Szkoła podstawowa i szkoła średnia

First topic message reminder :

Obowiązkowa edukacja dzieci i młodzieży Old Whiskey odbywa się w dwóch podobnych i sąsiadujących ze sobą budynkach. Młodsze dzieci ze swymi kolorowym plecakami, codziennie maszerują do parterowego budynku, który wewnątrz został niedawno wyremontowany i wymalowany na ciepłe kolory. Rodzice najwidoczniej zadbali, by ich pociechy czerpały radość z nauki i chętniej chodziły do szkoły. Wejścia do podstawówki pilnuje stary, wąsaty dozorca, siedzący w niewielkiej kanciapie i witający u progu szerokiego korytarza. Przechodząc nim najpierw dojdziemy do pokoju nauczycieli, a następnie sal lekcyjnych, między którymi umieszczono toalety i gabinet pielęgniarki. Na końcu korytarza zatrzymamy się przed drzwiami, prowadzącymi na podwórze i małe boisko, gdzie dzieci spędzają czas między lekcjami, pod czujnym okiem dyżurnej.

Starsza młodzież naukę swą pobiera w piętrowym budynku, który wydaje się starszy niż sąsiedni. Do wnętrza szkoły średniej prowadzą schody, zawsze oblegane przez uczniów, niechętnie czekających na dzwonek. Tutaj korytarzy jest więcej, a beżowe ściany niemal zupełnie zasłonięte zostały przez wysokie szafki. Na parterze znajdziemy pokoje nauczycieli i sale przystosowane na lekcje z nauk ścisłych, na piętro zaś przejdziemy do sal humanistycznych i wyciszonej sali treningowej.

Przed budynkami wybudowano sporych rozmiarów plac oraz parking, który zazwyczaj zajmowany jest przez samochody uczniów szkoły średniej.


W szkole, po skończeniu zajęć dla uczniów, sale gimnastyczne i siłownia mogą być użytkowane przez resztę mieszkańców Old Whiskey. Ze sprzętów można korzystać w godzinach 17:00-22:00.
Siłownia jest darmowa, ale mile widziane datki na utrzymanie przybytku!


Każdy sprzęt/ćwiczenie ma specjalny mnożnik i oczywiście progi, które należy przekroczyć, by wykonać poprawnie dane zadanie.


HANTLE (pięć podnoszeń) – Siła+k6*5

Waga jednego hantla (czyli w ćwiczeniu podnosimy podwójną wartość)	Próg, który należy przekroczyć, by wykonać 5 podnoszeń
0,5 kg	10
0,75 kg	15
1 kg	20
1,5 kg	22
2 kg	25
3 kg	30
4 kg	33
5 kg	40
10 kg	55
15 kg	65
20 kg	75
30 kg	90
50 kg	100

SZTANGA (pięć podnoszeń) – Siła+k6*5

Waga (kg) = Gryf + (waga obciążnika*ich ilość)	Próg
Gryf bez obciążników – 20 kg	25
20 + 0,5 * 2	35
20 + 1 * 2	40
20 + 2 * 2	42
20 + 2,5 * 2	50
20 + 5 * 2	55
20 + 10 * 2	62
20 + 15 * 2	67
20 + 20 * 2	73
20 + 25 * 2	77
20 + 0,5 * 4	80
20 + 1 * 4	83
20 + 2 * 4	85
20 + 2,5 * 4	90
20 + 5 * 4	95
20 + 10 * 4	100
20 + 15 * 4	105
20 + 20 * 4	112
20 + 0,5 * 6	120
20 + 1 * 6	125
20 + 2 * 6	126
20 + 2,5 * 6	129
20 + 5 * 6	131
20 + 10 * 6	133
20 + 15 * 6	140
20 + 20 * 6	150
20 + 25 * 6	170

BIEŻNIA ELEKTRYCZNA (10 minutowy bieg) – (Siła +kondycja)+k6*5

Tempo	Próg
Chód	40
Trucht	70
Szybkie tempo	80
Bieg pod górkę (trucht)	95

ROWEREK (10 minutowy bieg) – (Siła +kondycja)+k6*5

Tempo	Próg
Wolne	40
Średnie	70
Szybkie	80
Jazda pod górkę (trucht)	100

POMPKI – (Siła+Kondycja)+k6*5

Ilość pompek	Próg
5	30
10	50
20	70
30	85
50	110
70	130
80	150
95	180
100	210

ATLAS DO ĆWICZEŃ – (pięć podnoszeń – ramiona lub nogi) – Siła+k6*5

Waga (kg)	Próg
5	10
10	15
15	20
20	22
25	25
30	30
35	33
40	40
45	55
50	65
60	67
65	75
70	85
75	95
80	110

STEPPER – (10 minut) – (Siła+kondycja)+k6*5

Ilość wykonanych kroków po przekroczeniu danego progu	Próg
10	30
30	40
50	50
60	55
70	60
80	65
90	80
100	95
110	120
150	150
200	200

Consuela miała okazję poczuć się jak w szkole podstawowej. Tak jak pewnie każdy i ona nieraz padła ofiarą obśmiania. Tyle że teraz było to o tyle bardziej żenujące, w końcu ona miała już prawie 24 lata, a dzieci z podstawówki dalej się z niej śmiały.
Napucyła się i wstała z zamiarem pójścia sobie stąd, gdy nagle usłyszała ze sobą głos Noah.
Trochę wmurowało ją po pierwszych jego słowach, a jeszcze bardziej po następnych.
- No, jak widać nie ma go tu, skoro to ty okazałeś się wpuszczać mnie w maliny. - pokręciła głową, a potem zaśmiała się słabo.
- Dobra robota Noah, udało ci się. George się pewnie uśmieje jak mu o tym opowiem. - powiedziała, najwidoczniej łudząc się dalej i dreptając nerwowo w miejscu, jak to miała w zwyczaju w niekomfortowych sytuacjach.
Słysząc propozycję randki i widząc pod swoim nosem bukiecik zesztywniała, nie potrafiąc zareagować w jakikolwiek sensowny sposób.

- Lupita - powiedział, wzdychając - spójrz mi w oczy i powiedz mi, że faktycznie istnieje i to nie jest jedna bujda i powiedz, żebym się pierdolił. Albo miejmy to za sobą i przyznaj się, że ci się ten numer wymknął spod kontroli. Jakby Glass faktycznie istniał, to byśmy tutaj nie stali. No.... i weź te kwiaty, no.
Odsunął się o krok.
- Nie będę ci tego wypominać, ani się nabijać, ani opierdalać za to - wzruszył ramionami - najpierw chciałem ci faktycznie zrobić numer i wynająć jakiegoś gówniarz,a by udawał prawdziwego Glassa, ale... doszedłem do wniosku, ze nie jestem chujkiem. I że za bardzo cię lubię, by się "mścić".

Jeśli miałaby wybrać top 3 momenty w swoim życiu, w których czuła się najgłupiej na świecie, to ten właśnie moment znalazłby się na liście top 3. Nie była przygotowana, że nagle Noah ją tak po prostu zdemaskuje.
Wzięła ten bukiecik, czerwieniąc się jak buraczek, nie marząc o niczym innym tylko o zapadnięciu się pod ziemię.
- Umm... no to... ja w sumie muszę lecieć. - oznajmiła nagle, obróciła się na pięcie i rzuciła biegiem przed siebie. Stchórzyła, ale tego akurat można się było po niej spodziewać.
zt

Pozwolił jej uciec -bo się raczej po niej tego spodziewał. 
Patrzył jak ta gna przed siebie, aż się za nią kurzyło. 
Potem sam, spokojnie, skierował się na parking.

/zt

/ 20.01, ranek

W szkole jak to w szkole, głośno, dużo się dzieje, pełno dzieciaków i takie tam. Właśnie zadzwonił dzwonek na kolejne zajęcia, a Howie już czekał na podwórku na przybycie jego podopiecznych. Nie było taryfy ulgowej, czy zima czy lato. Grube dresy i wio!
Sam siedział w czarnych dresach i szarej, dużej bluzie z kapturem, z czapką na głowie. Spacerował, by nie zmarznąć. W końcu 10 stopni w Arizonie to ostra zima!
Jak zwykle zamyślony. Filozofował i analizował wiele kwestii. Czy przeprowadzić się znów do siostry. Czas najwyższy. A może zamieszkać sam. I co dalej z Sally. Emily też bardzo lubił.
A może powinien rzucić to wszystko i wyjechać w Bieszczady.

O tej godzinie Howakhanowi przypadały zajęcia z klasą B - niewielką grupą dziesięciolatków, podopiecznych Emily, która była ich wychowawcą.
Niedługo po dzwonku na tyły szkoły wybiegły dzieciaki z tejże klasy, prowadzone przez Emily w różowych trampkach, plecionym, czerwonym swetrem na guziczki i kwiecistą chustą na szyi. Pod pachą pewnie miała parę książek, niekoniecznie związanych z jej zawodem. Dziewczyna pewnie pomachała z daleka Howiemu, a grupka dzieci ustawiła się w szeregu przed nowym panem nauczycielem.
- Czy pan jest nowym panem nauczycielem?
- A co się panu stało w głowę?
- Ty, Suzie... patrz jaki ładny! Może będzie moim mężem?
- A co będziemy dzisiaj robić?
- Czy wie pan czemu wilk tak wyje w księzycową noc?
- ...i czemu ryś tak zęby szczerzy rad?
- A czy umie pan tak?
- Zamknij się Bertie!
- Sam się zamknij!
- Cho na solo!
- Ktoś tu mówił o Hanie Solo? O tym panu ze Star Treka?
- Mój tata ogląda.
- Chyba tylko gacie twojej mamy!
- Ale dostaniesz w globus zaraz! Popamiętasz! Aż ci się smarkole dookoła głowy owiną!
Emily pewnie słysząc swoich niesfornych podopiecznych przejechała dłońmi po twarzy, wzdychając ciężko. Potem, zawstydzona tą wesołą gromadką podeszła do Howiego i poklepała go po plecach.
- Witaj w piekle, stary. - powiedziała dość cicho.

Stresował się bardzo, bo nie wiedział czy poradzi sobie z taką grupą dzieciaków. A jak go zdenerwują i uaktywni swoją zieloną moc i wszystkich zmiażdży i zostawi tylko po nich kisiel truskawkowy?
To byłoby nie helouł.
W końcu jednak się doczekał i stanęła przed nim klasa uroczej Emily.
Uśmiechnął się do wychowawczyni klasy B i także jej pomachał. A potem posypały się pytania.
- Tak, jes... To blizn... Dzisiaj będziemy bieg... Nie wie... Ale... Zaraz.. Czeka... Co? Spokój! - próbował odpowiedzieć na pytania, ale ci zaczęli swoje. Dlatego zawołał nieco zbyt gwałtownie. Odchrząknął pośpiesznie i skrzyżował ręce na piersi.
- Panowie i Panie, to jest wf, tutaj panuje dyscyplina. Chcecie być traktowani jak prawdziwi sportowcy to musicie jej przestrzegać. Jeśli nie chcecie, cóż... - wzruszył ramionami. - Też musicie.
Sprawdził godzinę.
- Na początek rozgrzewka. Dwa kółka dookoła boiska, ale to już! Ostatni sprząta po zajęciach wszystkie fanty!
Gdy Emily do niego podeszła i poklepała po plecach to westchnął.
- Mam nadzieję, że dam radę... Ale jeszcze raz ci dziękuję, że mi pomogłaś to wszystko ogarnąć. Mam u ciebie ogromny dług wdzięczności.

- Ale ja nie chcę być sportowcem. Ja bym chciała być piosenkarką. - powiedziała rezolutna jak zawsze Jasmine - czarna dziewczynka w różowym dresie i dwóch kitkach.
- Ale to jest lekcja wułefu, głupia! Tu się biega a nie śpiewa! - odparł jej Glenn, gruby chłopaczek o groźnym spojrzeniu i mocno zadartym nosie. Potem odezwał się Joe, niski, piegwaty i drobniutki chłopak w jaśniutkich włosach.
- A można śpiewać o bieganiu? Bo ja znam taką fajną piosenkę: Run! - a potem zaczął wytawać paszczą odgłosy basu, jak w tej piosence.
- Czy pani Emily będzie biegała z nami?
- A umie pan salto?
- A szpagat?
- A nauczy pan nas jak robić bicepsy?
- A jak się pan nazywa?
Wtedy do akcji wkroczyła do Emily i z anielską cierpliwością przedstawiła dzieciakom Howiego jako nowego pana do wuefu, po czym przyłączyła się do jego prośby, a niedługo potem dzieci posłusznie zaczęły dreptać wokół szkoły.
- Na pewno dasz sobie radę. - zapewniła Howiego, zwracając się w końcu do niego.
- Swoją drogą uznałam, że dużo łatwiej będzie ci znosić te trudne początki, jak sobie podmuchasz. - powiedziała z nieco zaczepnym uśmiechem.
- Dlatego tu dzisiaj przyszłam. - dodała, unosząc lekko brwi.

- Czy to sportowiec, czy piosenkarka czy śpiewak. Każdy potrzebuje kondycji. Piosenkarka, by wytrzymać tyle godzin na scenie, robiąc wygibasy, a śpiewak polepszy swoją pojemność płuc i będzie mógł wyciągać dłuższe tony. A zatem nie marudzić, biegamy! - machnął na nich ręką z uśmiechem, aż w końcu dzieci usłuchały. Oczywiście po pomocy Emily, która przedstawiła Howahkana, o czym on kompletnie zapomniał. Zarumienił się przez to, zbity z tropu.
- Podmucham? - uniósł brwi, nie wiedząc o co chodzi. Co podmucha?! - Nie... Nie rozumiem.
Obejrzał się na dzieciaki, by szybko wrócić spojrzeniem na Emily.

Otworzyła usta, by mu odpowiedzieć, jednak widząc jego nagłe zakłopotanie oblała się rumieńcem w sekundę.
- Och! Miałam na myśli... - zaczęła grzebać w kieszeni swojego wielkiego, plecionego, czerwonego swetra. Natknęła się na spinki do włosów, miętówki, chusteczkę, nakrętkę od długopisu...
- Och, dobry Boże, ja chciałam tylko... Och, ja nie miałam na myśli niczego takiego...! - plątała się, natykając się na klamerkę, spinacz, gumkę do włosów...
- Uznałam, że łatwiej będzie ci zapanować nad tymi bestiami, jak sobie od czasu do czasu dmuchniesz... - w końcu, jest! Wyciągnęła z kieszeni gwizdek na smyczce.
- ...Gwizdek! - powiedziała w końcu zbyt głośno i ze zbyt wielkim przejęciem, czerwona na twarzy jak dorodny buraczek. Dobrze, że nie pasła się tu żadna świnia samopas, bo by jeszcze ją pomyliła z obiadem.

Wpierw krew spłynęła mu wiadomo gdzie, gdy sobie pomyślał o czymś nieodpowiednim. Po chwili jednak krew wróciła mu do twarzy i policzki miał czerwone jak lampki na choince. Zakołysał się, prawie rzucając się do ucieczki. Taki był zażenowany. Jak on mógł dać do zrozumienia, że sobie o czymś takim pomyślał.
Cofnął się zatem o krok i zaczął gorączkowo machać rękami i kręcić głową.
- Nie! Nie! Ja nic takiego sobie nie pomyślałem! Oh, nie, Emily! To znaczy nie żebym nie chciał. Ło jezu! Ależ nie chcę! To znaczy mogę chcieć! Ale nie chcę! Rozumiesz! - zaczął się plątać. Zrobił facepalma, załamany sam sobą. Z Sally szło mu znacznie lepiej.
- Gwizdek! No tak, do dmuchania. Oczywiście. - odebrał gwizdek, wpatrując się w swoje adidasy. Klops i to wielki w sosie z ziemniaczkami.

- Nie, Howie, to moja wina! Mogłam się prędzej domyślić o co chodzi z tym dmuchaniem. No ale ja jakoś tak... ja się w ogóle na tym nie znam! - przyznała wyjątkowo szczerze - To znaczy... na kolokwializmach się nie znam, a nie na dmuchaniu. Chociaż co do tego drugiego,... znowu też nie żebym była jakimś wielkim specjalistą... Och, nie! Co ja plotę! - złapała się w tym całym swoim zażenowaniu za swoje bujne loki. Jak zwykle, gafy się jej trzymały jak huba drzewa.
Kiedy Howie odebrał od niej gwizdek, to pewnie ona również zaczęła się intensywnie wpatrywać w swoje trampki, szukając desperacko w głowie bezpieczniejszego i mniej krępującego tematy do rozmowy niż dmuchanie w gwizdek, byleby przerwać tę krępującą ciszę. Jednak im bardziej nie chciała myśleć o dmuchaniu w gwizdek, tym bardziej myślała o dmuchaniu w gwizdek.
- Odkaziłam, w razie czego... - odezwała się w końcu, czując, że zaraz zemdleje.
A dzieciaki w tym czasie robiły już drugie kółko.

Nie on sam zagłębiał się w to słowne bagno, bo Emily zaczęła także gadać, a zaraz potem tego żałować.
Słuchając ją był cały czerwony. Nerwowo potarł policzki, by się jakoś ogarnąć, gdy pierwsze dzieciaki przybiegały zmachane i padały jak muchy. No sportowców z większości nie będzie, ale Howie się weźmie za tych co chcą i zrobi z nich gwiazdy, na pewno.
Krępująca cisza trwała i trwała i niestety nie mogli znaleźć żadnego innego tematu. Indianin myślał wciąż o tym jakim był starym koniem, a jak mało wiedział o życiu. Więcej wiedział o śmierci, ho ho.
- N-no, dzięki. - odwrócił wzrok na zdyszaną grupę, sam już był prawie tak samo zdyszany. Tak się zestresował. - Pięć minut odpoczynku i biegniemy dalej, ale teraz każdy w swoim tempie, bez wyścigów.
- Hm... Mieszkasz tu od urodzenia? Słyszałem, że sam szeryf jest twoim ojcem?

Czuła się wyjątkowo głupio tym, że wpędziła Howakhana w tak wielkie zażenowanie. Kiedy gorączkowo zastanawiała się jakim dowcipem by tu walnąć, żeby rozluźnić atmosferę, Howakhan nagle postanowił zmienić temat, tym samym ratując ich od zguby.
- Tak! - krzyknęła prawie w odpowiedzi, po czym odchrząknęła kilka razy z zakłopotaniem, nadal czerwona jak buraczek.
- Tak, Szeryf McConnor to mój tato. - odpowiedziała już z nieco mniejszym rozemocjonowaniem. - No i tak, mieszkam tu od urodzenia. - dodała, przygotowując się mentalnie na pytanie dlaczego jest mulatką, skoro ma białych rodziców.
Potem podniosła wzrok na niego i jego czerwone policzki. Wyglądał jak lody kawowe z polewą truskawkową, a Emily właśnie...
- Ja się chyba zakochałam. - powiedziała mała Angie, stojąca pewnie od dłuższej chwili przy nich, gapiąc się z rozmarzeniem w Howiego.

Pokiwał głową, już nieco bardziej uspokojony, nie przejmując się pokrzykiwaniem Emily. I też nie zapytał czemu jest mulatką, mając białych rodziców. To chyba było oczywiste, a mogła się kryć za tym bolesna historia, którą niekoniecznie chciał teraz rozgrzebywać.
- Nieźle, tyle lat w jednym miejscu. Z jednej strony podziwiam, a z drugiej się dziwię. - wyobraził sobie nagle jakby to on przeżył te trzydzieści lat w rezerwacie. Pod okiem mamy i taty. Rety, ciekawe jaki by był.
Na pewno nie znerwicowany i w depresji.
Miał coś powiedzieć, już miał otwierać buzię, gdy kompletnie go zgasiła dziesięciolatka. Spojrzał na nią i mimowolnie się uśmiechnął.
- A w kim? - zapytał jak ostatni tępak. - W tym najszybszym chłopcu?
Serio nie ogarnął sytuacji.

-No cóż, nie jest to najlepsze miejsce do rozwinięcia skrzydeł, ale może po prostu nie potrzebuję do szczęścia zbyt wiele. - wzruszyła ramionami w odpowiedzi. Faktyczny powód jej pobytu tutaj był trochę inny, ale zachowała to dla siebie.
Kiedy Angie wyznała Howiemu miłość, Emily w pierwszym odruchu miała upomnieć dziewczynkę, jednak po pytaniu chłopaka obie spojrzały na niego z lekkim zdezorientowaniem i w tym samym momencie odpowiedziały:
- W tobie! - jednak na szczęście zaraz potem Emily kazała dziewczynce dołączyć do reszty, a sama uśmiechnęła się do mężczyzny.
- Nie powinnam ci już przeszkadzać. Powodzenia! - powiedziała, po czym udała się pewnie do środka budynku.

Uniósł brwi i spojrzał po dziewczynce i po Emily. Ale, ale, ale zaraz, że co? Że one tak obie?! Chłopak totalnie się pogubił. A już powinien mieć żonę i gromadę dzieciaków!
- Aham... - odpowiedział jakże elokwentnie. A potem Emily poszła se, a Howahkan zrobił ćwiczenia ze swoją grupą, aż zadzwonił dzwonek. Puścił ich na przerwę zatem, a sam zakończył pracę na dzisiaj.

zt

22.01.14 południe

Roy zostawił wóz na szkolnym parkingu i zrobił obchód po terenie placówki i okolicznych uliczkach.
Szukał śladów wandalizmu i "podejrzanych małolatów".

37<40

Niestety nikogo nie znalazł, zrezygnowany udał się do budynku szkoły, może któryś z nauczycieli coś widział, albo woźna ona widzi wszystko.

No i jak na zawołanie. Na Roya wpadła woźna. Widząc jego mundur, aż się przeżegnała.
- Dios Mio! Co się stało, co to... znowu jakaś afera - zawołała otyła Latynoska, z wąsem nad mięsistymi ustami. Mimo, iż do kanonów piękna białego Zachodu nie należała - miała w sobie trochę uroku osobistego.

- Dzień dobry pani. Mieliśmy zgłoszenie o jakiś podejrzanej młodzieży w okolicy. Widział może coś dziwnego? - spytał Roy.

- Panie, a co tu jest niepodejrzane - parsknęła - no kręcą się, kręcą. Dilerzy. No ja takich od razu poznam z daleka. Tylko wie pan co, ja się dziwię, ze oni się w tak oczywistym miejscu kręcą, zamiast... wie pan.. się jakoś kryć. Chyba za pewnie się czują.

- Dilerzy? - zainteresował się. - Widziała dziś Pani jakiś?