Główny hol

Hotel „California” jest budynkiem wybudowanym w typowym dla tego miasta, hiszpańskim stylu kolonialnym. Nikt jednak nie wie w którym roku był on wznoszony, ale sądząc po elewacji... dawno nie był remontowany. Ukryty między palmami i drzewami pomarańczowymi; prowadzi do niego żwirowy podjazd, przy którym stoją pojedyncze, wysokie latarnie.

Z dala od ruchliwej drogi, nieco na uboczu – hotel „California” zdaje się być miejscem odosobnionym i niezbyt często odwiedzanym.

Hol jest przestrzenny, jasny; marmurowa posadzka dodaje nieco uroku temu, jakby pustemu, miejscu. Naprzeciw dwudrzwiowego wejścia znajduje się recepcja, za którą, na ścianie – wiszą szafki z kluczami. Pod wschodnią ścianą swoją ustawione z rzędzie dwie sofy oraz stolik do kawy, na którym zawsze stoi pusty wazon. Po prawej stronie znajduje się korytarz prowadzący do pokojów i wyjścia do ogrodu, po lewej – kierujący nas do kuchni oraz jadalni.

Ale czwartej ściany Will nie łamie, więc nie wie o MG, o! Uznał pewnie, że z Lolą w inne filmy wierzą i co innego oglądali, stąd takie nieporozumienie.
- Odpowiedni winny - powtórzył. - To na razie trudno sprecyzować, ale zobaczymy, jak czegoś więcej się dowiemy - powiedział po chwili i spojrzał na Jona.
- Nie, nie powinno. Tak mi się wydaje - westchnął. - Pozostaje nam wtedy wykluczyć te drzwi, które wiemy do czego prowadzą i sprawdzić resztę - dodał po krótkim zastanowieniu. Spojrzał na ladę recepcji.
- A może w którejś szufladzie będzie czy gdzieś tam pod spodem albo jakiś notes? Holland przepisywał, więc może?

- No to idziemy, zobaczy się te od personelu i - a nuż - wzruszył ramieniem, po czym ruszył z całą trójką, czwórką, piątką (licząc trojaczki Loli).

/ zt, Lola, Jon i Will - pokój Emmy ->

Zapewne to samo powtarzał sobie Will, który postanowił - a przynajmniej na ten moment - że na kolejną wycieczkę organizowaną w miasteczku nie wybiera się z pewnością. Bardziej odpocząłby od tych twarzy we własnym domu, a tam najwygodniej i najlepiej. Jak zawsze.
Wyciągnął ze schowka jakieś papierzyska, które nie były ważne, paczkę papierosów, którą zazwyczaj rzucał na siedzenie pasażera, więc akurat gdy Consuela go zauważyła - on niekoniecznie.
Usłyszawszy znajomy głos, zerknął przez ramię, wracając spojrzeniem do schowka, ale nie. Znowu spojrzał na dziewczynę, nieco nie wierząc w to, kogo widzi.
- ...a jednak przyjechałaś - powiedział, zdobywając się na równie lekki uśmiech. O sprawie nie przypominał. - Dobrze cię widzieć. Jedna z niewielu przyjaznych twarzy w tym otoczeniu - mruknął, znajdując w końcu to, co mu potrzebne.
- Quo vadis, Consuela? - spojrzał na Ramirez.

- Nawet jeśli to nie byłabyś pierwszą, która tak pomyślała - powiedział Will, nieco roześmiany (słabo, bo słabo, ale lepiej widzieć trochę uśmiechnięte japsko księgowego, niźli gbura) jej słowami. - Ale to dobrze, że tak nie myślisz.
Już nie pytał czy na pewno myśli. W odpowiedzi na jej słowa o zmiłowaniu, wysiadł z samochodu. Oczywiście, to pewnie dlatego, że miał dyplom z religii i wiedział, o co chodzi. Nie zmieniało to faktu, że Will zabrał swoje rzeczy, chowając poprzednio fanty, które wyciągnął i zamknął auto, klucze (oba pęki) chowając do kieszeni swoich szortów. Tak, Consuela mogła zobaczyć zgrabne, owłosione łydki Parkera, po raz kolejny, ale nasycić oczy zawsze można, nie?
- No to wracając do pierwszego pytania, gdzie idziesz? - spytał, bo jednak nie zauważył torby albo był na tyle ślepy, by jej nie zauważyć, a i Ramirez się nie pochwaliła tym, że się wybiera na piaszczyste wzgórki, by tam jebnąć się plackiem albo zrobić sobie lewatywę na sucho, jeśli znajdzie partnera, któremu nie będzie przeszkadzał seks wśród ludzi.
William na pewno przywykł. Zwłaszcza po spółkowaniu (jednakże nie dosłownym, niestety?) z Trish i Evą, Ramirez wydawała mu się jedną z mądrzejszych dziewczyn, inteligentniejszych, że tak się powie. Inni Święci też potrafili błysnąć głupotą, choć księgowy uznawał to za ignorancję, a jakże.
- Powiedziałbym, że tęskniłem i przytuliłbym cię, ale wtedy zniknęłaby etykieta nieemocjonalnego człowieka - skrzywił się nieznacznie, odsuwając się od drzwi auta.

Nie wiedzieć czemu, ale autorka spodziewała się, że Consuela od czasu do czasu nosi białe butki, które mają świecącą podeszwę (najczęściej na niebiesko i czerwono, jak policja) i jeszcze jak stawia kroki to one świszczą! Ja takie miałam, nadal bym nosiła.
Można by też zaproponować, by przeniosła swoją kartę do sieci Plush, bo tylko tam może włożyć bez konsekwencji i nie musiałaby cierpieć za wszystkimi Krzysiami i innymi osobami, które przyczyniały się do jej cierpienia.
Może i jej reakcją był zdziwiony, jednakże to nie umniejszyło jego chęci na przytulenie Ramirez. Też to uczynił. Może i jęknął z bólu, gdy zacisnęła ręce wokoło niego mocno, bo poranna wizyta na masażu leczniczym nadal dawała mu się we znaki, wizualnie też, bo z paskiem na kręgosłupie. Przytulił ją równie mocno, prawie że dusząc ją (ze względu na wzrost lepiej było mu objąć jej szyję), ale szybko zaprzestał.
Już nawet nie pytałby czy jej czegoś takiego brakuje, czy chodzi o sympatię.
- Chcesz gdzieś się przejść?