Czytelnia

Will nieświadom niesamowitego parcia (albo mającego na ten moment to gdzieś) na książkę Marthy Steward czy jak cholera się zwała, wlazł do czytelni niespiesznie. Bynajmniej nie po to, by szukać jakichś harlekinów. Bardziej zaciekawiony księgowy rozejrzał się po rzędzie poniszczonych woluminów z lekarskiej dziedziny czy nawet pseudo-lekarskiej, jak można było gdzieniegdzie zauważyć. Tak chociażby wywnioskował z poszczególnych tytułów, zanim coś zwróciło jego uwagę na tyle, że mężczyzna sięgnął po jedną z książek traktującej o pamięci, chorobach z nią powiązanych, czego było - no, nie oszukujmy się - sporo. Zważył egzemplarz w dłoni i skierował się do jednego ze stołów, do którego przytwierdzone były lampki biurowe, żeby czasem nikt ich nie użył w celu wbicia wiedzy do głowy; ponoć książki wystarczyły.
Podzielony wolumin na poszczególne rozdziały nie zadziwił Williama. Można było co nieco dowiedzieć się o pamięci krótkotrwałej czy długotrwałej, mając problem ze zdecydowaniem, która byłaby wygodniejsza. Oczywiście, jeśli - tak jak w szkole - można było sobie wybrać jedno i rozwijać. Podobnie pamięć ejdetyczna czy też fotograficzna. Bardzo wygodna, ale z pewnością nie była przydatna, ponieważ nie gwarantowała ona nic. Widzenie pewnych danych nie pozwalało na wykorzystanie ich i przekształcenie, bo wtedy zdawało się, że te informacje są bezużyteczne, co zdążył wyczytać. Z kolei hipermnezja była na tyle interesująca, że William wczytał się w wątek tegoż pojęcia, dowiadując się parę, ciekawych rzeczy.
Do czasu, póki nie uznał, że jeszcze wypadałoby odwiedzić siłownię i zrobić cokolwiek innego - na przykład pospać.

/zt

William pojawił się w czytelni, przez moment wydając się spokojniejszy faktem, że nie musi zapieprzać ze wszystkimi narzędziami. Co z tego, skoro świadomość tego, że full książek do ogarnięcia innego syfu, czekało na niego w bibliotece? Niemniej, to mu nie przeszkadzało. Jak wcześniej zostało wspomniane - praca jak praca, byleby czas szybko mijał i nie było problemów.
Jako że ne była to godzina, w której więźniowie od razu lecą do czytelni, William nie musiał męczyć się z dziesiątką współmieszkańców bloku A-C. Mógł względnie spokojnie wyłożyć lektury na przewózkę, a te książki, które wcześniej miały swoją rundkę - wylądowałyby na półkach regałów, w odpowiednim miejscu.
Mimo że system ustawienia egzemplarzy całkowicie mu nie pasował (znalazłby dwa lub trzy lepsze) to nie narzekał na głos. Skrzywił się parokrotnie, a potem wziął się do pracy, nie mając zamiaru zwlekać. Niektóre woluminy odłożył na bok, jako że te były na końcu. Inne wcisnął między książki, poprawiając ustawienie. Ledwo co powstrzymał się od burczenia pod nosem, że każda z książek inną okładkę ma, że poniszczona, że inna wysokość. Wszystkie starał się zrównać z brzegiem półki, dociskając do jednej dłoni rząd woluminów. Później William przeszedł dalej, dosunął kilka krzeseł, lampy przekręcił i westchnął cicho.
Pierwszy dzień pracy minął mu właśnie w ten sposób.

/zt

Jako że nastąpiły godziny pracy, część więźniów została zgarnięta ze spacerniaka do czytelni czy innych miejscówek, w których mieli wykonywać swoje obowiązki. Parker pojawił się na miejscu, wymieniając zdawkowo jakieś chłodne grzeczności ze strażnikiem.
Zgarnął parę egzemplarzy, a potem przeszedł w głąb. Dostrzegł jednak Neila nieopodal, więc nieco wymownie trzasnął o jedną z półek woluminem, jakby chcąc dać Markowi znać, że ten tu nie jest sam!

William przyjrzał się Markowi, który zdawał mu się być jakiś wystraszony albo czymś niesamowicie zajęty. Księgowy przetarł dłoń od kurzu, przywitał z mężczyzną.
- Bez zmian - odparł. Wylewność ze strony Parkera była obecna zawsze i wszędzie. - Dziwię się, że jeszcze się nie "zakichałem" na śmierć, chociaż... skoro sprzątałem - przewrócił oczami i kiwnął w stronę, z której nadszedł Neil.
- Szukałeś czegoś?

- Nie robiłeś tego? - spytał Parker. Ton nie wskazywał na zdziwiony, choć w gruncie rzeczy - sam Święty był. Nie można jednak być tymże zaszokowanym. Will jako pedant wolał porządek, a kurz z pewnością nie dawał tego poczucia czystości, przez co można było kichać do upadłego.
- Pytanie natury czysto filozoficznej, ekonomicznej czy innego cholerstwa, z czym jest ciężko? - rzucił w przestrzeń, choć łatwo dało się wywnioskować, że było skierowane do Neila.
William rozłożył woluminy, układając je według alfabetu. Po to, by zaraz je odłożyć na półki, do których szedł niespiesznie.