Dom Jacoba i Naiche

10+6*5=40>25

- A może też coś masz na sumieniu - rzuciłem szorstko w jego kierunku, nie miałem ochoty na żadne gierki i przepychanki słowne.
- Słuchaj skoro nie chcesz gadać, pójdziesz z powrotem do pierdla za utrudnianie śledztwa, więc co wiesz? - skoro chłopak się naczupirzył, odeszła mnie ochota na oficjalne pananie i inne pierdoły. Albo dzieciak zacznie gadać albo dam mu najzwyczajniej w ryj.

- Gówno wiem, tyle co wy. - Warknął Naiche, wciąż zgryzając kogucika. Nagle na jego ustach pojawił się kpiący uśmiech.
- Ha, czyli wy wiecie jeszcze mniej. No pięknie. Cóż, może tylko tyle powiem, ze sobie szukajcie poza Old Whiskey. I raczej się spieszcie, bo może ktoś inni sobie poradzić z problemem.

Kurwa nie będę łaził po jakiś stepach czy chujwie czym. Młody się stawia, nie jesteś na cenzurowanym. Jeszcze pyskuje.
- Słuchaj no. Gówno to ci mogę narobić na środku pokoju, a ty nawet nie zaciągniesz się jego aromatem bez mojego pozwolenia. Rozumiesz! - wycedziłem przez zęby.
- Kto inny? Te przebierańcy na motorkach?

Prychnął.
- Ta, jasne, te stare zgredy? Lepiej będzie jak sobie wrócisz na komisariat i odrobisz lekcje historii z szeryfem!
Naiche go wyminął i otworzył drzwi wyjściowe.
- Do widzenia.

- W dupie mam waszą historię, a jeśli zrobisz coś co mi się nie spodoba, a nie spodobać mi się może wszystko nawet wąchanie aromatu gówna starego zgreda, nie ruszysz się z paki na minutę. Rozumiesz?
Burknąłem w jego kierunku podchodząc do drzwi.
- Aha i jeszcze jedno nie ruszasz się z miasta bez mojej wiedzy... - rzuciłem na wyjściu, potem wyszedłem z domu - mam nadzieję że jednak nie do widzenia.

ZT

20 stycznia, wieczorem
Do drzwi przyczepy zapukał Ronald. Miał na sobie czarną bluzę z kapturem oraz jeansy i swoje bordowe trampki. Wracał z miasta, bo ostatnio coś skopało się w elektronice jego rzęcha i musiał oddać go do naprawy. Czekał kilka dni, ale udało się naprawić jego maleństwo.
Miał sprawę do młodego Indianina. Po całej tej sprawie z włamem na serwery policji zapomniał o obietnicy złożonej przed wnukiem Jacoba, jednak przypomniał sobie o niej wczoraj przeglądając znowu swoje policyjne zdobycze. Było tam coś co może zainteresować go.

Naiche otworzył Ronowi, samemu wyglądając jakby własnie obudził się z jakiejś długiej drzemki. Zamrugał kilka razy i zajęło mu chwile nim poznał chłopaka.
- Ach, fajny bóbr na twarz. - Powiedział i wpuścił informatyka do środka. - Czego chcesz?

Ron wszedł do środka i wygrzebał z kieszeni złożone wydrukowane kartki z aktami sprawy o niefortunnym święcie, które rzucił na stół.
-Słowo dotrzymane, znalazłem jakiś ślad nazioli- po tych słowach odłożył gitarę przy ścianie i poszedł do lodówki.
-Wybacz, że grzebie ci w lodówce, ale suszy mnie jak diabli.

[Co naiche ma w lodówce ?]

Naiche w lodówce miał bezalkoholowe piwo, Dr. Peppera, resztki pizzy z kozim serem i baterię z laptopa.
Chłopak nie przejął się tym, ze Ron grzebie mu w zapach, ale tym, ze trzymał w ręku akta policyjne.
- Kurwa, co? Skąd to masz?! - Zapytał, ale powstrzymał się od krzyku.

Wygrzebał w lodówki kawałek pizzy oraz coli - brzydził się bezalkoholowym piwem.
-No wiesz jak to jest- powiedział spokojnie jedząc i pijąc-znam pewnego gościa, on za innego gościa, który zna innego gościa, a ten gość zna jeszcze innego gościa i tak dalej i tak dalej, aż dochodzimy do momentu, że jest koleś który załatwia papiery- musiał wcisnąć jakiś kit, aby nie powiedział komuś znowu, że ma osobisty dostęp do takich rzeczy- Z resztą po co drążyć temat, załatwiłem informacje jak obiecałem w celi.- nadgryzł znowu pizze i popijał dalej zimnym napojem.

- Ale! - Szczęka aż mu opadła. Parzył to raz na papiery, to na Rona.
- Ale jak się Lola dowie, ze TO mam to po mnie! - Spanikował.
Z drugiej strony, kusiło go wielce, by przeczytać te akta i z nich skorzystać. Oj jak bardzo! Tak bardzo, że co rusz na nie spoglądał i czytał po jednym zdaniu.

-Co się spinasz, spalimy to zaraz to tylko kopia- rzucił zapałki na stół i dojadł pizze. Była nawet niezła, ale lubił najbardziej z szynką i normalnym serem. Miał jeszcze pół puszki coli, więc sączył ją powoli.
- Masz zamiar coś zrobić z tym ? - zapytał się. Chciał się upewnić co do intencji Naiche, bo jeśli chce zająć się tymi naziolami to zapowiada się bitwa na skale miasta. To oczywiście oznacza zbrojenie się i zbieranie ludzi.

Naiche usiadł przy stole w kuchni i zaczął czytać uważnie akta. Od razu wpadło mu w oko nazwisko byłego woźnego ze szkoły.
Aż zacisnął pięści.
- Myślisz, że powinienem się dzielić planami z tobą? - Zapytał Rona, robiąc srogą miną. - Jeśli będę, to się o tym prędzej czy później dowiesz. 
Wstał i wziął zapałki do ręki. Po chwili już podpalał akta.

-Jak uważasz- odpowiedział szerze i spokojnie. Nie miar zamiaru naciskać, bo chciał tylko wiedzieć czy czytać dział nekrologami do porannej gazety. Dopił napój i zgniótł puszkę.
-Po za tym jak się trzymasz ?- chciał teraz odejść od tematów biznesowych i dowiedzieć się co u Indianina bez dziadka.

Westchnął ciężko i patrzył jak papiery płona wrzucone do zlewu. 
- Jakoś. Nie liczą tego, ze boję się wejść do pokoju własnego dziadka i że siostra jest kilometry stąd. - Mruknął i sięgnął do lodówki po te obrzydliwe piwo bez procentów. 
Odezwał się dopiero, gdy kapsel zniknął z szyjki butelki.
- I znowu mi odbiło na punkcie byłej dziewczyny, która jest  eeee POLICJANTKĄ. Jest zajebiście.
Wziął łyk piwa.
- Fuj. Jakie to obrzydliwe.

-Z tym ostatnim nie wiem czy ci gratulować czy współczuć- powiedział delikatnie rozbawiony, po czym zgniótł puszkę w ręku.
-Nie pij tego świństwa, jebie bardziej niż rok picia wódy- powiedział na pół poważnie i potem wyrzucił puszkę do kosza. Grzał łapy przy palącym się jeszcze papierze, a gdy skrawki były idealnie czarne, to jeszcze Ron posprawdzał czy wszystko się spaliło i wrócił do rozmowy z Naiche:
-Pracujesz teraz gdzieś ?- zapytał tak aby podtrzymać rozmowę. Był ciekaw jak radzi sobie Indianin i czy potrzebuję pomocy.

- Normalnego alkoholu nie mogę pić. - Warknął i odłożył butelkę. - Wiec ci się tak łatwo mówi. Przynajmniej udaję...
Podążył wzrokiem za Ronem, który sprawdził, czy dowody zbrodni spłonęły. W kuchni unosił się charakterystyczny zapach,a le chyba samemu gospodarzowi to nie przeszkadzało.
Na pytanie o pracę się skrzywił nieznacznie i wbił wzrok z butelkę obok.
- No, jak dziadek żył to dorabiałem. A teraz... może pójdę do muzeum i zapytam, czy nie mógłbym, no wiesz, przejąć jego roboty. Koniec końców zawsze mogę skończyć jako księgowy.

-To nie jest tak źle- powiedział przechadzając się po przyczepie-Księgowi nieźle zarabiają, zwłaszcza w sektorach prywatnych- chciał jakoś nadać optymizmu całej sytuacji.
Ron pogłaskał się po brodzie, która wyrosła mu po miesiącu nie golenia się i zapytał się:
- Teraz potrzebujesz czegoś ? Może trzeba coś jeszcze załatwić, może potrzebujesz na jakiś czas gotówki ?- widział jak to jest nagle stracić kogoś bliskiego i zostać samemu na lodzie.

- Nie, dzięki, dzięki. Mam wszystko co trzeba. - Powiedział, nawet nie kłamiąc. - Mam oszczędności.
Jeszcze przez jakiś czas będzie w stanie przeżyć na tanim żarciu i coli, a do tego spłacić rachunki. Przynajmniej jeden problem z głowy.
- Będę musiał wynieść parę rzeczy z domu, popakować, sprzedać, cokolwiek. - Zaczął wyliczać. - Naprawić tego gruchota z garażu. Wiec mam chyba co robić, nie?
Spojrzał jeszcze w stronę zlewu, gdzie niedawno płonęły policyjne akta.

-Nie zaprzeczę- poczochrał się po głowie i podniósł gitarę- Ok, zanim wyjdę - kilka spraw organizacyjnych. Primo ultimo- nie było tych akt, nie wiesz skąd można takie rzeczy wziąć , a tym bardziej ja tego nie wiem. Secundo - jeśli ktoś będzie pytał, twój laptop się zalał i wyrzuciłeś go do kosza, bo nie było czego naprawiać. Terce - jakbyś czegoś potrzebował, niezależnie od sprawy, to dzwoń do mnie. Jakieś pytania ?- złapał gitarę i przełożył jej pasek przez ramię.
Zaczął wyliczać wszystkie te rzeczy by on sam oraz Naiche nie byli nieprzyjemnie zaskoczeni w nadchodzących dniach.

Naiche uważnie słuchał Rona i kiwnął głową gdy skończył mówić.
- Nie ma pojęcia o czym ty mówisz w ogóle. Przecież przeszyłeś na piwo i zagrać parę numerów zespołu Marmolada. - Odparł, udając, ze jest zaskoczmy.

-Pomiń tek kawałek z piwem - ludzie wiedzą, że nie tknę bezalkoholowego- chwycił za klamkę od drzwi przyczepy.
- Jeszcze jedna rada od mnie. Domyślam się, że nie masz zamiaru zostawić sprawy Jacoba samej sobie, więc jeśli się zdecydujesz na jakieś kroki - miej absolutną pewność każdego z nich. - po tych słowach wyszedł.

Ostatnia rada padła by nie było oskarżeń, że to wina Rona i żeby sam Indianin nie żałował niczego.

z/t

// 23.01.2013, pewnie popołudnie po robocie Ennisa

Po pracy Ennis wziął prysznic, nakleił sobie na nos plaster by nieco ukryć jego kolor (choć cała jego twarz zaczynała nabierać już wszystkich odcieni tęczy po bijatyce z Tyrsenem), wciągnął na siebie koszulę w kratę i pospieszył ku chatce Naiche. Nie widział się z nim od pogrzebu Jacoba. W sumie trochę się cieszył, dawno nie mieli okazji pogadać, nawet o pierdołach.
Po chwili stał już przed jego domem. Zastukał do drzwi i czekał.

Ennis nieco się naczekał na Naiche. Właściwie, to się nawet nie doczekał otwarcia drzwi, a hałasu z podwórza za domem. Ktoś odpalał krztuszący się sinik samochodu...

Usłyszawszy charkot silnika zza budynku, Ennis opuścił swoje dotychczasowe stanowisko i ruszył na zwiady. Przeszedł nad niskim płotkiem i zaniedbanym klombem, obszedł wschodnią ścianę domu i dotarł do źródła hałasu.
Ponieważ nie bardzo wiedział, na co patrzy, zawołał:
- Hej, Naiche! Jesteś tutaj? To ja, już jestem.