Osiedle przyczep

First topic message reminder :

W każdej szanującej się, amerykańskiej wsi musi znajdować się chociaż jedno osiedle przyczep. Takie miejsce obfituje w elitę – bezrobotni, wielodzietne rodziny, Cyganie i biali wieśniacy. Wszyscy żyjący na uboczu, nie płacący rachunków i kradnący kablówkę od sąsiadów. Zaciągnij się powietrzem pełnym alkoholowego odoru i ciesz się towarzystwem tutejszych lokatorów.

70

Lola strzeliła w nogi jednego z atakujących. Z ulgą przyjęła fakt, że dwóch innych się poddaje. A zaraz potem... Zamarła, widząc krowy.
Ja pierdole. Stado krów. Pędzące. W życiu by się nie domyśliła, że krowy potrafią się tak szybko poruszać.
-Cooper, zaraz nie będziemy mieć co aresztować. Ja wiem, że to banda skurwysynów, ale... trzeba ich wyłapać!

- Co mam zrobić, Martinez? Wyjść, wskoczyć na konia i zagonić te bydło do zagrody? 
Wiał kilka głębokich wdechów. 
Tak, tez zrobił - pomijając oczywiście etap wychodzenia z samochodu i szukania wierzchowca. Ruszył samochodem w stronę krów i zaczął je zaganiać używając aż nadmiernej ilości klaksonu. 

6 trupów, 2 się poddało. 2 innych wciąż uciekało i strzelało.

Radu, mnożnik na celność, próg 60. Jak przekroczysz, trafiasz w plecy uciekiniera numer 1.

-Wyglądam ci na ranczerkę?! Skąd mam wiedzieć!-prychnęła.
Zaraz jednak Cooper postanowił zrobić cokolwiek. Na szczęście. Jako że wymagało to pewnie dużo zwrotów i szybkiej jazdy, to Lola nie oddawała strzałów. Poza tym pewnie byli otoczeni przez krowy.

Gabrielle za to wykorzystała zamieszanie i wypadła zza samochodu, za którym dotąd się chowała. Chciała dorwać uciekiniera żywego. Dlatego, kryjąc się za przyczepami i uważając na krowy, pognała za jednym z mężczyzn, broń mając przygotowaną, by nie dać się zabić.

Cooperowi w końcu udało się odgonić krowy na bezpieczną odległość.
Jedne z uciekinierów spanikował. padł na ziemię i się poddał - można było go skuć.
Drugi zaś uciekł w stronę szaletów. Gabrielle może go gonić.

Pognała za uciekinierem w kierunku szaletów.

zt

Cooper zatrzymał się w końcu. Wysiadł z samochodu i ruszył w stronę reszty mężczyzn, którzy sie poddali.
Teraz wystarczyło ich zebrać do radiowozów.

Lola również wysiadła z auta. Bo teraz już mogła, prawda? Ruszyła na pomoc w aresztowaniach. Bo po to tu przyjechała.

Cooper wziął Lole na bok. Zaprowadził ją w miejsce, gdzie leżał ledwo dyszący Philips. kazał reszcie policjantów odejść i wezwać karetkę. 
Lecz gdy ci odeszli, podał Loli swój pistolet. Wskazał na mężczyznę, który jeszcze miał siłę patrzeć na Lolę.
- Napiszę w raporcie, że ja strzeliłem jako ostatni - powiedział.

Radu zrobił to co mu kazano, jednakże zaczął naprawdę poważnie zastanawiać się co z Ramirez. I zastanawiał się na tyle poważnie, że w końcu postanowił ruszyć się i zobaczyć co też wyrabia, że nie ma jej tyle czasu. Ostatni raz widział ją, jak biegła w kierunku szaletów, dlatego też tam miał zamiar zaczął swoje poszukiwania.

zt.

Lola ściągnęła brwi i podeszła z Cooperem do Philipsa. Obejrzała się na oficerów, który oddalili się od nich, a zaraz potem ślepo wpatrywała się w broń, która została jej przekazana. Przeniosła wzrok na Philipsa. Nowy przywódca Ku Klux Klanu. Tego samego, przez którego jej przyszłość z Naiche została przekreślona. Tego samego, przez którego jej zmarły narzeczony zszedł na drogę, na której nigdy nie powinien być. Tego samego, przez którego tajemnice niszczyły ich związek. Tego samego, który może zagrozić jej dzieciom.
Uniosła broń i wycelowała ją w Philipsa. Patrzyła mu prosto w oczy.
-Nie.-pokręciła głową i...
Zaraz opuściła glocka (?), upewniając się, że jest zabezpieczony.
Przez cały czas mówiła Naiche, że dorwie tych skurczysynów. Że jest inna droga. Że sczezną w kiciu. I... To była właściwa droga. Może, gdyby miałaby przed sobą wdowę Mayer, to zareagowałaby inaczej. Ale nie miała.
-Mam nadzieję, że zgnijesz w więzieniu.-rzuciła do mężczyzny, wyciągając rękę z pistoletem w stronę Coopera.
Zapewne gdyby nie była taka przejęta wagą tego aresztowania, to... to zastanowiłaby się nad propozycją detektywa. I nad tym, że jeżeli koleś przeżyje, to... to to co usłyszał mógłby wykorzystać. W ciekawy sposób.

Ne sądził, ze się zawaha; wiedział też, że Philips może jeszcze nie jedno słowo powiedzieć, gdy jakimś cudem go z tego wyciągną. Dlatego odebrał od Loli broń i sam wycelował w mężczyznę.
Nacisnął na spust.
- Ciebie i tak tu nie ma - spojrzał na Lolę i schował glocka do kabury.

<--- http://www.oldwhiskey.pl/t947p15-publiczne-szalety#39985

Wróciła z szalet w rozpiętej koszuli, z włosami w nieładzie, z raną postrzałową i plamą krwi na koszuli.

Lola otworzyła usta. Odjęło jej mowę. Wpatrywała się w truchło Philipsa, bojąc się spojrzeć na Coopera.
Nie. Jej tu nie ma. Nie mogłaby tego pewnie nawet zgłosić. Nie miała pojęcia dlaczego Cooper to zrobił. Oni... oni nie zabijali ludzi. Niezależnie od tego, kim ci ludzie byli. Tylko... tylko w ostateczności. A nawet potem nie mogli spać w nocy. Więc dlaczego on się nie zawahał?
Powoli przeniosła wzrok na detektywa.

- Takie decyzje nie są łatwe, Martinez - powiedział cicho i poprawił pas z bronią. 
- Mi to przyjemności nie sprawia, ale czasami wole uprzedzić los.
Skinął głową i odszedł, robiąc przejście dla medyków, którzy mieli stwierdzić zgon.
Zauważył Gabrielle i ku niej skierował swoje krok.
- No ładnie... świetnie - westchnął widząc w jakim jest stanie. Podszedł szybko i obejrzał ją, po chwili wołając lekarza
- Bez słowa sprzeciwu, oficer Ramirez.
odsunął się i spojrzał na Radu, który zaproponował przeszukanie.
- Jasne, trza obejrzeć co jest w środku...

- Ani słowa..
Warknęła na Coopera, mimo wszystko wdzięczna za jego zainteresowanie. Jednak nie zamierzała być odsuwana od reszty obowiązków! To nic, że bolało! Potrafiła zacisnąć usta, tak? Lekarz nie dał jej jednak wyboru.
Już stał u jej boku, wskazując ustronne miejsce, gdzie będzie mógł obejrzeć jej rany. Gabrielle musiała pozwolić reszcie na zajęcie się przeszukaniem, wściekła i rozczarowana. Popatrzyła jak kierują się do przyczepy, a sama poszła za lekarzem.
- Byle szybko - Westchnęła, musząc się na kimś wyżyć, tak?

Lola wolno pokiwała głową.
Nie. Takie decyzje nigdy nie są łatwe. I dlatego ona podjęła całkiem inną. Nie mogła zrozumieć dlaczego Cooper wybrał tą drogę. Chyba... już nie miał wyboru. Może chciał jej jakoś ulżyć, dając taką możliwość. A może po prostu nie potrafił się zdystansować. Albo był chorym psychopatą. Cóż. Wszystko było możliwe.
Nie patrząc na swoich współpracowników, podeszła do karetki i usiadła na pace, przy Gabrielle. Była blada. I się spociła. Złapała koleżankę za rękę. I trzymała tak w ciszy, patrząc na ziemię pod swoimi stopami. Wirowało jej w głowie.
Ojj, to było okrutne, gdy nagle z człowieka schodziła adrenalina, a w głowie zaczynały się od nowa odtwarzać obrazy!

Westchnął ciężko i ruszył za Radu do przyczepy.
Tam oboje mogli faktycznie znaleźć swoisty arsenał - trzy strzelby, kilka glocków, naboje, noże, pałki. Do tego, ukryte w szafie, stroje członków KKK.

Nie spodziewała się towarzystwa Loli. Była pewna, że pójdzie za kolegami i zajmie się przeszukiwaniem przyczepy. Dlatego też, gdy ta pojawiła się obok, Gabrielle uśmiechnęła się i zacisnęła swą dłoń na jej.
Nie odzywała się, zamykając oczy, by nie patrzeć jak opatrują jej ramię. Pozwoliła obejrzeć się dokładnie, wysłuchując zaleceń lekarza, które wpuszczała jednym uchem, wypuszczając drugim.
Oparła głowę na ramieniu przyjaciółki, czekając aż opatrywanie się skończy.