Dom Betty Jou

Parterowy dom o niskospadowym dachu pokrytym brązową dachówką. Zbudowany ze dobrej jakości materiałów. Ma dobrą izolację i działającą klimatyzację.
Wchodzi się do sieni, a z niej do dużego pokoju dziennego z otwartą kuchnią. Jest tu też dość miejsca, by postawić duży jadalniany stół. Korytarz po lewej stronie prowadzi do łazienki i dwóch pokoi, a mały korytarzyk przy kuchni kryje małe pomieszczenie gospodarcze i przejście do garażu.
Garaż mieści jeden samochód.
Goście mają dostęp oczywiście do salonu i kuchni-jadalni. Drzwi obu sypialni sa zawsze zamknięte i raczej właścicielka nikogo tam nie wpuszcza.
Wnętrze urządzone jest skromnie, acz przytulnie. W kątach stoją nieco babcine meble, a na komodach poustawiane są liczne zdjęcia i szkatułki z biżuterią. W kuchni zawsze coś się dzieje, chociaż sama Bety mało gotuje - mimo to, to jej ulubiona cześć domu, gdzie często pije kawę, pali papierosy lub czyta jakieś szmatławce. 
Wszędzie unosi się zapach słodkich i ciężkich perfum.

Jak wielu się domyśla, dom dostała od drugiego męża, którego oskubała na rozprawie rozwodowej.

/z dupy

Autumn ubrana, dziwnie jak na siebie, w zwykłe jeansy, płaskie buty i bluzę z nadrugiem TARDIsa. Kaptur miała oczywiście naciągniety na głowę, a bluza była męska więc i trochę za duza. Staneła pod drzwiami i zapukała. Nie umawiała się, bo miała nadzieję, że może Betty nie bedize.


Strój Autumn

Betty była w domu - i na szczęście dla Autumn, nie była w szlafroku i papilotach. chociaż też nie można było od niej wymagać jakiej odjechanej kiecki. Otworzyła drzwi, dziewczynę uderzył zapach perfum i kawy wymieszany z dymem papierosowym. Jak w Viva Maria.
- Wejdź...

Dziwnie dla siebie nie była też pomalowana. widać że przestało ją to obchodzić. Weszła do środka i dopiero gdy drzwi się zamknęły zsunęła z głowy kaptur.
- Znalazłaś już jakieś zastępstwo za mnie..? - rozejrzala się po domu.

Wzruszyła ramionami i poprawiła grzywkę nad czołem.
- Cóż, zagoniłam do roboty kilka dziewczyn z motelu. Radzą sobie. - odparła. Nie zamierzała udawać, ze Autumn jest niezastąpiona. - Chcesz kawy?
Zaszła do kuchni i nastawiła wodę w czajniku.

- To dobrze. - pokiwala głową do siebie i poszla za Betty do kuchni.
- Wyjadę z miasta. Chociaż na jakis czas. Chociaz.. nie wiem. - wzruszyłą ramionami. - Może na stałe. - po kuchni tez sie rozejrzała i usiadla na jakims krzeselku czy cos.
- Moze byc kawa.

- I... czemu mi to mówisz? - Zapytała, zdziwiona, szperając po szafkach. - Zdawało mi się, ze już wcześniej to postanowiłaś. Jakoś nauczyłam się żyć z ta myślą.
Na blacie stolika jadalnego położyła dwa kubki z wiewiórkami.
- Myślę, ze Maro będzie niepocieszony ta nowiną.

Wzruszyła ramionami.
- Tylko potwierdzam. - mruknęła, patrząc na kubki.
- Maro? Myślę, że się nie przejmie. - uważała, że szybko sobie kogoś znajdzie, o ile juz nie było kogoś dodatkowego. Nie obchodzilo jej to. Raczej zdziwiła się, że Betty wie o czymś takim. Maro jej wspomniał?

- Jasne... - mruknęła. Czajnik zagwizdał, a po chwili aromat ciemnej kawy rozniósł się po kuchni. Jou postawiła przed Autumn cukiernice, ale mleka już poskąpiła.
- Tak dobrze go znasz? - Zapytała, siadając przed dziewczyną - Sadzisz, że taki człowiek nie umie się przywiązać? Pff...
Prychnęła i zanurzyła usta we wrzątku.

- Nie ma mleka..? - spojrzała na Betty, ale zaraz przysuneła sobie kubek i dosypała cukru.
- Nie, nie znam go. - spojrzała na kobiete. Nie czula się z tym źle.
- Skąd wiesz..? - uniosła brew.

Betty westchnęła, podniosła pański tyłek z krzesła i zajrzała do lodówki. Wreszcie śmietanka wylądowała przed Autumn.
- Skąd wiem? Mam oczy i znam Maro nie od dziś. On cie lubi. może nie tak, że zaraz by ci do stóp padał i tak dalej... no ale, litości, Autumn.
Westchnęła teatralnie, jakby zirytowana niewiedzą kobiety,.
- Jesteś jak nastolatka.

Dolała sobie śmietany i odstawiła ją na bok. Zamieszała w kubku, wyciągnęła z niego łyżeczkę i napiła się.
- Cóż, na pewno się starał. Przyjechał do mnie z Vivy w walentynki. - popatrzyła w kawę. Nie smakowała jej zbytnio, sama piła inną.
- Może i jestem. - kolejne wzruszenie ramion.
- Chyba tyle, co chciałam ci powiedzieć. - podniosła się.

- Widzisz, w sumie większość miałaby, brzydko mówiąc, wyjebane.
Gdy Autumn wstała, Betty wciąż nie ruszyła się z miejsca. Nie zamierzała się rzucać i przetrzymywać dziewczyny w domu.
- Tylko zanim wyjedziesz musisz odpracować to, co straciłam na tym, że nie przychodziłaś do pracy.

Cóż. Loco też napisał, a miał wyjebane.
- Przecież miałaś zastępstwo. - spojrzała na nią, zdziwiona.

- Czy ty naprawdę sądzisz, że jak "miałam zastępstwo" w postaci dziwki, która powinna w tym czasie komuś obciągać, to nie mam strat? Czy sądzisz, że ja sobie pstryknę palcami i każdy będzie za kilka dolarów szklanki zmywać? O nie, nie ma tak łatwo, Autumn. Zejdź na ziemie, dziecko.

- Ile? - splotła ręce na piersi.

- Ile, ile, ty myślisz, ze posypiesz mi tu kasą i zapomnę o tym co się stało? - Pokręciła głowa. - Co, już ci ta trawka rozum odebrała? Nie wygłupiaj się.
Wstała i podeszła do dziewczyny, zacisnęła na chwilę usta.
- Zepsujesz Bakerowi motor.

- Nie. - powiedziała po prostu, bo nic innego do dodania nie miała.

Betty chwyciła szczękę Autumn w swoją dłoń i ścisnęła. Pazury kobiety wbijały się w policzki dziewczyny.
- W takim razie pożegnasz się nie tylko w włosami ale śliczna buzią, dobra?

- Na prawdę myślisz, że to zrobię? - skrzywiła się. - Nie, serio, rób co chcesz. Niedługo wyjeżdżam. - wyrwała się i jeśli jej się udało to cofnęla o krok.
- Dzięki za kawę.

- Cóż, chyba się jednak wyjazdu nie doczekasz.
Autumn cofnąć się nie mogła, bo Betty chwyciła jej ramię i pociągnęła głębiej w aneks kuchenny.
- Pyskowanie nigdy ci na zdrowie nie wyjdzie, zapamiętaj. 
Sięgnęła ręka do kuchenki gazowej i ja odpaliła. Cyk cyk, płomień zabłysnął, a Betty szarpnęła Autumn za bluzę. Chwile potem pchnęła dziewczynę a twarz Autumn zawisła nad płomieniem.
- Masz u mnie dług. Puszczać się nie chciałaś, pyskowałaś, kupowałaś u tego murzyńskiego pedała. I przez ciebie straciłam mnóstwo kasy.

Szarpnęła się odruchowo, gdy miała twarz nad płomieniem.
- Nie pierdol, że straciłaś kasę, bo jesli juz, to niewiele. - warknęła. Zaparła się o blat po obu stronach kuchenki.

- Tu chodzi o coś więcej, niż kasę, Autumn. - Mruknęła. - Dupy dawałaś za darmo i byłaś nielojalna.
Betty ani nie puściła dziewczyny, anie też nie siłowała się z nią. Płomień wciąż był w tej samej odległości od twarzy Autumn.

- Chuj cię obchodzi komu dawałam, skoro nie jestem dziwką? - prychnęła, wyrywajac sie dalej. - Mogłabyś sie przypierdolić o to do połowy lasek na tym wypiździejewie.

- No właśnie, nie byłaś, a powinnaś. Byłoby nam teraz łatwiej, przynajmniej przynosiłabyś więcej pieniędzy. A tak, zmarnowałaś swój potencjał. 


Żeby się chociaż troszkę wyrwać Betty, pojedynek. Betty i Autumn rzucają mnożnik na siłę.
Jeśli Betty ma więcej, Autumn wciąż wisi nad ogniem. po tym dostaniesz ślepy los.
Jeśli Autumn - Prostujesz się. Betty wciąż trzyma cię za ramię, ale unosisz głowę.