Dom Elisabeth

Podsunął kartkę i kiedy Beth starała się wszystko rozszyfrować, William pozwolił sobie na kolejnego łyka kawy, jak i papierosa. Kiedy kobieta już to ogarnęła, William dalej wziął się za porządkowanie papierów i rachunków, które znajdywały się w teczce Roberts. Nie trwało to długo, jednak też nie na tyle krótko, że siedział przez większość czasu bezczynnie. Dokończył papierosa i kawę, więc mógł całkowicie się skupić na tym wszystkim, by co jakiś czas przerywać pracę i porozmawiać z Beth. Byłoby to dziwne, gdyby Parker całkowicie olewał swojego klienta, będąc u niego w domu.
- To urocze z twojej strony - odpowiedział z rozbawieniem, posyłając jej lekki uśmiech i chowając powoli poszczególne świstki. - Jeśli czujesz się przemęczona, to powinnaś iść na urlop. Może faktycznie odpoczniesz, o ile siedzenie w górach zimą nie będzie jeszcze gorsze - zauważył po chwili.
Po wykonaniu wszystkiego, krótkiej, przyjacielskiej rozmowie z kobietą, zainkasował 50 dolarów (nie ma nic za darmo!) i skierował się do wyjścia.

/zt

/ Ciemno już, zgasły wszystkie światła. Ciemno już, noc nadchodzi głucha...
pewno z zebrania!

William mógłby wydawać się zmęczony, rozdrażniony całym tym zebraniem gangu motocyklowego. Tak naprawdę mężczyzna był znużony, może odrobinę poirytowany wewnętrznie, jednakże nie dawał po sobie tego szczególnie poznać. Bardziej dało się zauważyć lenistwo u księgowego, niż to drugie.
Stwierdził nawet, że przydałoby się porozmawiać, ogarnąć to wszystko. Pewnie dlatego uznał, że postraszy Roberts zawczasu, pojawiając się przed jej drzwiami o dosyć późnej porze.
I mogła usłyszeć ciche pukanie do drzwi, o ile nie spała. Bo tak to Willie mógł klamkę pocałować.

Gdyby był podziurawiony to raczej wątpliwym byłoby, żeby mężczyzna stał tak swobodnie jak stał, bez cienia jakiegokolwiek bólu na twarzy. A zamiast bólu, jak zwykle - Beth mogła zauważyć uśmiech na jego twarzy, lekki i świadczący o zmęczeniu.
Wszedł do środka, ściągając odzież wierzchnią.
- Chciałbym nie spać z niemożności, a nie dlatego, że są zebrania - mruknął, nieco ponuro. - Tabletki jednak raz na jakiś czas biorę, o to się nie martw - mrugnął do kobiety po chwili.
- Ty chyba miałaś zamiar iść właśnie, hm? - wskazał dłonią na jej osobę, dokładniej strój.