Kuchnia

107

Rozglądała się, rozglądała się, aż w końcu jakiś błysk w śmietniku przykuł jej uwagę. Być może włączył się jej instynkt Sknerusa McKwacza widzącego oczami duszy kolejną ćwierćdolarówkę, ale to był klucz (tyle z pomnażania majątku). I oczywiście, jak klasyk pomyślała, że to nie może być przypadek, więc klęknęła (nie kucnęła, bo wtedy jest nieergonomicznie i kręgosłup się psuje) przy klapie i spróbowała znalezionym kluczem ją otworzyć.

Klucz pasował, a po otworzeniu klapy Joan zobaczyła zejście do piwnicy.

Oho, znalazła dzienne leże Toma Draculi. Poświęciła sobie z grubsza telefonem, gdyby wpadła na pomysł tam złazić, żeby przynajmniej widzieć coś przed sobą. I nie złamać sobie nogi, tylko od razu skręcić kark.
Dobra, zeszła na dól, klapa od piwnicy zostawiła otwartą.

/zt->piwnica

<--- piwnica

Gdy stanął w kuchni z Joan i zamknął klapę do piwnicy, odetchnął z ulgą.
- W ogóle... Która godzina? I jak mnie znalazłaś? - spytał, orientując się, że panuje generalnie cisza. Potem sięgnął do kieszeni szortów i wyciągnął broszke i nabój.
- Znalazłem to w piwnicy. Naboi było całkiem sporo!

Stanęła z założonymi rękami i oparła się o blat kuchenny.
- Po dwunastej. Drogą dedukcji, skoro nie zabrałeś telefonu ani portfela, to raczej nie miałeś w planach opuszczać hotel. Chyba, że dałam ci tak w kość i w takim popłochu chciałeś uciec. A potem obeszłam, co mogłam i trafiłam tu. Jakoś tak wyszło - dokończyła ze wzruszeniem ramion.
Popatrzyła na znaleziska. I teraz to już jej szczęka opadła trochę.
- Broszka Loveless? Nosiła taką albo podobną, a teraz nie. Naboje musimy pokazać rano naszym policjantom.
Zastanowiła się chwilę. - Chyba powinniśmy to zgłosić tej szeryf, bo trochę za dużo tu już przypadków.

- Łał, Joan.
Popatrzył na nią z bezkresnym uwielbieniem, że ma taką mądrą dziewczynę. Jakby miał jakąś głupią, to by pewnie pomyslała, że poszedł inne dupy obracać!
Nie zrozumiał z początku tego spojrzenia, gdy pokazał Joan znaleziska. On nie zwracał uwagi na takie szczegóły.
- Czyli... Mogła tu przyjść po naboje podczas przyjęcia? - zastanowił się. - Kurcze... Tak, pokażmy naboje - przytaknął.
Wciąż pozostawało pytanie, kto go zamknął w piwnicy. Wątpił, by zrobiła to pani Loveless.

- I tak nie przypuszczałam, że ty siedzisz w tej piwnicy. Po prostu, skoro i tak wszyscy - miała na myśli pół amatorską drużynę detektywistyczna pod wezwaniem psów na wakacjach - myszkują po całym hotelu, to skorzystałam z nadarzającej się okazji. A na razie dalej w tej sprawie coś nam się wymyka.
Joan była tym już zmęczona, a co dopiero on. W końcu zaliczył bliskie spotkanie z posadzką piwniczą. I chyba dopiero sobie to uświadomiła.
- Bobby dobrze się czujesz? A jak dorobiłeś się wstrząsu mózgu?

No, on zupełnie nie ogarniał, szczególnie teraz.
- Ale mnie znalazłaś. Jak się okazało, że klapa jest zamknięta, to się pogodziłem z losem, że spędzę tam całą noc - westchnął. - Nie, wstrząsu chyba nie... Ale jak zacznę wymiotować, to dzwoń po karetkę.
Rozejrzał się jeszcze po kuchni, ale chyba nie było tu nic więcej ciekawego.
- Okej, chodźmy, bo ledwo stoję - zawyrokował w końcu, bo faktycznie czuł się jak wypluty. Cud, że się tylko poobijał, a nie coś złamał albo zwichnął. I nie zwlekając, wrócili do pokoju.

zt