosa.