Główne wejście

| początek
| 11.03.2017 r., 9:37

William ani się nie spieszył, ani nie robił nic nazbyt powoli. W swoim tempie opuścił celę, w swoim tempie ogarnął to, co trzeba było ogarnąć. Przeliczył pieniądze w portfelu i sprawdził papierosy w zniszczonej paczce. Telefonu nie włączał, bo spodziewał się, że ten już dawno się rozładował.
Przywdział wszystkie swoje ubrania, dziwiąc się, że te na niego pasowały. Pochował to, co trzeba było pochować i wziął papierową torbę ze wszystkimi dobrami, które zdążył otrzymać dotychczas we więzieniu.
Sprężystym krokiem w towarzystwie jednego ze strażników zmierzał do głównego wyjścia z więzienia. Zdecydowanie nie będzie brakowało mu tego miejsca. Spojrzał w lewo, w prawo. Spytał strażnika o dokładną godzinę.

Pracownik więzienia wypuścił go po dziesięciu minutach otwierania i zamykania wszystkich bramek, furtek i innych cudów, które niby były zbędne, tylko że nie.
Z całym więziennym dobytkiem William Parker opuścił więzienie, stając przez moment tępawo przed całym gmachem. Z torby wyciągnął paczkę papierosów i zapalniczkę. Zapalił od razu. Zwinął pakunek i wcisnął pod pachę. Nastawił wskazówki w zegarku, datę również i zapiął pasek na nadgarstku, kiedy już naciągnął rękaw.
Najprzystojniejszy Święty właśnie był wolny.

Zdążył zapiąć zegarek, spalić jednego papierosa i już wziął się za drugiego, gdy hałas samochodów dotarł do jego uszu. Uniósł głowę, zmrużył lekko oczy. Nie ruszył się, kiedy najpierw jeden, a potem drugi samochód zatrzymały się nieopodal.
W przypadku Liluye faktycznie wcześniej zdążył dostrzec zmiany. Może nie diametralne, jak byłoby w chwili, gdyby dopiero po trzech latach się zobaczyli, ale wciąż znaczące. Zdecydowanie Indianka wyglądała zdrowiej, co było na jej korzyść.
— Sam przyjazd dla mnie wiele znaczy — odpowiedział Liluye, dopalając papierosa. Wówczas Roberts zdążyła już się odezwać, już go przywitać. Objął lekarkę, pocałował gdzieś w okolicach skroni, uśmiechając się zaraz lekko.
— Lepiej więcej siwych, niż łysiny. Do tego jeszcze wiele brakuje — podsumował. Zerknął na Liluye i pewniej przywitał się z Indianką, tak samo obejmując i całując gdzieś w okolicach policzka.
— Zdecydowanie dobrze was widzieć.
Obie mogły zauważyć zmianę. William był bardziej szpakowaty; siwizna skupiała się na skroniach, gdzieś mignęły białe, siwe włosy. Dwudniowy zarost tylko podkreślał żuchwę księgowego, a zmarszczki w zewnętrznych kącikach oczu, na czole czy przy ustach były widoczne gołym okiem. Był jak wino, to wyglądał lepiej, hehe.

Westchnął.
— Przez najbliższy miesiąc będzie mi to wytykane? — zapytał i spojrzał po kobietach. — Szykuję się na dalsze komentarze — rzucił. Rozmowa nieszczególnie się kleiła, co nie było niczym dziwnym, mimo widzeń czy innej formy kontaktu.
— Jak najchętniej, bo już zdołałem zapomnieć jak się siedzi — rzucił prawie tonem zachwyconego dzieciaka; może nawet oczy mu się zaświeciły. — Więc zdecydowanie. Najpierw na parking, przejażdżka i potem cokolwiek się wymyśli — powiedział pospiesznie. Był nieco roztrzepany z powodu okoliczności.
— Możesz wziąć, dzięki — mruknął i spojrzał na samochody. — Gdybyś przyjechała z Beth to bym cię podwiózł potem motocyklem. Chyba że koło psów chcesz zostawić? — spojrzał na Lilu.  

— Pocieszające — szybko odpowiedział na słowa Beth. Uśmiechnął się lekko, może nieco sztucznie. Prawdę mówiąc to jednak kompleksów nie miał z powodu siwizny. Nie był zdziwiony. Wszystko go stresowało, odbijało się na nim; cieszyć się tylko pozostało, że wciąż dobrze wyglądał. — Pewnie był niezmiernie uradowany z możliwości siedzenia z wyjcami — mrugnął. Poniekąd dzieci tak postrzegał. I Meksykanki, wszystkich tych głośnych ludzi! Nie, żeby we więzieniu miał możliwość wyciszenia się. Bo pozostało tylko wsłuchanie się w hałas i gadanie. — Może nie będzie tak źle?
Zastanowił się.
— Jeśli nie masz zamiaru nikogo więcej stąd odbierać to lepiej już w mieście gdzieś zostawić. Łatwiej i wygodniej będzie wrócić po samochód — uśmiechnął się półgębkiem. Był zadowolony z entuzjazmu Liluye, choć zaraz nieco go zdziwiła.
— Ile już go masz? — spytał. Nie mógł sobie przypomnieć, nie był w stanie.
Torbę wrzucił wedle kazania Roberts i dał się zaprowadzić do samochodu, żeby ruszyli w odpowiednią stronę.

| ZT x3, ? ->