Pokój #8

Pokój małżeński.

Znajdują się w nim szerokie, podwójne łóżko z wysokim, drewnianym zagłówkiem. Po lewej stronie stoi stolik nocny z lampką nocną. Pod ścianą - szafa oraz mała komódka, na której błyszczy niewielkie lusterko. Ściany kamienne, jasne; firanki i kremowe zasłony w oknie są czyste i świeżo uprane. W kącie naprzeciwko znajduje się stolik do kawy ozdobiony niewielkim wazonikiem z kwiatami i dwa, niewielkie fotele.

William gdy tylko wrócił to zastał ciszę. Nic się nie działo, nic szczególnego nie zauważył. Nie miał też zamiaru do nikogo pukać, więc gdy tylko wlazł do pokoju to się ogarnął i jebnął na łóżko, aby spać do późnego popołudnia, nieświadom tego, co się działo w Old Whiskey.

/zt

Will wrócił z plaży. Musiał się ogarnąć. Rachu, ciachu, szybki prysznic, potem ubranie się.
Zanim jednak uznał, że ruszy tam, gdzie zapragnął to pewnie zamulił na łóżku, poddając się wielkim rozmyślaniom, które orbitowały tutaj, w OW, w Szanghaju i innych, całkiem niezłych miejscach.
Wziął papierosy i telefon, i portfel, i resztę potrzebnych mu bibelotów. Uznał, że kawy nie pił już od dawna, więc nic dziwnego, że ruszył do salonu.

Parker nie spodziewał się telefonu od Bakera. Może nie tyle co nie spodziewał się samej rozmowy, a jedynie tematu, jaki został na początku podjęty przez szefa gangu. To, że księgowy jakoś niespecjalnie ryczał do słuchawki telefonu, rozmawiając z Bakerem, nie znaczyło od razu, że nijak zareagował na taką niezbyt przyjemną wiadomość.
Wysłuchał tego, co Sue miał do powiedzenia, mamrocząc pod nosem, co musiało świadczyć o zaniżonym humorze księgowego, który może potem i odzywał się głośniej to jednak bez szczególnego przekonania. Co jakiś czas przecierał wewnętrzne kąciki oczu, zastanawiając się nad tym, co powiedzieć Liluye. Może nic? Może wszystko, może pół-prawdę i te inne ćwiartki? Pewnie musiałby wyliczyć prawdopodobieństwo, jak źle będzie czuł się z tym, że nie powie wszystkiego, aczkolwiek i do tego się nie posunął. Uznał swoje, co miał.
Pożegnał się z Bakerem, odkładając telefon na stolik i utkwił chwilowo zamyślone spojrzenie w nóżce łóżka, brodę wspierając o otwartą dłoń.
- ...kurwa mać - zaklął, przecierając tą samą dłonią twarz. Nie podobała mu się ta sytuacja, pseudo-zbieżność, o której za dużo powiedzieć nie mógł. A to, że rozpaczał w ciszy i spokoju nikogo dziwić nie powinno; przecież faceci tak mają, a nawet Will potrafi okazać jakoś swoje uczucia. Dziwnie, bo dziwnie, ale jednak.
Dobre pół godziny po tym, Parker zadecydował, że trzeba się przejechać, a potem porozmawiać z Liluye, więc wyszedł.

/zt

William mógłby powiedzieć co nieco o przerywanych znajomościach ze względu na konflikt interesów. Mógłby jej powiedzieć, jak ważnym z pewnością była obecność Consueli na ślubie siostry, która się dobrze bawiła. Nie powiedział jednak nic, widząc, a przynajmniej tak wnioskując, że niezbyt chciałoby jej się słuchać Parkera. Zresztą jak zawsze.
- Możemy równie wypić u mnie, bo ostatnio więcej alkoholu sobie zakupiłem - mruknął do dziewczyny, idąc z nią korytarzem. Wyciągnął klucze do swojego pokoju, aby zaraz drzwi otworzyć i wpuścić dziewczynę, o ile nie postanowi uciec jak wtedy w domu Parkera, gdy ten szedł po alkohol.
Na szczęście, nie było tu chorego porządku, trochę porozwalane rzeczy i butelki stojące pod stolikiem.

Uśmiechnął się półgębkiem.
- Dobrze wiedzieć - mruknął, jednak wydawał się tym urażony. - Może nie tylko ty się wybierzesz do OW wcześniej - dorzucił i pożegnał się z dziewczyną.
- Dobranoc.
/zt