Kino "Zenith"

No, niestety to nie był wóz jego marzeń, bo te, które on preferował, to były starej daty. Nie umniejszało to jednak zachwytowi Reynoldsa.
- Ooooooooch, jaki piękny - mruknął, zajmując miejsce kierowcy i wszystko dostosowując pod siebie. Należał do nieco wyższych, więc się przesunął do tyłu, przepraszając którąś z dziewczyn, że będzie musiała bardziej zgiąć nogi. - Najnowszy model? - spytał, zerkając na Smitha, a potem powoli ruszył spod wytyczonego dla kina parkingu.
- O mój Boże - powiedział jeszcze Jools, wyjeżdżając na Appaloosa Plains Avenue.
Się zachwycił, pamiętając o tym, by nie porysować auta. Raczej nie chciał pokrywać kosztów ewentualnej naprawy.

/ Appaloosa Plains Ave ->

<- 13.09, wczesna noc, dom Smitha

Jools w końcu dotarł pod zatokę parkingową, by tam wsiąść do swojej Impali. Może i Smith miał rację, że ciche maszyny były lepsze, bo nie zwracały na siebie uwagi. Nie zmieniało to jednak faktu, że Reynolds był zachwycony warkotem swojego auta, kiedy tylko odpalił silnik i wyjechał spod kina prosto do pracy.

magazyny ->

Na razie nie ma co wspominać o kursie, bo jego koniec jeszcze nie nadszedł.
Nie zmienia to faktu, że o umówionej godzinie William podjechał swoim pięknym, błyszczącym po części (bo po części matowym) motocyklem po Sally. Najwidoczniej nadal utrzymywał się tego, że to przyjacielskie wyjście. Już dawno przestał dostrzegać, friendzonując śmiało.
Ale na miejsce zajechali! Zatrzymali się, a Will uporczywie ignorował plakaty krzyczące o halloweenowych imprezach.

I to nie umknęło uwadze księgowego, który jednak jakoś był spostrzegawczy. Niedomyślny tylko na zawołanie.
- Taka z ciebie kinomaniaczka? - spytał Parker, który pewnie opłacił za te zakupy w kinie. Wydawał się sceptyczny. Tytuł jakiś dziwny, a historia prawdziwa to od razu mu się przypomniały jakieś Kopciuszki i te inne bzdury.
Gorzej jak zaśnie!

- Książki też poczytać możesz, nie? - rzucił. Tak i jemu zdarzało się czytać gazety. Może w wersji elektronicznej, może na kiblu - kto by się przejmował. On i tak teraz nie miał czasu.
Parker jak się rozsiadł to z pewnością wygodnie. Nogi długie miał, więc odrobinę cierpiał, ale wiercić to się nie wiercił. Na szczęście. Owsików nie miał, zatem naprawdę nie było o co się martwić.
...może i był minimalistą, a jego dom wyglądał, jakby dopiero się wprowadził to jednak czarno-biały film go nie przekonał. Historia interesowała, choć pokręcił głową nad dopalaczami czy też piłką nożną.
Chyba przysnął na kwadrans. Dobrze, że zdążył się przebudzić, jak film zaczął się kończyć.
- Nie moje gusta - podsumował, przecierając twarz. - Ale dobrze, że ci się podobało. Widać było, jak się wczułaś - westchnął.

- O, na pewno ludzie się ucieszą, że pielęgniarka to jest wrażliwa - skomentował. Mogło zabrzmieć złośliwie, ale tak nie było. Po prostu Will nie musiał się przejmować ludzkimi uczuciami, bo w końcu pracował w kasynie, pieniądze zgarniał, papiery uzupełniał. Nie bawił się w empatię, choć jakaś tam była, to na pewno.
- Nie wiem, za często filmów nie oglądam, więc nie mam sprecyzowanego - wzruszył ramionami. - Dramaty są dobre, ale też zależy jakie i czy warto iść do kina - mruknął. I parsknął na jej słowa. - Wystarczą mi gadające koty, surykatki i śpiewające psy - przyznał, westchnął cicho.
Przeciągnął się nieznacznie.
- Dawno właściwie pizzy nie jadłem - przyznał Parker po chwili. Właściwie odpowiedział Sally na pytanie. Tym bardziej, że zaczął się rozglądać, a coś mu mignęła jakaś pizzeria.

/ poniedziałek, 14.10.13 r., wieczór

Jools cierpiał. Musiał iść na późniejszy seans niż zamierzony, ponieważ trzeba było się ogarnąć po tym, jak wrzucono go w błoto, obwiniono o bycie jakimś Glassem i siedział w kłótni, mając przy sobie Duszka i policjanta (a przynajmniej przedstawiciela ich), o czym nie wiedział oraz Consi jako Świętej i Milo jako Buendię, o czym się dowiedział przy tym.
Niemniej, nie mógł sobie odpuścić tego, co zaplanował - cały tydzień będzie chodził do kina. Jeden film dziennie, różna tematyka. Poziom kultury się podwyższy.
Mężczyzna zakupił bilety na calusieńki tydzień. Zapłacił od razu, wybierając sobie odpowiednie godziny seansów. Dzisiaj padło jednak na Łódź Widzew. Najwidoczniej ludzie ostatnio upodobali sobie ten film, a Jools wybrał w innych kryteriach - poniedziałek, więc jak dowalić sobie to na całego.
Mężczyzna rozsiadł się wygodnie, jak najwygodniej. Myśl o tym, że będzie mógł obejrzeć parę filmów - no, była zadowalająca.
Reynolds więc czekał na tę Łódź. Film dokumentalny może nie był jego ukochanym gatunkiem, ale z braku laki i ciekawości - to też można obejrzeć. Podobało mu się to, jak czarno biały obraz wpływał na jego wyobraźnię. Dopowiadał sobie różne kolory i zaczął to widzieć tak, jakby Łódź była miastem na Marsie, a kosmici mieli ziemskie problemy. Od razu to było ciekawsze i inne, z pewnością. Dopingował podwórkowym meczom piłki nożnej i załamał się nad miłością głównych bohaterów. Boże, dobrze, że był na tyle stary, by jednak nie zwracać na to szczególnej uwagi.
Po seansie, skierował się do domu, wiedząc dobrze na co pójdzie nazajutrz.

/ wtorek, 15.10.13 r., wieczór

I znowu się wybrał do kina. Jak sobie obiecał. Stwierdził, że może lepiej będzie, jak ogarnie sobie kanapki na każdy film, ale to wydawało się lamerskie, a Jools jak Jools - znacznie bardziej preferował sobie porządne oglądanie.
Wybrał się na Mścicieli 3. Poprzednie części oglądał, więc teraz tylko rozsiadł się wygodniej, nogi wcisnął między oparcia krzeseł rzędu niżej i trzymał przy sobie kubeł z popcornem, jak i plastikowy kubek ze słomką jakiegoś napoju.
Gdy zaczął się film, Reynolds skupił całą swoją uwagę na migających klatkach. Podziwiał to, jak obraz się prezentował, jak Algieria została przedstawiona z lotu ptaka, a potem, jakby ktoś się przeciskał w tłumie ludzi. Zacisnął pięść w gestii dopingu, kiedy doszło do pierwszej walki zmutowanego karalucha z przekładanym, metalowym pancerzem. Tak, to było coś. Do czasu, jak zaraz ktoś zajechał.
A to się okazało, że to kilka scen Julkowi przeminęło, bo mu telefon spadł, kiedy tak wygodnie się rozsiadł i ogarnął, że coś mu lżej w kieszeni spodni. Ale wrócił dzielnie do oglądania. Nie mógł sobie tego odpuścić. Zwłaszcza, że zakończenie go zadowoliło, ale się tego spodziewał. No nic, na pewno sobie ten film później ogarnie, jak tylko nadarzy się taka okazja.
Opuścił kino po raz kolejny, obiecując obsłudze, że jutro się pojawi.

/ środa, 16.10.13 r., wieczór

Zenith na nim zarobi. Nie było innej opcji. Tym bardziej, że on musiał nie tylko wybrać sobie dogodne miejsce, ale i do tego jakąś przekąskę. Potem pewnie będzie płakać, że coś przytył, ale szybko to spali. Miał taki zamiar. Impala w końcu nie udźwignie półtonowej świni.
Liceum na morzu wydawało się interesujące, choć tytułu konkretnie nie czaił. Wolał też nie oceniać, bo nie raz i nie dwa zdarzało mu się, że jak tytuł danego filmu mu się spodobał, a nie kojarzył, czego może dotyczyć chociażby ze zdjęć - to potrafił się na tym nieziemsko przejechać. Miał jednak nadzieję, że kasa wydana w ten tydzień nie będzie zmarnowana. W sumie - kultura lvl up, tak? No.
Reynolds się roześmiał głośno i perfidnie, kiedy doszło do czytania roczników poszczególnej brygady licealistów. Sam mógłby zagrać, sam mógłby być takim licealistą. Na pewno skończyłby jako tryton, majtek czy cholera wie, kto! Co prawda, Gąska go trochę nudził, bo te ślamazarne spojrzenie, jakby ktoś mu przywalił raz i tak zostało do końca życia było dość... niepokojące? Czekał na coś, co sprawi, że się przerazi, że zachce mu się uciekać czy coś w tym stylu.
Zdążył zjeść połowę popcornu i dopiero wtedy akcja zaczynała się rozkręcać. Jakaś kłótnia, jakieś szanty o miłosnych uniesieniach na sztormowej tafli wody. Ach, ach, nie ogarniał. Chyba sam zaczął sobie dopowiadać, co mu nie przeszkadzało. Mógłby zostać scenarzystą. Kierowca, radiowiec, scenarzysta - tyle do gadania, do prowadzenia i pisania, że człowiek się zadumał na moment.
Napisy mu się podobały. Kiwał się do muzyki, dopijając i dojadając to, co mu zostało, aż w końcu opuścił kino.

/ czwartek, 17.10.13 r., przedpołudnie

Miał plany na dzisiaj. Nie chciał przesadzać więc z zawalaniem całego dnia. Postanowił, że pójdzie do kina na wcześniejszą emisję. Szkoda tylko, że mignął mu jakiś dokumentalny. Kolejny zresztą. Coś o Kolumbii, ale jemu to nie przeszkadzało. Wkręcił się, czwarty dzień z rzędu, a jeszcze trzy dni przed nim.
Melodie filmów dokumentalnych były przerażające. Tak samo jak osoby, które mówiły w przejściach obrazów. Pojawiła się jakaś para, najwidoczniej zafascynowana historią tegoż miejsca i tym, czym się szczycą. Chwilowo miał nadzieję, że rozmowa skupi się na konopii, a nie dzieciakach, które to miały ciężki żywot. Odrobinę pochmurny Reynolds oglądał to wszystko w skupieniu, z zamyślonym wyrazem twarzy, co rusz splatając i rozplatając swoje dłonie.
Był tak zainteresowany, że zaczął obracać obrączkę, przekładając z palca serdecznego prawej ręki na lewą i z powrotem, ale oglądał. I beczał, że to takie było złe. W przerywnikach czytająca Choubuvna, a Julek przypomniał sobie nauczycielkę z chemii w jego szkole. Och, tragedia przeogromna była! Ale był wytrwały i posiedział aż do końca.
Wiedział jednak, że Kolumbia go nie interesuje. Że konopia i te inne komuny mogły sobie tam być. Że... to go znudziło.
Opuścił kino, wzdychając ciężko, ale nie rezygnując z ostatnich trzech dni, jakie mu pozostały. Czuł się od razu lepiej!

/zt

<- z wrotkarni, piątek, 18.10.13 r., popołudnie

Jako że to był piątek, można było uznać za weekendu początek, a Reynolds zadecydował więc, że trzeba wybrać coś dobrego do oglądania. Jego obecność nikogo nie zdziwiła! Tak samo jak fakt, że Jools po raz kolejny wybrał sobie do obejrzenia na dzisiaj Jura Park. Tym bardziej, że niedługo Leszek robił imprezę, więc musiał znaleźć inspirację do zrobienia stroju, który był oczywisty i o którym sam mówił już kumplowi.
Nic to! Zasiadł, rozsiadł się, skupił się na emitowanym aktualnie obrazie. Dreszcz sentymentu za dzieciaka pewnie rozszedł się po kręgosłupie Julka, gdy znajoma ścieżka dźwiękowa od razu przypominała mu, jak zaczynającym studia gówniarzem! I skończył studia jako gówniarz, gdzieś po roku, ale zawsze coś, zawsze jakieś informacje i doświadczenie.
Tak czy siak, Ebenezer skupił się na obrazie. Podobały mu się efekty specjalne, choć w niektórych momentach odnosił wrażenie, jakoby obraz się rozmywał. Dobrze byłoby zrzucić winę na to, że to las, że dinozaury, że gorący klimat i wszystko paruje. Co do tego nie miał jednak pewności. Pewnie - jak kiedyś - oczekiwał tego, że zaraz mu wyskoczy jakiś T-Rex na obcasach Louboutina. Oczywiście, takiego widoku nie został, ale chociaż mógł zobaczyć jak Krzyś Brat szaleje i komunikuje się z małymi przyjaciółmi, jakkolwiek by to nie zabrzmiało.
Wzruszył się w ostatnich scenach filmu, a tym bardziej w momencie, jak znowu znajoma ścieżka dźwiękowa o sobie dać znała.
Opuścił kino, obiecując powrót.

/ sobota, 19.10.13 r.

Uznał, że ostatnie dni tygodnia szaleńczego kinomaniaka muszą mieć dobre produkcje. Na pewno rozrywkowe. Jools nie miał oporu, by wybrać się ponownie na film z Krzysiem Bratem. Zapewne dlatego, że musiał sprawdzić, jak bardzo do niego jest podobny. Przecież to prawie jak patrzenie w odbicie lustrzane, prawda? Pal licho pieniądze, ale adrenalina przy tym była zadowalająca niesamowicie. Tak mu się przynajmniej wydawało.
Po swoim czasie fascynacji teleskopem Hubble'a, Reynolds parokrotnie westchnął w zachwycie nad tym, jak świetnie prezentowały się efekty specjalne filmu, które przedstawiały galaktykę. Kolorystyka, zamglenie, przebłyski były naprawdę ujmujące. Z kolei dialogi, mniej czy bardziej inteligentne, zauważalnie rozbawiały Ebenezera, który niemalże co rusz musiał parsknąć czy pokręcić głową w rozbawieniu. I to mu się naprawdę podobało. Jak się z takiego filmu akcji nie cieszyć? Razem z bohaterami, niczym młody gówniarz, przeżywał to, że jeden z czarnych bohaterów nie chciał mu pomóc w ogarnięciu szybszego sposobu na czas, który tak szybko zanikał. Poniekąd Jools mógł przypisać takie coś sobie - niby niewiele się zmieniało, ale za to szybko się starzał. I nie chodziło o to, co działo się w Old Whiskey, a o jego osobę. Parę razy się z kimś spotkał, ale miał głupie poczucie, że stoi w miejscu. Ba, nawet rozmyślał o adopcji, ale nie czuł się na tyle pewien, by sobie na to pozwolić, choć nie mógł sobie zarzucić, że jest złym wujkiem. Może i dobrym ojcem by był? Miał taką nadzieję!
Nieco zamyślony, oglądał film do końca. Z zachwytem.
I poszedł.

/ niedziela, 20.10.13 r.

Ach, dziwny to był dzień! Dobrze się czuł po licytacji randek. Przedszkole będzie na pewno zbudowane. Będą nawet dwa przedszkola. Reynolds nie dziwił się, że Old Whiskey wygląda jak wygląda. Ludzie mieli pieniądze, ale zdawali się być bardziej skąpi niż ci z Old Town. Ilość posiadanych przez danego obywatela pieniędzy może go nie interesowała, ale łatwo było wywnioskować - przynajmniej w mniemaniu Reynoldsa - że ludzie to najchętniej wydawaliby tylko na te randki. Nic od siebie. Poniekąd nie rozumiał.
Nie mógł jednak o tym wciąż myśleć. Ważne, że wyjście było udane i ważne, że mógł na ostatni dzień przed wielkimi wyjazdami, pojawić się w kinie, aby obejrzeć sobie jeden z filmów. Na sam koniec wybrał sobie Szalonego Maksymiliana, nieświadom tego, że na dniach miasto, w którym mieszka, będzie opuszczone, a potem będzie dział się syf i kit.
Tomasz Hardy był burkliwy w tym filmie. Ni to do pogadania, ni to do pożartowania. Zupełnie jak tutejszy Johnson. Można by było pokwapić się o stwierdzenie, że jednak na kimś Dracula musi się wzorować. Nie zmieniało to faktu, że partnerka zawodowa Hardego Tomka nie należała do zbyt miłych kobiet. Ach, pewna i zdecydowana, nieszczególnie rozgadana, a jednak - posiadała serce i jakąś wartość. To całkowicie ujęło Reynoldsa, który może i wydawał się znużony przy oglądaniu, ale tak nie było. Urozmaicone, poniekąd pustynne i kolorowe, scenerie naprawdę zachęcały do wybrania się w długą podróż. Muzyka towarzysząca przez cały film może nie była w gustach Juliana, aczkolwiek ładnie dopełniała klimat, dbając o to, że uszy niekiedy są ważniejsze niż wzrok. Łatwiej było poszczególne momenty zapamiętać.
Jools po obejrzeniu filmu uznał, że nie ma opcji - parę z nich będzie musiał sobie skołować do domu, by tam oglądać.
Obsłudze kina podziękował za cierpliwość, dwa lub trzy plakaty zgarnął i opuścił ten multipleks.

/zt