Bar "Viva Maria!"

Bar Viva Maria! mieści się w dwukondygnacyjnym budynku wciśniętym między drobnymi lokalami usługowymi. Pomieszczenie, do którego się wchodzi, jest długie i stosunkowo wąskie. Po prawej stronie ciąg stolików i krzeseł, zaś po lewej długa lada z rzędem barowych stołków. Podłoga imituje drewniany parkiet, ale zdarcia w niektórych miejscach zdradzają, że jest to zwykłe linoleum. Lada, stoliki i krzesła są jednak drewniane, siedziska wysłane zaś ciemnobrązową okładziną. Co zobaczymy za ladą, poza uroczą właścicielką, Betty Jou? Oczywiście liczne alkohole. Poza napojami wyskokowymi można tu dostać także drobne przekąski. Naturalnie, jak na porządny amerykański bar przystało, w strategicznym miejscu wisi także telewizor, który pamięta pewnie lata osiemdziesiąte – ale wciąż działa! Poza tym świętym pudłem, ściany zdobi też kilka rogatych czaszek oraz liczne, starsze i nowsze, zdjęcia. Widać na nich stałych bywalców, imprezy, samą Betty Jou, ale i kilka bardziej znanych ogółowi twarzy. Przy wejściu stoi szafa grająca, zaś na tyłach stół do bilarda. Ogólnie wnętrze jest dość ciemne, a gdy zbierze się w nim grupa palących facetów, widoczność staje się ograniczona do minimum.

Ogarnianie po akcji wszystkiego trochę trwało. Nie można było liczyć na to, że człowiek sobie całkowicie odpocznie. Nie dość, że akcja tyle o ile się udała, opatrunek męczył, to jeszcze trzeba było niedługo przywitać dziwki w ich nowym miejscu pracy. Ponadto, Parker, jako poważny księgowy, który zajmował się sprawunkami tego typu właśnie w miejscach, gdzie sobie Święci przesiadywali, musiał ogarnąć te księgi rachunkowe. I co tam, że wypadało nawet po dwie zrobić - oficjalną i nieoficjalną, ze specjalnymi zapiskami i zaznaczeniami, które były znane tylko i wyłącznie Parkerowi.
William więc, niezbyt ciesząc się z nabytku w postaci nieco podniszczonego motocyklu, dotarł jakoś do Vivy, z kilkoma papierzyskami.
Wszedł do środka i nietrudno było zauważyć biel na czarnej skórze u Clausa czy pochmurny wyraz twarzy Bakera, toteż wziął piwo z baru i podszedł do stołu, po czym przywitał się starszymi Świętymi.

Parker, który ledwo dosiadł się do tego stołu, przez moment kompletnie nie wiedział o co chodzi. Może i był księgowym, ale też księdzem, a nie wolno było grzeszyć, no nie? Co prawda, taki z niego ksiądz, jak z Maro baletnica, ale musiał przez chwilę się zastanowić.
- Spodziewałem się więcej krzyku ze strony jej dziecka, ale migreny nie dostałem - powiedział, dopiero rozumiejąc, o co chodzi. - Nadrobiłem to, gdy ostatnio u rodziców pomagałem w remoncie, na stare lata im się chciało chatę zmieniać - zażartował, przy czym ładnie się uśmiechnął.
Jakoś musiał wyjaśnić ranę na uchu, no nie? A trudno byłoby powiedzieć, że niemowlę go dziąsłami pogryzło.
- Hernandez dla Buendii? - spytał, nieco zdziwiony, ale dobrze było wiedzieć, już teraz. - Najwidoczniej się nudzi albo potrzebuje pomocy, bo nie daje sobie rady w życiu. Trochę smutne - stwierdził po chwili. Oczywiście, brał też pod uwagę, że ją wkręcili i naiwna poszła na taki układ.

Och, jeśli Baker chciał to mógł się dowiedzieć. Will nie miał sobie nic do zarzucenia i nadal był nieświadomy ściemy, jaką palnęła Betty tylko ze względów osobistych, bo jakżeby inaczej; kobiety w końcu tak mają.
Dobrze, że Parker był z tych, którzy nie opróżniali w kilka sekund alkoholu, a się wręcz delektowali. Prawdę mówiąc, nie chciało mu się nawet podnieść tyłka, gdy już sobie klapnął wygodnie, a poza tym - skoro ma ogarniać księgowość to lepiej być trzeźwym, niż zapisywać liczby wzięte z kosmosu. Jeszcze takich problemów brakowało.
- To było bardziej sarkastyczne, chociaż i tak smutne, bo wydawała się mądra i wychodzi na to, że nie jest. Powiedziałbym, że nie ocenia się książki po okładce, ale jest blondynką, co we większości się sprawdza - westchnął ciężko, z pewnym rozżaleniem do takich posunięć. Ach, ta młodzież!
- Kogo? - palnął w stronę Maro, nawet uśmiechając się życzliwie. Zaraz jednak parsknął i pokręcił głową.
- Chyba za późno na odkrywanie w sobie talentu artystycznego, hm? - więcej nie skomentował. Spojrzał tylko na Clausa, kiedy ten zadał pytanie. Przez moment nie ogarnął czy ciemnoskóry nie zrozumiał jego odpowiedzi na wcześniejsze pytanie Bakera, ale uznał, że demencja starcza i cera na tyle ciemna, że słońce przyciąga znacznie szybciej, sprawiły, że kilka komórek to mu już tam we łbie padło. Oczywiście, taka uwaga z miłości, jak to Święci.
- Och, no nie wiem. Albo jak już powiedziałem - remont i nieostrożność ojca, albo po pijanemu założyłem się z którąś z dziewczyn, że spokojnie mogę zrobić sobie kolczyk, który zerwałem; remont jednak bardziej przemawia - wyjaśnił.
- A co, zaczynają węszyć czy tylko na zaś?

Will skinął.
- Może będzie tym, co wytresuje te bandę w komisariacie - powiedział. - Choć lepiej było, jak motali się we własnym chlewie - zaśmiał się po niedługiej chwili. Z pewnością na rękę nie było im to, jak teraz w Old Whiskey pojawił się ktoś bardziej ogarnięty, ale i z takim powinni dać sobie radę, no nie?
- To wiadomo. Mieliśmy niesamowitą wizytę u twojej wnuczki, po czym z pewnością każdego od płaczów i krzyków zaczęła boleć głowa, a na drugi dzień, w moim przypadku, wylądowałem na remoncie - powtórzył, przymrużając przy tym oczy. Wypadało zapamiętać tę wersję. - Skoro jestem księgowym, to remonty nie należą do mojej mocnej strony i skończyło się tak, jak skończyło - dodał i nawet uśmiechnął się do siebie. Piękne alibi, czyż nie?
Spojrzał zaciekawiony na Salinasa. No bo interesowali się, rodzinne sprawunki i takie tam!

- Kłamać tyle o ile nie będę, bo faktycznie robili mały remont. Jedynie daty się przesunie, ale zadzwonię - parsknął do Bakera. Państwo Parker to się dobrze trzymali i pewnie doskonale wiedzieli o gangu, o członkostwie. Swoje wiedzieli, nic nie mówili, bo i po co?
Wzrokiem przesunął po obecnych Świętych i z rozbawieniem pokręcił głową. Na pewno nie mogli narzekać na swoją organizację, której brak można zarzucić psom, to oczywiste.
- Dobra, księgowość baru sama się nie zrobi. Niedługo wrócę - powiedział po chwili, podnosząc się i kierując z pakunkiem w postaci plecaka czy czegoś tam, w stronę zaplecza. W końcu trzeba było ogarnąć te księgi!