Dom Rona

First topic message reminder :

Dom jest niewielki, wybudowany z gotowych materiałów. Ściany są wypełnione gąbką lub styropianem, nie ma tu mowy o porządnej izolacji. Dach często przecieka, w czasie upałów wewnątrz nie da się wytrzymać a klimatyzacja działa wątpliwie. Podczas chłodniejszych dni robi się naprawdę zimno i trzeba ratować się piecykiem elektrycznym.
Budynek ma tylko jedno piętro. Wewnątrz znajduje się kuchnia i łazienka oraz dwa średniej wielkości pokoje. Dom jest pomalowany na piaskowy kolor.
Opcjonalnie na podwórku znajduje się podjazd.

Dokładniejszy opis w budowie...

AUTOMATYCZNIE ZDANE: 69+5=74 > 70

16:00

Początek ja zwykle - łatwo i z górki. Ron czuł się lepiej dzięki dłuższej przerwy oraz ciepłemu posiłkowi, lecz ciągle musiał zachować narzucone tępo tworzenia. Jeśli zamknie całą akcje w pięć do siedmiu dni, to będzie zadowolony, choć zakładał jeszcze margines dwóch dni.
-30 tysięcy-znów pomyślał Ron-Co ja zrobię z tą kasą ? Może zainwestuje w coś ?

69+30=99
4

20:00
Znów kolejne kłody pod nogami, lecz co poradzić - trzeba znaleźć kolejne błędy. Kompilator zaznaczył jakąś skopaną linie, jednak to nie to było najistotniejsze, bowiem Ron musiał zmierzyć się z błędem natury logicznej, a nie składniowej.
- Przerwa !- krzyknął do siebie i poszedł do kuchni. Odgrzał resztki z obiadu i do tego jeszcze nalał sobie energetyka. Za kilka godzin minie prawie czwarty dzień roboty, więc jeszcze zostanie mu dzień - dwa. Skittles mówił, że będzie miał go na oku. Może właśnie teraz siedzi ktoś pod jego chałupą i patrzy na zasłonięte wszędzie okna, a może po protu blefował, by sprawić, żeby informatyk nie kombinował. Siedząc tak w głowie Irlandczyka pojawił się nowy pomysł - z deka szalony, ale możliwy do zrealizowania. Weźmie się za niego po skończeniu łamacza.
Po posiłku wrócił od razu do roboty. Dom coraz bardziej zarastał brudem i smrodem, a porę dnia wyznaczał jedynie ścienny zegar oraz komputer, bowiem cały dom był w wiecznym mroku, aby nikt nie zaglądał do środka oraz aby Ronalda nic nie rozpraszało z zewnątrz.

46- spostrzegawczość
79- programowanie

24:00

Ron w tym momencie przechodził swoje małe piekło - widział błąd, ale nie mógł go rozwiązać. Była już późna godzina, więc nalał sobie znów kielonka jak poprzedniej nocy. Podobno alkohol poprawia pracę mózgu, ale bardziej chodziło o podtrzymanie na nogach do czwartej. Zaraz po tym wrócił do naprawy.

69+30=96

13.01.13 04:00
To co trzeba było zrobić zostało uczynione, więc Ron zapisał projekt i położył się spać.

08:00
Szybka pobudka i od razu do roboty - był już bliski końca tego szajsu i coraz bliższy wypłaty. Myśl o tym napędzała go niesamowicie oraz skutecznie niwelując odczucie głodu i zmęczenie.

69+[ur=http://www.oldwhiskey.pl/t137p405-rzuty-koscmi#3999]25[/url]=93

12:00
-NARESZCIE !- zakrzyknął radośnie widząc działający program. Zapisał program, skopiował na pendriva, bo był nawet dobry i poszedł do kuchni coś zjeść. Po raz pierwszy od kilku dni zrobił sobie normalne śniadanie w formie jajek i bekonu, popijane sokiem pomarańczowym - niczym w reklamie. Po posiłku założył jakąś czarną bluzę z kapturem, zieloną czapkę z daszkiem z marketu, okulary przeciwsłoneczne (Ron ma wadę -1), chustę na twarz, jeansy i czarne trampki - nie miał zamiaru rzucać się jakoś w oczy. Potem założył parę lateksowych rękawiczek i zaczął wycierać, czyścić komputer - chciał pozbyć się odcisków. Na koniec zapakował naładowany sprzęt no białej, nieprzezroczystej siatki i poszedł na akcje.

z/t

// początek <- z radio WWOW

Mężczyzna wrócił z promiennym licem na twarzy - robota skończona, jedynie kasa czeka na wyciągnięcie czarnego prostokącika. Ron ściągnął to kretyński wdzianko, zamknął drzwi na klucz i szybko poszedł po narzędzia. Komputer był po drodze zmasakrowany w zaułkach gdzie ludzie nie zaglądają, ale jeszcze musiał zadbać o zniszczenie innych części, więc wykręcił metalowe elementy oraz układy scalone, które zostaną zniszczone w inny zmyślny sposób, ale to kiedy indziej.
Informatyka sprawdził dane dla Skittlesa i jego oczom ukazały się akty spraw z domu pogrzebowego.
-Tak jak myślałem- powiedział do siebie widząc podejrzenia powiązania z mafią meksykańską. Szczerze nienawidził tej mafii, jednak nie miał teraz odwrotu - musiał wziąć pieniądze, które później użyje przeciwko tej organizacji. Ma wiele powodów by tak zrobić i szczerze gardzić nimi.
Po sprawdzeniu innych danych, schował je w tylko znanym sobie miejscu, po czym położył się na mała drzemkę.

// stacja benzynowa -->

Pod dom Rona podjechał samochód na rejestracjach z Appaloosa City. Chwile jednak trwało, nim wyszedł z niego kierowca. Sam, bez ochrony, za to trzymający w lewej dłoni czarną, sportową torbę.
Zaszedł pod same drzwi i kilka razy zapukał.

Informatyk spokojnie spał do momentu przybycia pana Smitha. Wzdychnął delikatnie na myśl o tym, że ktoś mu teraz zawraca tyłek, ale co poradzić. Musiał się ubrać w miarę służbowo, więc zaciągnął się inhalatorem, o którym zapominał przez kilka dni, po czym chwycił swoje zapasowe okulary, bowiem poprzednia para miała uszkodzone szkło. Chwilę później stał ubrany w czarny t-shirt, jednolicie szarą koszulę z długim rękawem, jeansy oraz czarne stópki. Spojrzał jak zwykle przez wizjer. Nie kojarzył faceta, ale otworzył drzwi swoimi zabandażowanymi rękoma, które były zniszczone od sylwestrowej gry na gitarze oraz wydarzeniami ze święta, przed personą i zapytał się normalnym, w miarę miłym tonem:
-Dzień dobry. W czym mogę Panu pomóc ? - delikatnie uśmiechnął się, jak to miał w zwyczaju wobec obcych.

Ron pokiwał głową na zrozumienie słów osoby, która wtargnęła do jego domu. Po chwili wszedł do kuchni i również gadać szyfrem:
-Plan jest zrobiony już od wczoraj. Chciałbym tylko zobaczyć czy dostarczono odpowiednie kafelki.- musiał mieć pewność, że facet nie wyciągnie AK-47 i nie będzie strzelał do informatyka. Mężczyzna wyglądał jak seryjny morderca rodem z tanich filmów akcji, ale Ron sam nie wyglądał lepiej. Jeśli by miał określać swój wygląd w porównaniu do filmu, to byłby to klasyczny małolat z horroru, który zginie zaraz po największej zdzirze filmu.

Chwycił torbę i z impetem postawił ja na blat kuchennego stołu. Rozpiął zamek, a w kuchni rozległ się charakterystyczny dźwięk - już po chwili Ron mógł dostrzec banknoty.
- Chce zobaczyć plany. - Mruknął i szybko zamknął torbę.
To o tu miał dyktować warunki, dlatego też odsunął nieco pakunek z pieniędzmi, dając znać, że Rob ich tak szybko nie dostanie.

- Nasz klient, nasz pan- stwierdził Ronald spokojnie, po czym zajrzał do szafki i wyciągnął cukierniczkę. Pod nią był podklejony pakunek ze srebrnej taśmy, który rozciął szybko nożem. Wysypał jego zawartość na stół, która okazała się być pojedyncza kartą micro SD.
- Proszę sprawdzić na telefonie chyba, że pan woli sprawdzić to na moim laptopie- odparł. Musiał zachowywać się jak fachowiec i dbać o każde wypowiedziane słowo lub stwierdzenie.

Mężczyzna odebrał od chłopaka kartę SD i wyciągnął swój telefon. po chwili już czytał zawartość interesujących go plików. 
Czytał... i czytał... przesuwał palcem po ekranie chyba w nieskończoność, jednak nie ruszając się z miejsca ani o milimetr. Wciąż wgapiając się w ekran. 
- Martinez. - Powtórzył sam do siebie. - Kurwa, Kawiński. 
Zacisnął dłoń na telefonie. Potem wyciągnął z telefonu kartę SD lecz jej nie zwrócił Ronowi. Podszedł do szafek kuchennych i zaczął je przeszukiwać. Wreszcie w dłoni trzymał nożyczki, którymi po chwili przeciął kartę z danymi. Potem wrzucił ja do zlewu i zalał wodą.
- 30 kafelek, tak? - Zapytał, chowając telefon do kieszeni.

Ron w milczeniu przyglądał się jak Smith czytał, a później niszczył karte. Szkoda - była w dobrym stanie.
-Dokładnie,  proszę pana- odarł po czym w sercu prosił Boga o to by to były obiecane pieniądze, a nie 30 kul w piersi.

Chwycił torbę i bez słowa rzucił pod nogi chłopaka. 
- Chcesz przeliczyć? - Zapytał i wyciągnął z kieszeni kurtki papierosy "Winter Freshness". Zapalił i po chwili w kuchni już było czuć dym.

- Ufam, że człowiek pańskiego pokroju dotrzymuje danego słowa, jednak przelicze aby nie doszło do wszelkiej maści nieporozumień oraz niesnasek- po tych słowach położył torbę na stole i zaczął liczyć pliki banknotów. Może to był nietakt, lecz wuj często wspominał o członkach rodu ze Szkocji, którzy są synonimami oszczędności oraz wyliczenia.

Smith pokiwał głową i usiadł przy stoliku, czekając aż chłopak skończy liczyć pieniądze. 
Dalej palił papierosa, spokojnie, jakby nigdzie się nie spieszył.
Ha, może nawet poprosi o kawę?
W reszcie, gdy Ron uporał się z rachunkami, Smith wstał i po prostu... skierował się do wyjścia.
Ron chyba doskonale wiedział, jakie są zasady takiej współpracy, Smith nie miał zamiaru strzępić języka.
Jak coś pójdzie nie tak, to wie gdzie młody mieszka.

/zt

/z biura, w domyśle z domu

Dawno tu nie była, bo właściwie nie miała po co. Ale kilka razy marudziła o zupełnie pierdoły, bo nie radziła sobie z komputerami. Raz zablokowała kompa na hasło i nie potrafiła odblokować, bo zapomniała. Potem pewnie coś jeszcze bardziej banalnego.. jak to ona. Oglądała tylko jakieś seriale czy coś.. Nic specjalnego.
Stanęła przed drzwiami i zapukała.

24 stycznia popołudnie
// początek
Mężczyzna robił sobie sobie teraz obiad, po treningu. Nie chodzi tu o trening umysłowy, ale fizyczny. Po obejrzeniu kilku walk w klubie zdał sobie sprawę z mizerności swojej postury. Wyglądał jak typowy hipster albo kujon z chudymi rękoma. Nie marzył o bicach jak Mike Tejson, chciał przynajmniej wyglądać dobrze i nie mieć problemów z podstawowymi czynnościami. Dzisiaj robił jakieś pompki i podnosił poszewki wypełnione jakimś żelastwem. Musiał pracować na domowym sprzęcie, choć mógł kupić normalny sprzęt. Przy okazji tego, mógł zaczął swój trening walki kijem do krykieta, który wymaga muskulatury. Z pomocą przyszedł znowu internet, który pokazał mu kilka filmików z oszołomami, którzy walczą obuchami.
Dziś na obiad była gotowana wołowinka oraz warzywa na parze. Już sobie nakładał jedzenie, gdy ktoś zapukał do jego domu. Na szczęścia ubrany był normalnie w t-shirt oraz koszulę i nie walił potem. Spojrzał przez wizjer i otworzył drzwi, była to Liluye.
-W czym mogę pomóc ?- zapytał się jej jak każdego potencjalnego klienta, bo w sumie co mogłaby chcieć od niego jak nie naprawy PC-ta ?

- Em.. Dawno się nie widzieliśmy to pomyślałam, że wpadnę. - zmierzyła go wzrokiem. - Wyglądasz jak bezdomny. - wypaliła.