Arizona Drive

William otworzył bagażnik i spojrzał na nieprzytomnego pastora.
- Pewnie myśli, że jest już u bram - westchnął i wyciągnął go tak, że plecami opierał się o prawy bok bagażnika, a nogi miał nadal wyciągnięte; podobnie jak nadgarstki - skrępowane.
Parker uderzył go w pysk raz, ale że to nic nie dało, westchnął.
Spojrzał na Liluye i na kubek.
- Faktycznie, a kawa rozbudza, więc... - niewiele myśląc, wziął papierowy kubek, otworzył plastikowe wieczko i zaraz całą zawartością chlusnął w pastora, wcześniej upewniając się czy jest na tyle gorące, aby go poparzyć, aczkolwiek marne szanse.

Księgowy aż odskoczył na wrzask oblanego pastora.
- Woah, hola - rzucił unosząc dłoń, aby się uspokoił. Spojrzał krytycznie na kubek, już pusty, ubrudzony beżowym kolorem na ściankach. Nie spodziewał się, że będzie gorąca. Choć nie wiedział też czy to nie jest bardziej efektem tego, że mężczyzna został wybudzony.
- Zjawiłeś się po prostu u bram piekieł - stwierdził, patrząc na niego w zastanowieniu czy to oparzenie pozostawi na jego twarzy jakieś blizny, czy po prostu będzie musiał się zabawiać w przekłuwanie bąbli.

- Nie udawaj nagle takiej niewinnej - skomentował z nikłym rozbawieniem i oparł się o otwarty bagażnik.
Parker nagle wyciągnął rękę do tego pastora, aby zapalniczką zmusić go do uniesienia podbródka.
- Jak wrócisz to najwyżej pojedziesz najpierw do siebie i wymoczysz pysk w zimnej wodzie, a potem do szpitala - wyjaśnił obojętnym tonem. Tyle o ile mógł doradzić, chociaż nie potrafiłby dokładnie sprecyzować, jak mocne jest to oparzenie.
- Nam płacić nie musisz - spojrzał na Liluye, bo nie był pewien. Może ona nie chciała. - Ale zawsze możesz się przysłużyć i nie nagabywać Sally, bo następnym razem nie będzie tak miło. Albo jej daj kasę - zaproponował znużony.

No to go jebnął w czerep (ot, w karczek), gdy wypowiedział się o Sally.
- Trochę kultury, jak na takiego człowieka, bo na razie to ciebie prędzej do szmaty można przyrównać za tę akcję - wyjaśnił i się wyprostował. - Ani tego nie zgłosisz, ani tu nie przyjedziesz. Zgoda?
Ot, pobłażliwy. Jak ksiądz. Przecież Bóg wszystkim wybacza, prawda?

William jakoś nie wydawał się zdziwiony. Zmarszczył tylko brwi.
- Ona natomiast zgłosi, że napadłeś ją i nas, strzelając w naszą stronę, co nie będzie problemem w udowodnieniu - wyjaśnił. - Ona ma dwóch świadków, ty nie masz żadnego, a też prawie w nas wjechałeś. Poza tym, nagabujesz ją. Na pewno na tym lepiej wyjdziesz? - spytał, mając nadal zmarszczone brwi.
- Wiesz co? - rzucił do Liluye, nieco ciszej. - Zawsze lubiłem takie typowo poetyckie zagrania; przyjaciele od wielu lat nagle się przeciwstawiają sobie, teraz ojciec ratuje swoją córkę i załatwia sprawy z tymi, którzy chcą jej zrobić krzywdę. Dobrze będzie w razie czego zadzwonić do Sue - uśmiechnął się nieznacznie.

- To idę zadzwonić i zobaczymy - mruknął i cofnąl się o kilka kroków, wyciągając telefon; szybko znalazł Bakera w kontaktach i cóż - postanowił zadzwonić, obserwując to Liluye, to panikującego pastora.

Jak Liluye krzyknęła to Parker machnął na nią dłonią, ażeby nie krzyczała dalej czy głośniej. Chwilę jeszcze rozmawiał z Bakerem, a potem rozłączył się i mógł do nich wrócić. Zanim jednak odezwał się do pastora, to chwycił Liluye za ramię, a następnie pociągnął w swoją stronę.
- Pojedziemy z nim na lotnisko, aby puścić go... cóż, Baker zaproponował Alaskę, ale misja duchowna na południu też by się przydała. Jak myślisz?

Will się zastanowił, patrząc w nieokreślone miejsce.
- Cholera - cmoknął pod nosem i się musiał zastanowić. - Moglibyśmy po kogoś zadzwonić by przyjechał po auto, a my byśmy wrócili busem albo tutaj zostawili - mruknął i podrapał się po karku w zastanowieniu. - Lawetę nie byłoby ciężko ściągnąć, tylko ktoś musiałby przyjechać - dopowiedział po chwili.

- No też można by - stwierdził. - To musimy kawałek zjechać, wtedy wrzucimy go do auta Sally, weźmiemy wszystkie dokumenty i broń, i wtedy - zaproponował, aż zaczął obracać kluczykami.

Po tej krótkiej wymianie zdań, William wraz z pomocą Liluye wyciągnęli pastorka z samochodu mężczyzny, aby następnie go wsadzić do nieco mniejszego bagażnika Sally. Zanim jednak bagażnik zamknęli, księgowy zaczął przeszukiwać mężczyznę by znaleźć broń i ewentualne naboje.
- Tak, na zaś, jakbyś chciał kombinować - wyjaśnił, a broń schował wówczas do schowka. Przeszedł jeszcze do drugiego auta, którym zajechał na sam koniec piaszczystego, sporego zajazdu, by tam auto spoczęło w oczekiwaniu na ich powrót. Z niego wyciągnął ewentualne dokumenty, a potem zamknął i skierował się z powrotem do Lilu.
- Możemy jechać - to powiedziawszy, wsiadł do auta.