Punkt widokowy

Reynolds sobie obiecał już dawno, że choć raz na tydzień (no dobra, dwa, bo teraz z niego zajęty człowiek) musi odwiedzać to miejsce. Uwielbiał sobie tu przesiadywać. Zwłaszcza, jak pogoda i humor dopisywały. Jeśli chodzi o to drugie - dopisywało; zawsze. Z tym akurat nie było problemu.
Jools zajechał na wzgórze, a potem zatrzymał się dopiero na tym parkingu. Tak blisko barierek się zatrzymał, że ledwo dałoby się tam wcisnąć, jakby ktoś chciał się schować. Krawężnik nie przeszkadzał. Cicho wszędzie, głucho wszędzie. Pozostało więc tylko usiąść i podziwiać miasto nocą.
I zrobił to tak tradycyjnie, jak zawsze. Przeszedł i klapnął na masce, a butami wsparł się o środkową część barierki, rozwalając się jak król wzgórz na aucie i ze spokojem patrząc na to, co się dzieje. Błyskające i gasnące światła na drapaczach chmur nie były niczym dziwnym dla Ebenezera, które swoje widział i nieco podróżował, bo lubił przecież to robić!
Obserwując ze spokojem w oczach i tęsknotą na sercu całą panoramę miasta, zaczął sobie nucić kolejne nagranie, które mu się napatoczyło. Nieco dziwne to było. Zwłaszcza, że Reynolds preferował bardziej nadające się do tańca piosenki, ale i na to nie mógł narzekać. Ba, nie miał zamiaru. Ostatnio tyle czasu słuchał Madonny, że już kilka nagrań znał na pamięć, co wykorzystywał prawie że przy każdej czynności, jaką zdarzyło mu się robić, hehe.
Był tak styrany, że chyba się zdrzemnął. Chyba na pewno. Przebudził go jakiś pisk w oddali, a Jools uniósł głowę dotychczas schowany między ramionami. Przetarł pysk i spojrzał na jaśniejące niebo. Chyba się starzał, że nie mógł usiedzieć aż do wschodu słońca. Albo powinien zapamiętać, by nie ćwiczyć, by potem sobie odpoczywać w ten czy inny sposób z możliwością przesiedzenia do rozpoczęcia nowego dnia.
Reynolds pewnie z uśmiechem spoglądał na wschód słońca, aby z uciekającą energią wsiąść do Impali i zajechać do domu.

/zt

<- Arizona Drive, 9.10.13 r., 2:00

- Wolę sobie tego nie wyobrażać - powiedział Jools, który zasunął przesłonkę do połowy i przyciszył muzykę, by Smith mógł normalnie rozmawiać. Zanim jednak połączenie zostało odebrane, to dało się usłyszeć: - ...Boże, kurwa, wiedziałem. Dzięki - tak, podziękowanie skierowane było do towarzyszącego mu mężczyzny.
Dalej Jools jechał w milczeniu, słuchając rozmowy Smitha z tym Jose'em. Gdy ten stuknął, Reynolds odrobinę się przestraszył i zarzuciło nieco furgonetką.
- Aaaaw, romantyczny skok na tle Appaloosa? - jęknął i jechał w milczeniu, aż w końcu dojechali na miejsce. Zatrzymał się nieopodal barierek, przyciszając radio tak, że ledwo słyszało się muzykę, ale z auta jeszcze nie wysiadł.

- Jak tam kreowanie Raportlandu? - spytał Jools, który kiwnął do kumpla. Zaraz też otworzył tył furgonetki, wyciągając państwo zakochanych skrępowanych linkami; wypadałoby je ściągnąć, ale na razie nie miał zamiaru bawić się w to, aby je gonić.
- Ktoś się tu nawciągał - skomentował żywiołowego Smitha ze śmiechem, przymykając skrzydło furgonetki, żeby czasem koty nie były przestraszone. - Boże, jak dobrze, że jesteśmy na powietrzu - odetchnął z ulgą, kiwając się na boki, bo radyjko znowu zaświergotało licho.

- No co ty? - uniósł brwi. - Te, będę musiał wtedy zajrzeć do ciebie. Wiesz, mogę pomóc w razie czego, jak tej pomocy będziesz potrzebował, nie? I mi w końcu powiedz, jak dokładnie ogarniesz, kiedy to ma być - pokiwał głową i się skrzywił. Dobrze, że on był tym kierującym, więc nie musiał się martwić, że to jemu przypadnie wątpliwy zaszczyt wciągania benzyny i wypluwania.
Reynolds kiwnął krótko i przeszedł na przodu furgonetki. W swoim plecaku zawsze miał wkrętak krzyżakowy i płaski, żeby w razie czego móc niczym Sim postukać w zepsuty sprzęt. Musiał zakupić zestawy o mniejszej średnicy.
Ale przeszedł do pickupa, przy którym - naciągając rękawy - zaczął odkręcać tablice rejestracyjne.
- Przecież cię odwiozę później, bo mam, eheheh, nadgodziny - zaśmiał się. - I najwyżej Buicka ci pożyczę, tylko weź mi lakieru nie zarysuj, nie? Oranż jest ciężki do utrzymania - jęknął, odkręcając trzecią śrubkę z jednej tablicy.

82!

- A wal się, to nie jest szkaradztwo. Bardzo ładnie się prezentuje! - powiedział nim pomyślał, że przez Kowalskiego przemawia wkurw i to całkiem słuszny; Jools też by był zły. Nie, on by płakał. Zwłaszcza, jakby to była jego Impala, piękna i cynamonowa, nawoskowana tak, że aż można odbicie swego pyska w niej ujrzeć.
Zignorował złośliwość, odkręcając tablice, które rzucił obok.
- Zdradą - odparł. - I rzucaniem się na obcego człowieka, a mówi się. Nie podnoś na kogoś ręki, bo cię złamie albo w przypadku facetów, że nie bije się cudzych dzieci, bo nie wiesz czy to nie są twoje, eheh... eheałała - jęknął, bo przygrzmocił kolanem w zderzak. - Ja jebie, co oni wpierdalali - jęknął. Lepiej zrzucić winę na tłuszcza obce niż swoje.
Przy kolejnej próbie dopiero się udało.

Zaszczytem na pewno było! Nie ma innego opcji!
Wściekłość u Leszka na pewno pomogła w tym, żeby pozbyć się auta, które zniknęło w czeluściach ciemności.
- To jak nie pukanie w kakao, to możesz mnie pocałować w dupę. Muszę się wyspać - powiedział Jools, przy czym machnął rękami, jakby chciał zrzucić z nich ten ciężar. Zaraz cofnął się do tablic rejestracyjnych i wyciągnął z kieszeni spodni ten śrubokręt, by mu się w dupę nie wbił. Albo w mosznę; chciał przecież dzieci mieć!

/ ta sama pora!

Mogłoby się wydawać, że Jools też nie należy do tego typu osób, ale on to w ogóle do większości miał odmienne podejście, prawdę mówiąc.
Reynolds przez moment też miał dziwne odczucie. Nie wydawał się jednak speszony myślą, że ponad tydzień temu pomagał komuś w pozbyciu się zbędnej pary. I chwilę po tym też. Miał jakiś tydzień na pozbywanie się dwójek, nie jedynek.
Eb nawet nie zdążył wyskoczyć z auta, by okazać się dżentelmenem, kiedy Salina tak wystrzeliła. Niekoniecznie mu to przeszkadzało. Jeśli chodzi o miejsce - może aura była dziwna, ale najczęściej zależna od tego, jak człowiek się czuł.
- Panorama czy niebo? - zaśmiał się i zasiadł na masce.
- Na razie księżyc wygrał - przyznał z rozbrajającym uśmiechem. - Poza tym, to dopiero wieczór, czyli jeszcze można pojeździć i zobaczyć, co to będzie - przyjrzał się Salinie. - Chyba że adaptacja na żywo mojej osoby nie jest taka... nie wiem jak to określić - parsknął, ale przynajmniej wiadomym było, że Julek to jednak się domyślił!

Nie miał problemu z tym, by Sal klapnęła na masce. Problem byłby, gdyby zechciała prowadzić jego samochód.
Z nim to sytuacja miała się o tyle dziwnie, że przez te lata zdążył się przyzwyczaić. Wścibstwo i chęć poznania ojca udzieliły się i sprawiły, że Jools jednak miał jakąś ciemniejszą stronę swojej osobowości. Na szczęście nie powodowała ona, że należał do osób powściągliwych, niezbyt ufnych czy też zachowujących się tak, jakby się czegoś obawiały. Może i się obawiał, ale maskować - udawało mu się to całkiem dobrze.
- Ach, tak jest - przyznał i kiwnął lekko. - Poczucie szybkiego życia, poczucie odetchnięcia - powiedział Eb. Przy tym pierwszym wskazał na kompleks budynków, przy drugim - na nieboskłon. - Wiesz, raz możesz odetchnąć i się zrelaksować albo wypocząć, patrząc na to, jak wiele się dzieje - zaśmiał się. Dość głębokie myślenie, tak na dobrą sprawę. Dlatego się nie rozgadywał.
- Dopiero. Jestem przyzwyczajony do częstych jazd o tej porze - przytaknął. Nie była to tajemnica. Często o tym wspominał, a to, że pobieżnie - to już inna bajka.
Przyglądał się w rozbawieniu Salinie. Nie wyglądał na takiego, który miałby lada moment się wściec. Wręcz przeciwnie - był uszczęśliwiony jak dzieciak.
- No, niezbyt długo, ale i tak... - wzruszył ramionami, szczerząc się. - ...zdarza się, prawda? Co do bycia Draculą to nie wiem. Wiem, że dzisiaj jednego widziałem, co krzyczał do tej sierżant Ramirez, że pięć tysięcy - parsknął, mówiąc, oczywiście, o Johnsonie.
- Aż tak? - zaśmiał się na komplement. - Sam nie spodziewałem się, że będę miał uroczą fankę - zerknął na Sal. I to nawet psychofankę, dodała w myślach autorka.