Johnson Road

59
3

Gabrielle tym razem nie chybiła. Strzał okazał się na tyle celny, że mężczyzna oberwał w ramię, wypuszczając broń. Ramirez momentalnie ruszyła w jego kierunku, nie opuszczając wycelowanej broni ani o centymetr.
- Nie ruszaj się! Łapy do góry!
Mało ją obchodziła rana napastnika, który śmiał w nią strzelać. Wkurwiona bólem jaki promieniował po twarzy, podeszła ostrożnie do mężczyzny. Chyba już nie zamierzał podskakiwać, co?
Ramirez złapała go za fraki i przycisnęła do ziemi, by skuć.

Mężczyzna zwijał się z bólu, wiec Gabrielle nie miała problemów ze skuciem go. Drugi bandyta już siedział w radiowozie, pilnowany przez Aldo... ale chwila, gdzie jest trzeci?

No tak. Gabrielle mignęła jakaś sylwetka, gdy podnosiła rannego typa. Krzyknęła na Aldo, by zajął się uciekinierem. Może wezwał pogotowie, by się zatrzymany nie wykrwawił a sama spojrzała za uciekającym.
I nie, nie będzie go gonić na nogach.
Ramirez szybko podskoczyła do radiowozu i wcisnęła gaz, skręcając w stronę stacji.

Aldo kiwną porozumiewawczo do Ramirez skuł faceta i wsadził go do radiowozu, oczywiście w swoim stylu nie pieścił się a przy okazji rąbną jego głową o kant dach.
- Przepraszam

---> Posterunek Policji

/25.09.2013/późna noc/z bocznicy w AC/

Skittles zatrzymał się na Jansen Road, na ostatniej prostej do Old Whiskey. Wysiadł z samochodu i otworzył drzwi, by wytargać z tylnego siedzenia pobitego Tyrsena. Postawił go na nogi.
- Do Old Whsiekyj stąd nie jest daleko. Jakoś dasz sobie radę. Znajdź Świętych powiedz im o porwaniu. Gang P chciał wyciągnąć z ciebie jak najwięcej, ale ty się nie dałeś. Uciekłeś z ich miejscówy w Sugar Hill. Ale nie pamiętasz dokładnie gdzie cię przetrzymywali. Powiesz, że podobno chcą się mścić za zabicie paru ich ludzi. No i chca wkroczyć na wasze tereny z handlem bronią, a wy im przeszkadzacie. Jesteś podobno dość bystry, coś wymyślisz. W każdym razie poradzisz sobie. I masz być grzeczny wobec Świętych, kapiszi? Nie rób sobie u nich żadnych problemów. - pouczył go, po czym wsiadł do swojego auta.
- Aha! - zawołał jeszcze zza otwartego okna.
- W zależności od tego jak ci pójdzie będziesz miał z tego albo niezłą kasę, albo zrobię sobie girlandy z twoich jelit. Powodzenia. - i odjechał, zostawiając Tyrsena na drodze. Samego.
zt

Apallosa --->

Tyrsen tylko wysłuchał instrukcji Skittlesa, kiwając na nie głową i bez słowa, gdy ten odjechał, ruszył drogą prosto w kierunku Old Whiskey. Ach, jak dawno go tu nie było, ciekawe jak wiele się zmieniło od tego czasu.
Mężczyzna nie miał przy sobie aktualnie nic oprócz swojego ubrania. Reszta jego oszczędności leżała odłogiem na koncie, stary telefon już dawno leżał w częściach na jakimś wysypisku śmieci a motor został w Apallosa.
Po wcale niekrótkiej wędrówce, Święty marnotrawny wpadł w objęcia Starej Whiskey.

---> Miasto

Appa 19.10.13, południe --->

Tyrsen, ciesząc się wiatrem we włosach, jechał po Johnson Road w kierunku Old Whiskey. Ach, jak tęsknił za swoją maszyną i tym wspaniałym uczuciem dosiadania jej. Oj przyda się na zbliżającej się akcji. Patrick był trochę zestresowany zbliżającymi się wydarzeniami. Hej, ale w końcu ćwiczył trochę strzelanie ostatnimi dniami, nie? Nie powinno być źle... chyba.

---> OW

16.02.2014, wczesne popołudnie

Liluye wybrała się na trening z Moirą. Pies miał na sobie szelki do biegania, a Indianka pas i smycz na gumie, amortyzującą ciągniecie i wstrząsy. Najpierw rozciąganie! Dla siebie i psa, masaż mięśni i pierwszy spacer szybkim marszem by się rozgrzać. Po paru minutach przeszli do biegu, Moira kłusem, nie wchodzącym w galop, bo to nieefektywne.
Przed nimi pięć kilometrów prostego pobocza w jedną, co poszło całkiem gładko i sprawnie, raz tylko Lil nastąpiła na jakiś większy kamień i zabolała ją kostka. Zrobiły chwilę przerwy i pobiegły dalej. Po pięciu kilometrach przerwa, dziesięć minut, napojenie psa i siebie napojem z rozpuszczonymi saszetkami z elektrolitami - psimi i ludzkimi, odpowiednio. Nie było to najsmaczniejsze, ale trudno. Moira piła za to chętnie, lubiła tego smak. Indianka sprawdziła jej łapy, bo psica była w stanie nieźle się pokaleczyć bez okazywania bólu, ale wszystko było ok.
Powrót też bez większych trudności, w końcu taka trasa to dla nich niewiele, ledwie na rozgrzewkę. Spacer do domu kończył trening.. Moira ucieszona, co widać było po jej mordzie, dreptała obok Indianki spokojnie.
Zt