Zajazd "Geronimo"

- Czemu miałabyś mieć zawahania?
- Nic mi nie jest Liluye. To nie jest pierwszy czy ostatni raz - powiedział, choć pewnie zaraz i tak podał jej swoją rękę, gdzie faktycznie - nie był to pierwszy, okrągły ślad.
- Może za jakiś czas się odezwą - przyznał, niepewnie. - Zresztą, chyba najlepiej spróbować chociaż część z troski o innych przeznaczyć na siebie, co?

- Czyżby? Zobaczymy jak odezwę się za miesiąc - powiedział z wyraźnym powątpiewaniem w głosie.
Spojrzał na ten spray i pokręcił głową. Może on był pedantem i przezornym, no ale apteczki przy sobie nie nosił! Pewnie do czasu, póki nie dostanie swoich sakw. Kiedy psiknęła to od razu wziął ręke.
- Przecież się nie rozpadnę od tego - mruknął i pokręcił głową. - Nie przesadzaj.
- To próbowałaś się z nią skontaktować, że taka pewna się wydajesz?

Westchnął cicho.
- Nie, żebym nie chciał, ale na razie lepiej niech to wszystko ucichnie, Liluye - przyznał. - Betty pewnie też ci o tym mówiła, że kwestia czasu. By się... no, uspokoiło.
Machnął ręką na jej słowa.
- Jak i wielu innych rzeczy - dodał od siebie.
- I nic? - spytał, nieco zdziwiony. - Akurat tego się po niej nie spodziewałem, choć nie zdziwiłbym się, jakby Consuela jej o tym mówiła i stąd takie... podejście.

- Nie wiem Liluye, na to ci nie moge odpowiedzieć - przyznał, niezbyt zadowolony z tego. - Wolałbym, żebyśmy na razie się nie kontaktowali, bo niepotrzebne burdy będą, a i też musisz zająć się sobą - powiedział cicho. - Na razie... po prostu mniej.
- Czy ja wiem. Możesz spróbowac, choć wątpię, by był sens - odparł, prostując się nieco, by mu strzyknął kręgosłup. - Eva jest zbyt oddana, aby chociaż raz przyjaźń przełożyć nad gang. Rodzinę - dopowiedział z ironicznym uśmiechem, który pojawił się przy ostatnim wyrazie.

- Nie, mnie to nie przeszkadza. Właściwie to cieszy, że się odezwałaś, choć nie byłem pewien czy nie wolałabyś się trzymać z dala jak planowałaś - wzruszył ramionami i spojrzał na Indiankę, jak się podniosła.
Być może podobnie myśleli. Nawet Will, przynajmniej na ten moment, choć do tego by się nie przyznał.
- Nie ma za co, Lilu - odparł, ale sam przez moment nie wiedział jak zareagować, więc nic nie dodał. - Może za jakiś czas dziecko będę gościć, ale nie jestem pewien czy jest sens.

- Więcej wiary w siebie - uśmiechnął się pokrzepiająco.
- Może poznasz - westchnął i zaraz zacisnął szczęki, kiedy Liluye wygłosiła swoją myśl. Parker sięgnął po swoje dłonie, by wnętrze jednej z nich zacząć skubać.
- I to mnie przede wszystkim powstrzymuje - odparł. - Wolałbym, żeby wszystko się w miarę unormowało. Zwłaszcza, że być może nie będę miał czasu czy coś - wzruszył ramionami i przyjrzał się Liluye, do której podszedł i którą przytulił po chwili zastanowienia.
- Zatem wiesz... skup się na sobie i zmień zamki - napomknął.

- Wiesz. Na razie mi się nie spieszy. Prócz tego, żeby odwiedzić je - przyznał z nikłym śmiechem. Mało prawdopodobne, żeby Will dziecko sprowadził do, sobie pozwolę tak ująć, centrum piekła, w którym dzieje się wszystko i nic. Wydaje się to idiotyczne.
- Mhm i wtedy zobaczysz, jak to będzie. Czy się dogadacie, czy skończy na obronie własnej - dorzucił, jeszcze pewnie tkwiąc z Liluye w takim objęciu, ale sam uznał, że nie może być za długo, bo to się źle skończy.
- Pamiętaj o usunięciu wiadomości i wyjdź pierwsza - poinformował. Kto wie, może sprzedał jej kolejnego cmoka w czoło, żeby był friendzone (nie, nie zrobił tego).
Gdy Indianka poszła, sam Parker najpierw spalił papierosa, ciesząc się na ogół z tego spotkania. Alkohol wziął ze sobą i po godzinie czy dwóch, opuścił pokój, a potem zajazd.

/ztx2

/ poniedziałek, przed przeskokiem (czas przeskoku?) - wrzesień jeszcze, popołudnie

Praca swoje robiła, kasyno miało mieć remont na dniach, więc trzeba było wypocząć. Zwłaszcza, że William miał zamiar wyjechać sobie na dwa, może nawet trzy dni, o ile będzie mógł sobie na to pozwolić. O ile, bo pewność niepewna i księgowy o tym dobrze wiedział.
To, że się pojawił na zajeździe właściciela nie zdziwiło. W końcu to nie był pierwszy czy ostatni raz, kiedy Will się tutaj pojawił, choć dobierał sobie takie pory, kiedy ludzi było mniej.
Will przeszedł na górę, niewielką torbę rzucił na łóżko, na którym sam zaraz zajął miejsce, wygodnie się usadawiając. Jako że było mu ciepło to wcześniej zadbał o to, by liche okno jednak było otwarte.
A że czasu miał sporo to nie tylko palił fajkę. Pozwolił sobie jeszcze na to, by zacząć rozwiązywać sudoku, które do połowy było wypełnione. Co prawda, mógłby sobie lepiej czas zorganizować, ale jakoś mu to nie przeszkadzało, kiedy zaczął wypisywać przy ramkach prawdopodobne cyfry, a potem wpisywać te, które wydawały mu się najodpowiedniejsze. Co jakiś czas musiał też przekreślić, odpocząć, nabić znowu do fajki tytoniu i tak czas mijał.
I powoli umierał, hehe.

Nie, tak nie było. William siedział na łóżku dość swobodnie. Z nogami skrzyżowanymi w kostkach, oparty plecami o wezgłowie czy tez ścianę. Można by było nawet pokusić się, że prawie tak wyglądał, co pewnie dodawało co nieco do jego uroku.
Uniósł spojrzenie znad sudoku, wokoło którego ramek było sporo nakreślonych cyfr i zaraz obok te zamazane, jakby nie mógł się decydować. Pewnie musiał nieco odsunąć nogi, aby mogła swobodnie usiąść.
- Cześć, Lilu - uśmiechnął się do Indianki, kiedy ta zamykała drzwi. Wypuścił dym z fajki, a tę odłożył na bok. Jedynie sudoku trzymał w ręce z długopisem, którym przez moment stukał w kartkę.
- Czekam - powiedział, wzruszając ramionami. - Jak tam?
Trudno było jakoś zacząć rozmowę, ale to nie dlatego, że nie było o czym gadać. Może dlatego, że idiotycznie czuł się z tym, że żeby spotkać się z przyjaciółką, musi jechać aż na zajazd, do którego trochę się jedzie?

- Nie musisz się tłumaczyć z dziesięciominutowego spóźnienia - odparł. - Nie jestem nauczycielem czy mentorem, a zdążyłem się przyzwyczaić, że ludzie się spóźniając, więc... Bez obaw - mrugnął do Indianki. No, on osobiście nie polecałby ściągania butów, bo kto wie, co tutaj mogło mieć miejsce. Na przykład wyrywanie zębów, refundowany zabieg przez Świętych. Kiedy jesteś trupem.
- Ale nie jest, co mnie cieszy - przyznał. - Na pustyni? Przez tydzień? - spytał i zaraz parsknął.
- Lepiej się zamykać w domu. I masz spokój, i jesteś u siebie. Na co narzekać? A jak tam twój brat?

- Nic nie mówiłaś, a jakoś nie wierzę w spontaniczne decyzje - przyznał i zaraz się poprawił: - Znaczy, nie przepadam i wolę, jak coś jest umówione, dopięte na ostatni guzik. Zresztą, na pewno zdążyłaś się przekonać przez te miesiące - zdobył się na nieco rozleniwiony uśmiech.
- A czemu nie mogło być tam? Zakład jakiś czy co? - no cóż, miał prawo wielu rzeczy nie rozumieć. Wliczając w to także i indiańską kulturę, o której wiedział tyle, co nic. Jakoś mu to nie przeszkadzało, choć jak kiedyś się śmiał - starał się zachować otwarty umysł.
- Ja bym praktykował, ile wlezie - z chęcią by tak zrobił, naprawdę. Niczego chyba nie cenił bardziej niż pieniędzy i spokoju.
- Wiesz, może to i dobrze? Ewentualnie może za jakiś czas się odezwie?

Skupił swoje spojrzenie na Indiance, słuchając tego, co ma do powiedzenia. Uniósł brwi, kiedy po kolei zaczęła wymieniać osoby. Można by było pokusić się o stwierdzenie, jakoby Parker wydawałby się niezadowolony tym, że o niczym nie wiedział. Prawdopodobnie była w tym jakaś racja, jej procent przynajmniej, ale nie będzie przecież tego wypominał. Być może miała powód, by o tym nie mówić?
- Ach, kiedyś mówiłaś, że to takie... czucie? - przyjrzał jej się niepewny. - Wtedy, jak było to z Naiche, że coś cię tknęło. Tak to przynajmniej zrozumiałem, ale jestem osobą, która na wielu kulturach się nie zna, toteż tak jest - westchnął, zakładając rękę za głowę, że wyglądał tak jak w podesłanym przeze mnie gifie.
- Żebyś wiedziała, że tak by było - zaśmiał się, pewnie nieco złośliwie do myśli. - Teraz może coś zarobię na tym, że kasyno mam. Ta, kupiłem - od razu uprzedził, jakby chciała spytać.
- Powinien sam się odezwać. Czemu masz się upominać? Może jednak będzie pamiętał, że ma siostrę i zobowiązania?

- To twoja decyzja czy chcesz mówić, czy nie - wzruszył ramionami. Mogłoby się wydawać, że William naprawdę ma to w dupie i tyle go to wszystko obchodzi, co zeszłoroczny śnieg. Polegało to głównie i przede wszystkim na tym, że Parker jest osobą, która cholernie dba o prywatność. Zamknięte drzwi (sprawdzone po 3x?) Check. Zamknięte okna, sprawdzone po 2x? Check. Zasłonięte rolety, zablokowane i sprawdzone? Check. Hasło na laptopie? Check. W folderach? Check. Na telefonie? Check. Prawie że wszędzie potrafił mieć takie blokady i osoba, która tak jak on stara się szanować prywatność, czy ma jakieś zaburzenia obsesyjno-kompulsywne, to zrozumie. Dlatego też nie wtrącał się w czyjąś sferę osobistą. Jak ktoś go w to wciągnął - nie ma problemu.
Zmarszczył brwi.
- Szamaństwem? - powtórzył, przechylając głowę na bok. - Znaczy, mam się spodziewać, że będziesz zaklinać i co trzeci księżyc palić fajkę pokoju? Tak pamiętam, że było w filmach - wyjaśnił, ale nie wydawał się rozbawiony, prędzej zaintrygowany.
- Nie. Muszę na kimś zarabiać - wyszczerzył się. - Nie mogę zakazywać wszystkim włażenia do kasyna. Tym bardziej, że to względnie neutralne ma być. Pamiętaj, że zdajesz do depozytu broń i telefon - dorzucił i strzelił palcami. - Wszystkiego cię nie nauczę, bo sam nie pamiętam zasad - przyznał. - Podaj mi torbę - wskazał na tobołek leżący po stronie Liluye. - Powinienem mieć tam karty. Mógłbym lepiej tłumaczyć, o wiele.
Uśmiechnął się półgębkiem.
- Wiesz mam córkę, którą za często nie widzę, ale i tak zobowiązania są, nie?