Pokój #14

- Słucham? Skąd... jak znaleźliście? Co?
Aż potarł skronie.
- Włamaliście się do niego?! - zniżył głos do szeptu.
- O kurwa... trzydziestka siódemka?

Ale Tom nic więcej nie powiedział, jedynie wzruszył ramionami i pokręcił głową. Cooper powinien rzucić kostkami, by wyciągnąć coś od Tomaszka, ale w sumie ten nie wiedział nic więcej.
Upił łyk piwa, co było bardzo ważną informacją, bo po to tu przyszedł.
- Co lubisz wypić oprócz piwa? Może mam takie szczęście i lubisz dobrą szkocką? - burknął nagle ni stąd, ni zowąd.

Cooper wiedział, ze teraz to się Thomas chce droczyć. Osz!
- Lubie rewolwery Smith&Wesson, kaliber 37, z którego zabijają Bogu ducha winne Indianki - powiedział wpatrując się w Toma.
- Ni nie mów. Przytaknij albo pokręć głową!

Upił kolejny łyk piwa, co mogło się już wydać irytujące.
- Smith & Wesson mają kaliber 38. - stwierdził fakt i ani nie potwierdził, ani nie zaprzeczył. - Co to za Indianka w ogóle? Ponoć miała męża?

/ nie wiem co z tym kalibrem, jak to błąd po prostu to edytnę pościka

Zgłupiał na chwilę. - Tak, .38 - mruknął. Nie miał zamiaru gadać nic więcej nim Tomas nie wypapla w końcu jaką broń znaleźli.
- Mów, co za rewolwer był u Amaro, albo zgłoszę Oakland, że włamaliście się do pokoju jednego z gości - zagroził. 
Pomachał mu aktami przed oczami.

A Tomaszek chciał być tylko dobrym kolegą, co nieczęsto mu się zdarzało. Chciał wpaść, wypić piwko kulturalnie, pogadać o duperelkach lub pomilczeć wspólnie.
A gdy już zeszli na temat morderstwa to nie miał problemu z pomocą Cooperowi w sprawie. Ale jak kolega po fachu poleciał na niego z groźbą, jakby Tom był aktualnie na przesłuchaniu to ciemne brwi policjanta ściągnęły się w gniewnym grymasie.
- Łoł, łoł, chyba się zapominasz. Nie jesteśmy w pokoju przesłuchań, a ja nie wzbraniam się przed powiedzeniem ci tego. Co to, kurwa, za grożenie, Cooper. - burknął i dokończył piwo, po czym wstał. - Ta, broń, ta sama.
Dodał sucho.

- Nie zapominam, się Johnson - odparł spokojnie. Nagle Cooper przestał być podjaranym nastolatkiem, a przybrał minę gliny, który doskonale wiedział, co robi.
- To, ze jesteś policjantem nie znaczy, że ręka rękę myje. Nie teraz.
Pomachał przed sobą aktami, jakby to był wachlarz.
- No i nie można było od razu tak? W takim razie Amaro jest mordercą. Albo... w magiczny sposób broń się znalazła u niego. Ale... potrzebujemy motywu!

W sumie planował machnąć ręką, rzucić coś milutkiego typu spie.dalaj i wyjść, ale zatrzymał się w pół kroku i spojrzał na Cooper. Włożył ręce do kieszeni milcząc.
- Dwie opcje. Albo Amaro źle znosi porażki sercowe, albo ktoś mu tę broń podrzucił. - przejechał dłonią po karku, mając już tego lekko dość. - Nic więcej nie wiem. Idę se popykać w bilarda, bo się coś pogoda psuje.
Ruszył do drzwi. Zatrzymał się przy nich.
- No... Jakbyś chciał jakiejś policyjnej pomocy to... W sumie to psów tu jak w schronisku. - burknął.

- Albo ktoś go wrobił - powtórzył.
- Wiesz, trzeba to zgłosić - zauważył - podejrzenie. Nie, nie wsypię tego, że grzebaliście mu w rzeczach, ale można posłać anonim, prawda?
Aż się uśmiechnął pod nosem.
- Ja myślę, ze to może chodzić o coś innego niż tylko romanse. Ale... - wzruszył ramionami - nie wiem, nie gadałem z nikim z obsługi, a oni wiedza pewnie więcej, po co tu Amaro przyjechał. Na przykład... Holland. On chyba z nim gadał w dniu morderstwa.

Wzruszył ramionami. W sumie nie interesował się za bardzo tym morderstwem. W sensie, że nie wiedział każdego szczegółu. I tak wystarczająco dużo osób latało z wywieszonym jęzorem za każdą wskazówką.
- Możliwe, że to grubsza sprawa, że ktoś chciał go wrobić. - burknął potakująco. - To jakby co, to będę w salonie, jakbym miał w czymś pomóc.
Potem wylazł sobie i zgodnie ze słowami zszedł do salonu.

zw

<--- zoo

Gab doprowadzila meza do pokoju i jak dobra zona, zadbala by polozyc go do lozka.

Gabrielle zareagowała już przy pierwszym wybuchu i smrodzie spalenizny, wyglądając z pokoju na korytarz. Nie podobało jej się to co czuje, więc od razu zawróciła w stronę łóżka, by zbudzić męża.
- Wstawaj!
No nie miał się kiedy upić! Pociągnęła go za rękę, chociaż przy kolejnym wybuchu, to chyba i sam musiał otrzeźwieć! Gab nie czekając na kolejne wybuchu, pociągnęła męża na korytarz. Oby schody jeszcze istniały!

61

Gabrielle nie mogła wyciągnąć spitego mężulka na korytarz. W panice wydawało jej się, że słyszy siostrę, ale przecież nie porzuci męża!
- Nate!
Ramirez odwróciła się do męża i sprezentowała mu plaskacza, by go obudzić.

2

Gabrielle dostrzegła jak Nate zaczyna spoglądać na nią przytomniej, więc znowu pociągnęła go za rękę.
- Nate! Pożar! Chodź!

Nathan ocknął się i chwilę mu zajęło, nim zorientował się co się dzieje. Wstał na chwiejnych nogach i...
Ślepy los:
2,3,4,5 - udaje się wam wyjść do holu
1,6 - Gabrielle wychodzi do holu, Cooper spada ze schodów... 

4

Gab odetchnęła, gdy oboje zdołali uciec do holu. Kobieta miała nadzieję zobaczyć tam siostrzyczkę.

zt > hol