23.08.2013 JTC - Joan Wharton

Wybrała numer do firmy transportowej i pozostało jej czekać, żeby ktoś się zgłosił po drugiej stronie.

Zgłosiła się sekretarka jednego z dyrektorów. Od razu zapytała Joan w jakiej sprawie i uprzedziła, że połowy dyrekcji nie ma w biurze.

Nie, żeby się spodziewała, że będzie łatwo i przyjemnie. Przedstawiła się i dodała, że dzwoni w imieniu rady Old Whiskey.
- Organizujemy pewien projekt, który być może zainteresował firmę, więc zależałby mi na rozmowie z dyrektorem finansowym lub działu marketingu.

Kobieta przełączyła Joan do działu marketingu. Tam odezwała się asystentka dyrektora. To jej Joan miała najpierw powiedzieć o projekcie.

Prawie w domu, który czyni szalonym z Asterixa i Obelixa. Mogła sobie nagrać początkowa formułkę, jak tak będzie się spowiadać na każdym kroku.
Przywitała się grzecznie z asystentką.
- Joan Wharton, randa Old Whiskey. Chcielibyśmy zorganizować czasowe wesołe miasteczko w naszym mieście. W związku ze stratami wywołanymi przez niedawną trąbę powietrzną oraz napiętym planem finansowym miasta, poszukujemy sponsora dla tego przedsięwzięcia. Stąd zwracam się do Jenkins Transportation Company, jako firmy stanowiącej jednego z większych pracodawców w regionie i związanej z Old Whiskey o sfinansowanie tego projektu.

Kobieta odparła, ze za chwilę przełączył ją do dyrektora. Więc Joan spędziła dobre 15 minut przy słuchawce, słuchając Lenny'ego Kravitza. W końcu odezwał się pan dyrektor finansowy i oznajmił... ze nie mogą finansować Wesołego Miasteczka, bo już z tym pomysłem zgłosiło się do nich Cole Town!

Lenny Kravitz, przynajmniej JTC ma lepszy gust, niż Wiosna Vivaldiego czy bezimienny dżingiel puszczany w nieskończoność.
Na wieść o Cole Town Joan wywróciła oczami, dobrze, że tego nie było słychać przez telefon. Cole Town było o niebo lepszym położeniu finansowym, mieszkali sobie w nim dyrektorzy, pewnie mogliby sobie zrobić zrzutkę na atrakcje dla swoich dzieci, zamiast finansować kolejną zachciankę plastyczną żony u Loobicha. Poza tym więcej emerytów tam, niż dzieci.
- Rozumiem, nie ma żadnej szansy, żeby znalazły się środki dla Old Whiskey? - Równocześnie zastanawiała się czy dałoby się dogadać z Cole Town.

- To zależy, co pani planuje na tę imprezę w Old Whsikey - odparł dyrektor - z punktu widzenia marketingowego JTC, Cole Town jest... lepsze - przyznał bez ogródek. 
- Lepsze miejsce, wie pani, na reklamę. No ale jeśli państwo przedstawią lepsza ofertę. Wie pani, w Cole Town ma być mini zoo i pandy czerwone. I kucyki. I koncert Ramony Arizony.

I co jeszcze załatwią pingwiny, żeby się ugotowały?
- Tak. Z drugiej strony wsparcie Old Whiskey można wpisać w ramach akcji prospołecznych. Zresztą w przyszłości to przede wszystkim dzieciaki z takich miejscowości, jak nasza będą pracować w pana firmie. Budowanie pozytywnej relacji też jest dużą korzyścią. - Ogólnie Joan miała ochotę sama się udusić za to co wygadywała.
- Mamy do dyspozycji konie śląskie pana Randalla, rzadka rasa, europejska. Rozumiem, że trudno konkurować z panda małą. Choć odważny ruch z gatunkiem zagrożonym - dodała swobodnie, miała nadzieję, że Greenpeace i WWF zrobią sobie imprezę towarzyszącą.

- Proszę pani, nasza firma od lat wspiera WWF i Greenpeace. Myślę, ze nie będzie z nimi problemu.
Chwila niezręcznej ciszy. W tle było słychać jakąś dziewczynę wołającą, że bardzo chce zrobić w domu zlot jakiegoś forum.
- Ale tatooo! To forum to moje ŻYCIE!
- cicho, ja rozmawiam przez telefon! Khem, przepraszam panią, mówiła pani coś o koniach?

Pokręciła głową, równocześnie pilnując, żeby nie westchnąć czy prychnąć w słuchawkę. No, ale ekolodzy nie będą wzywać JTC do przemieszczenia "tirów na tory" wygodnie.
- Odpowiedzialnie - skwitowała lakonicznie.
I wysłuchała scenkę rodzajową z życia rodzinnego dyrektora.
- Przepraszam, nie wiedziałam, że dzwonię nie w porę. W każdym razie konie śląskie, rasa z Europy, popularne dość w regionie Polski, o ile mi wiadomo. Poza tym w grę wchodzi współpraca z parkiem krajobrazowym Dragoon, też mają stadninę. Nawiązanie do czasów pionierskich, gorączka złota. Może rozważyłby pan dwie imprezy, może mniejsze, ale z drugiej strony to możliwość zaprezentowania się, zareklamowania się dużo większej grupie ludzi - Joan naprawdę starała się brzmieć przekonująco i pewnie, ale w duchu przeczuwała, że imperatyw narracyjny i ironia losu zamierzają ją kopnąć w miejsce, gdzie plecy tracą swą szlachetną nazwę.

/20+10+5*6=60>59/

- Myślę, że to całkiem dobra i korzystna propozycja - powiedziała spokojnie. Może, jak go tak córka męczy, to się zgodzi dla świętego spokoju na sprawę Joan.

- Dobrze dobrze... przemyślimy... niech pani wyśle do nas maile dokładny plan imprezy. Ale DOKŁADNY. Dobrze? Byłbym niezwykle wdzięczny. Przekaże zarządowi.

- Oczywiście, jak najszybciej prześle wszelkie potrzebne informacje. A kiedy będę mogła spodziewać się decyzji?

Jeśli prześle to pani dziś do 17... to do końca tygodnia może się pani spodziewać decyzji. Ale musi pani dzwonić wtedy do mojej asystentki z pytaniem.

- Świetnie, mail będzie jeszcze dzisiaj. Dziękuję za poświęcony czas - po czym Joan się rozłączyła.
/zt