Bar "Viva Maria!"

Bar Viva Maria! mieści się w dwukondygnacyjnym budynku wciśniętym między drobnymi lokalami usługowymi. Pomieszczenie, do którego się wchodzi, jest długie i stosunkowo wąskie. Po prawej stronie ciąg stolików i krzeseł, zaś po lewej długa lada z rzędem barowych stołków. Podłoga imituje drewniany parkiet, ale zdarcia w niektórych miejscach zdradzają, że jest to zwykłe linoleum. Lada, stoliki i krzesła są jednak drewniane, siedziska wysłane zaś ciemnobrązową okładziną. Co zobaczymy za ladą, poza uroczą właścicielką, Betty Jou? Oczywiście liczne alkohole. Poza napojami wyskokowymi można tu dostać także drobne przekąski. Naturalnie, jak na porządny amerykański bar przystało, w strategicznym miejscu wisi także telewizor, który pamięta pewnie lata osiemdziesiąte – ale wciąż działa! Poza tym świętym pudłem, ściany zdobi też kilka rogatych czaszek oraz liczne, starsze i nowsze, zdjęcia. Widać na nich stałych bywalców, imprezy, samą Betty Jou, ale i kilka bardziej znanych ogółowi twarzy. Przy wejściu stoi szafa grająca, zaś na tyłach stół do bilarda. Ogólnie wnętrze jest dość ciemne, a gdy zbierze się w nim grupa palących facetów, widoczność staje się ograniczona do minimum.

- Fakt - przyznał i zapalił papierosa. Pewnie także i Bakera takowym poczęstował.
Zaśmiał się na propozycję podchodów do Hernandez.
- Wątpię, żeby była uszczęśliwiona po tym, jak do niej w końcu po dwóch miesiącach zadzwonię - przyznał. - Poza tym, Maro lepiej idzie bajerowanie - dodał ze śmiechem, zaciągając się papierosem i rozsiadł się wygodniej.
- Mnie się tam wydaje, że szukają czegokolwiek, dzięki czemu będą mogli grzebać u nas - stwierdził po chwili.

- Nie nazwałbym tego podbijaniem - przyznał ze śmiechem. - Rozmowa na takie tory zeszła po wmawianiu mi, że jestem narkomanem - skrzywił się minimalnie. No, widać od razu, że prawdziwy Święty, bo za narkotykami nie jest, absolutnie! Kiwnął lekko.
- Ba. Za dużo mam roboty w księgowościach, by się nimi męczyć - zaśmiał się i napił się piwa.
Chwilę Will się zastanowił, po czym wypuścił dym. - Trzeba będzie jeszcze zajechać na ranczo w końcu... - dodał mimochodem.
- Jak tam u Betty? - spytał. Bo wywnioskował, że skoro Baker chciał załatwić alibi u niej z odwiedzinami, to musiał się z nią kontaktować. O ostatnim pobycie nie wiedział. Nie miał po co wiedzieć, o!

Ha-ha-ha, bardzo śmieszne! To, że Will był jaki był to tylko dodawało mu uroku, do jakże wspaniałego wyglądu! A co, trzeba podnieść ego, które pewnie i tak jest wysokie, zważywszy na jego skorupę.
- Och, ciebie jako agresywnego i stosującego przemoc? Nie wierzę - trochę ironicznie to zabrzmiało, aczkolwiek podkreślenie, że Baker był bardzo uprzejmy wystarczająco przekonało Williama. - No cóż. Może jest niespełnioną panią psycholog? Niejednego pod tym kątem mogłaby sprawdzić - pewnie miał na myśli ją samą, Skittlesa i Tyrsena, bo żaden z nich nie był normalny.
- Nie zdziwiłbym się, gdyby sobie ładowali do kieszeni - wzruszył ramieniem. Parker na przykład i o dziwo tego nie robił, a mógł sobie na to pozwolić! Uznawał, że uczciwość bardziej popłaca. Taki dobry człowiek z niego był.
Autorka pewnie przez moment spodziewała się, że Baker spyta o to, jak księgowemu sypiało się z Betty, jednakże ta odpowiedź była lepsza!
Will zmarszczył brwi. Sue i Sue, cóż, zabawnie! Łyknął ledwo piwa, a gdy szef gangu podał mu telefon ze zdjęciem, to kto wie... może Baker nawet zauważył lekkie wzruszenie, rozczulenie właściwie, na twarzy Parkera?
- D'aaaaaaw - coś takiego wyrwało się z jego gardła. Bo przecież dziecko urocze, a co! - Pewnie sprawdzisz się w roli dziadka - dodał po chwili.

William nie przeszkadzał Bakerowi w rozczuleniu nad zdjęciem wnuczki. Sam pewnie szybko odpuścił sobie te wzruszenie, które ścisnęło jego serce przepełnione miłością do zbawień i księgowości.
- Maro! - zawołał, a następnie się przywitał z Salinasem.
- Stanowego mamy w miasteczku - tak pięknie poinformował. Cicho, coby inni nie wiedzieli. To oczywiste.

Zerknął na Maro, a potem na Bakera.
- Cóż, raczej z tym problemu nie mamy. Przecież nie robimy nic - powiedział obojętnym tonem i uśmiechnął się kącikiem ust, a następnie napił się alkoholu. Dobrze, że Salinas nie wrócił myślami do Williama w bokserkach, bo Consueli obok nie było.
- Ta. Chwila roboty na stacji i niedługo koniec - mruknął, nieznacznie przeciągając się na tym krześle. - I wtedy ogarniamy ją? - spojrzał na Bakera. Bo może się wypowie, o?

Wzruszenie Williama było rzadkością. Dobrze, że i tak było ono niewielkie, ale było - to się liczy.
Księgowy napił się piwa.
- O cenie to po całej robociźnie można pogadać. Jeszcze jest do ogarnięcia - chwilę pomarudził, kręcąc nosem z niezadowoleniem. - Byle ten mop nie zaczął się tak szybko interesować - dodał, mając na myśli Skittlesa, bo Williamowi to te dredy dilera zawsze z mopem się kojarzyły. Ech, ech.