Sala do widzeń intymnych

/30.01.2014/po ślubie/

Strażniczka otworzyła im drzwi do małego, śmierdzącego pokoiku, w którym przez 60 minut mogli oddawać się w tych okolicznościach swojej głębokiej rozpaczy.
Consuela przekroczyła próg pierwsza, siadając ciężko na łóżku i wbijając tępe spojrzenie w swoje więzienne papucie.
- Wiesz co jest w tym wszystkim najgorsze? - zapytała gorzko. Już od kilku minut nie płakała.
- nie ma tortu. - oznajmiła z taką goryczą, że ciężko było stwierdzić czy dziewczyna żartuje czy nie.

// Ta sama pora

Noah przysiadł obok żony (o Jezu) i ściągnął mokrą od łez marynarke.
- Niestety nie udało mi się nic przemycić w tyłku - dodał smutnym tonem.
- Ale... chyba kiedś nadrobimy to. Jak tylko wyjdziesz.
Spojrzał na drzwi, jakby bojąc się, że ktoś ich zaraz zaskoczy nagłą interwencja i faktycznym przeszukaniem tyłko Noah.
- Odwaliłem się jak na studniówke i mi głupio - dodał.

Spojrzała po Noah.
- No, odwaliłeś się. Jak na ślub, czy coś. - powiedziała ponuro. Milczała przez chwilę.
- Chyba czuję się nieco lepiej dzięki twojej obecności. - powiedziała nagle, całkiem szczerze - Gdybyś nie napomknął o przemycanym u ciebie w dupie torcie, to być może ciągle by mi się jeszcze go chciało. - uniosła lekko brwi, wciąż gapiąc się tępo w podłogę.
- ...ale takiego solidnego korniszona to bym sobie nadal wpierdoliła. - przyznała z lekkim wzruszeniem ramion.
No cóż zapowiadała się pełna wrażeń 'noc poślubna'.

- A ty... wyglądasz zadziwiająco dobrze jak na.. dziewczy z wyrokiem na środku pustyni.
Zaśmiał się krótko.
- No... chyba ci hormony służą. Ale wybacz nie mam przy sobie korniszna - potarł twarz.
- Nie, tylko bez żartów o penisie, prosze - dodał niezwykle szczerze.
Stres powoli z niego schodził. Położył się w poprzek łóżka i wbił wzrok w sufit.
- To... co chcesz robić jako żona w pierwszą godzinę naszego związku?

Wywróciła oczami i uśmiechnęła się złośliwie po usłyszanym komplemencie. Pokręciła głową po jego kolejnych słowach, po czym odpowiedziała na jego pytanie.
- Serio. Wpierdoliłabym korniszona. - na ten moment był to dla niej idealny sposób na spędzenie tych pierwszych minut jako żona. Jako więźniarka. Jako członek gangu. Jako kobieta. Jako homo sapiens.
- Albo cały tort. Z ogórków. - powiedziała, po czym legła na łóżku w poprzek, tuż obok Noah, dopatrując się w zaciekach na suficie kształtów przypominających jej wymarzoną przekąskę.
- Danie główne...zupa ogórkowa! Och, pani kucharko z naszego super wesela! Gdzie zniknął mój talerz!? - powiedziała nienaturalnie wysokim głosem, po czym nienaturalnie niskim głosem sama sobie odpowiedziała:
- O góry! - i wybuchła histerycznym, głośnym śmiechem.

Co im pozostało jak nie śmiech? Gdy Consuela się nim zaniosła to Noah też sobie nie szczędził.
- Chyba trzeba zwolnić te kucharke skoro zupy nie potrafi przygotowac jak należy. A znikające talerze są niedopuszczalne - powiedział, udając ton wypowiedzi Harry'ego dającego kazania.
- Ale na deser musi być czekolada... Lupita, czy to prawda, że kobiety w ciąży mają ochote na ogórki z czekoladą? Albo coś?
Zmrużył oczy.
- Tak czytałem.
Potem chwycił ją za dłoń i tak trzymał, wpatrując się w sufit.

- O nie, nie możemy zwolnić kucharki, bo nasi goście nie będą mieli co jeść! A przyszli wszyscy Święci, Harry, Lola ze swoimi dziećmi, twoja mama, wszystkie Duszki, Gabrielle z Pooperem... - zaczęła wymieniać wszystkich, których zaprosiłaby na swoje rzeczywiste wesele.
- I wszyscy czekają na nasz pierwszy taniec. - uśmiechnęła się łobuzersko, odwracając twarz w kierunku Noah. Oczy dalej miała opuchnięte, a twarz czerwoną od wcześniejszego płaczu, jednak na ten moment chyba o tym zapomniała.
- Ogórki z czekoladą? Ew. - mruknęła w odpowiedzi.

- To fakt, sporo gości. Szczególnie jeśli liczymy dzieci Loli - zauważył.
Trochę odetchnął na myśl, że jednak Consuela nie zapłacze za ogórkami z czekoladą.
- Taniec?
I on spojrzał na nią. Fakt, Consuela miała całą czerwoną twarz i ocz opuchnięte od płaczu co wcale nie sprawiało, że było mu łatwiej.
- Chcesz tańczyć?

Consuela wzruszyła ramionami.
- A co to za wesele bez pierwszego tańca? - zapytała, marszcząc lekko brwi, po czym podniosła się na łokciach do pozycji siedzącej. Pewnie Noah wydawał się być lekko skołowany. Consuela zmrużyła nieco oczy, przybierając wyjątkowo poważny ton.
- Noah, jestem twoją żoną i chcę tańczyć na swoim ślubie. - oznajmiła stanowczo i bezdyskusyjnie, po czym podniosła dupę.
- A teraz dla państwa młodych zagra David Bowie we własnej osobie! - wygłosiła do swojej pięści, która miała udawać mikrofon. Potem sama sobie zaczęła bić brawo i wyciągnęła rękę w kierunku Noah.
- Ground control to major Tom. - kontynuując swoje schizofreniczne wesele.

Sam Bowie? No to ich zaszczyt kopnął. Nie pozostało nic innego nak wstać i ruszyć z Consuelą do tańca w rytm ich fałszu. Zapewne nie trafiali w tony ale i tak to lepsze niż odgłosy płaczu i żalu.
Chwycił dziewczynę i obkręcił nią a ich wyimaginowani goście na pewno klaskali i wiwatowali. Gabrielle sie wzruszyła a dzieci Loli na moment przestały płakać.
- Teraz na parkiet ruszają weselnicy bo muzyka ich tak poruszyła, że nie mogą siedzieć na dupie!
Przyciągnął Consuelę do sieie i ucałował je policzek.

Pewnie ich taniec wyglądał bardziej jak pląsy wujka Zenka i cioci Ireny na imieninach kuzynki Stasi do Białego Misia, jednak co z tego, skoro tak naprawdę to nikt nie patrzył.
Kiedy Noah nagle przyciągnął ją do siebie i pocałował ją w policzek, dziewczyna podniosła na niego spojrzenie, uśmiechając się lekko.
Uśmiech jednak nie gościł na jej twarzy długo. Nagle, nie wiadomo czemu zniknął, a twarz Consueli zastygła w jakiejś dziwnej trosce i może nawet przestrachu.
- O nie... - wydusiła z siebie głucho, odsuwając się od Noah i siadając na powrót na łóżku. Cała blada, położyła obie dłonie na swoim brzuchu.
- Chyba Keanu mi zaraz wypadnie. - oznajmiła ze szczerą grozą.

Co?!
Spojrzal wystraszony na Consuele. Zamurowało go, nie miał pojecia co robić, ogólnie rzecz biorąc - spanikował.
- Boli cię?! Co się dzieje?! Jak to wypadnie?! - zasypał ją pytaniami i miał wrażenu, że sam zaraz tu zejdzie. Aż się za głowę złapał.
- Ja pierdole, nie!
Dopadł drzwi i wezwał strażniczke.

Consuela pokręciła głową. Nie bolało, co było dziwne, bo z tego co się orientowała, to takie rzeczy jednak trochę bolą.
Kiedy Noah zawołał pomocy, do pokoju wparowała strażniczka, która wcześniej prowadziła Consuelę do 'ołtarza'. Niska, krępa, kwadratowa, ok 50-letnia kobieta z zadartym nosem.
- Co się dzieje? Boli? - zapytała, podchodząc do dziewczyny, gotowa, by zaraz dzwonić po lekarza. Dziewczyna w odpowiedzi znowu pokręciła głowa z lekkim przestrachem wymalowanym na twarzy. Strażniczka pewnie uniosła brew i kucnęła przed dziewczyną, kładąc jej dłoń na brzuchu.
Po chwili strażniczka uśmiechnęła się lekko i zadała jeszcze parę pytań co do samopoczucia Consueli dla pewności.
- Dzidziuś zaczął kopać. - oznajmiła potem i wstała kręcąc głową. Powolnym krokiem zmierzyła w kierunku drzwi.
- Macie jeszcze 10 minut. - i wyszła.
- Głupie dzieciaki. - dodała tylko, już za drzwiami.

Kamień spadł mu z serca. I sam też ciężko opadł na łóżko czując wielką ulgę. Zaraz jednak przyszła nowa fala paniki. Bo dziecko kopało, to znacz żyło i dawało znać - czyli było prawdziwe o realne.
Potarł twarz i spojrzał na brzuch Consueli.
- Przestraszyłaś mnie - westchnął.
Chyba chciał zapytać jeszcze, czy mógłby dotknąć brzucha ale było mu głupio.

Z reguły takie momenty były bardzo wzruszające dla przyszłych rodziców. Tym jednak razem wywoływało szczere przerażenie zarówno u rodziców, jak i u dziecka, który słysząc fałszowanie Consueli, maltretującą piosenkę Davida Bowiego poczuło, że pierdoli taką egzystencję i powzięło się do zorganizowania podkopu w celu uwolnienia się z jej brzucha.
- A mnie Keanu. - wychrypiała, a potem chwycił nadgarstek Noah i przyłożyła jego dłoń do swojego brzucha, by ten sam mógł poczuć to jak jego syn (Consuela była w stu procentach przekonana, że będzie to chłopiec) się rzuca.
- To będzie najgorsze. - podsumowała, jakoś za szczególnie się nie entuzjazmując ich przyszłym rodzicielstwem. A raczej swoim. W końcu i tak będzie tu siedzieć.
-

Noah to by chciał córke ale siedział cicho.
I tak, on sam tez poczuł ruchy dziecka co było dosyć dziwne, zaskakujące i paraliżujące jednocześnie.
- O boże to się faktycznie rusza.
Przymknął oczy.
- Nie będzie tak źle. Poradzimy sobie...

Consuela westchnęła. Te ostatnie 10 minut zleciały wyjątkowo szybko. Niedługo potem strażniczka zapukała do drzwi, dając znać, że nastał koniec tej imprezy.
Consuela pewnie przytuliła Noah na pożegnanie, a potem dała się zaprowadzić do celi, gdzie wypłakiwała swoje oczy przez kolejne kilka godzin.
zt