Motel "Rosie"

First topic message reminder :

O istnieniu motelu Rosie dowiesz się już wiele mil przed dotarciem do celu, a to dzięki licznym znakom i bilbordom. Stoi w strategicznym miejscu, przy wjeździe do Old Whiskey. Zachęca wielkim, neonowym bannerem, który świeci się na różowo, o ile oczywiście działają wszystkie żarówki; a z tym różnie bywa. Pośród piachu pustyni wyróżnia go bladoróżowa elewacja i całkiem liczna roślinność wokoło, o którą pracownicy motelu starannie dbają.
Motel składa się z dwóch części. Pierwszą jest parterowy budynek, w którym znajduje się recepcja oraz niewielka stołówka, gdzie goście mogą zamówić sobie coś do jedzenia. Nie ma co liczyć na wybitną kuchnię, ale alternatywą są tylko automaty z batonikami i kawą.
W drugim, większym budynku, mieszczą się pokoje. Do lokali na parterze wchodzi się bezpośrednio, zaś do tych na piętrze można dostać się jedną z dwóch klatek schodowych. Dostępne są pokoje jedno i dwuosobowe, wszystkie wyposażone w niewielkie łazienki. Każdy pokój ma przypisany numer miejsca parkingowego.

Cennik
Pokój jednoosobowy - 30$/noc
Pokój dwuosobowy - 40$/noc

Dnia 10.03.2013 roku pańskiego Anno Domini lokal został zakupiony przez szanowanego mieszkańca społeczności Old Whiskey - Jacksona 'Skittlesa' Jones'a.

Skittles spojrzał na Lionela jak na idiotę, wzrokiem mówiącym tyle co: Serio?

Dres wywrócił oczami.
-Mówię serio! Przestań mnie traktować niepoważnie!-wyrzucił mu z pretensją.

Skittles wbił wzrok w ścianę, potem wbił wzrok w druga ścianę i chyba się obraził. Nie wiadomo o co, nie wiadomo dlaczego - miał po prostu gorszy dzień.

-Obraziłeś się?-zapytał z niedowierzaniem.-Boże. Posuń się.-mruknął, wpychając się na jego łóżko.
Zamknął oczy i poszedł spać. Jak prawdziwy mężczyzna.

Skittles olewał Lionela tak długo, aż mu się to nie znudziło. Jak mu się w końcu znudziło - Lionel zamiast zalewać się łzami i błagać Skittlesa o choć jedno spojrzenie w jego stronę - spał.
Jackie postanowił coś z tym natychmiast zrobić. Jednak najpierw poszedł się zdrzemnąć. Legł obok Lionela i po chwili pomieszczenie zaczęło wypełniać słodkie chrapanie ich obu.

Lionel nic sobie nie zrobił z niezadowolenia Skittlesa. On też był w depresji. Też potrzebował atencji.
Przewrócił się na drugi bok i zaczął mruczeć coś pod nosem, wtulając się w poduszkę, niebezpiecznie blisko skudłaconych włosów Jonesa. Pachniał czekoladą.

Miauczenie Koksa wydawało się być mu jakoś dziwnie znane. Zupełnie jakby spał kiedyś z taką jedną wieśniarą ze wsi pod Wrocławiem.
Kiedy poczuł, że Lionel leży za blisko jego sfery osobistej, kopnął go, mając nadzieję, że ten zlezie z JEGO łóżka.

Ale Skittlesowi nie udało się skopać dresa, który po prostu przewrócił się na plecy. I do tego zaczął chrapać.

Skittles westchnął ciężko, po czym złapał go za nos i rozkoszował się ciszą, wolną od chrapania Liona.

Mruknął cos pod nosem, marszcząc brwi i poruszył głową, próbując pozbyć się niedobrej ręki!

Skittles dalej trzymał go dzielnie za kinola. Nie dał się.

Zrezygnowany, zły, oburzony i w ogóle, przewrócił się ponownie na lewy bok, wypinając się dupą do natręta.

Jackie stracił cierpliwość. podniósł się na łokciach, wyjął spode łba poduszkę i zdzielił nią Liona.
- Ostatni raz z tobą śpię! - warknął i zdzielił go poduszką raz jeszcze. Zapewne w tym momencie uświadomił sobie, że są dla siebie stworzeni.

Pisnął jak mała dziewczynka, gdy nagle tak brutalnie został wybudzony ze snu i aż spadł z łóżka z wrażenia.
-Co się dzieje?!-wychrypiał zdezorientowany.
Spojrzał na Skittlesa i zmarszczył brwi.
-Co ty odpierdalasz?-warknął z czułością godną kochanków.

- Chrapiesz i zaburzasz mój sen. Przez te nerwy i przez nieregularne drzemki jeszcze mi się cera zepsuje! Przez ciebie! - wytknął palcem lezącego na ziemi Lionela, którego widok z każdą sekundą rozmiękczał jego serce.

Zmarszczył brwi.
-No sorry!-powiedział w obronnym geście.-To nie moja wina, że mam krzywy nos, dobra?-burknął.
Wspomnienie o tym wiązało się z przypływem melancholii. Kiedyś na przerwie śniadaniowej zderzył się z drzwiami i złamał nos, gdy uciekał przed dzieciakami, które się nad nim znęcały. Wszyscy się z niego śmiali!

Pokłócili się więc tak, aż namiętność w nich wezbrała do granic. Poszli razem w ślinę, a potem rozeszli się w swoją stronę.

ztx2

// po kilku dniowej przerwie wracam//
Foxxy jako jedyna z całej ekipy sprzątała. Co prawda Ron poszedł po sprzątnięciu kilku pokoi, ale Angielka została na miejscu. Mieszkała tutaj, jadła i nabierała energii. Poruszała się głównie po jednym poziomie. O wiele mniej czasu spędzała na schodach, z czym miała problem. Rany już się zasklepiły i mogła chodzić. Jednak każdy krok sprawiał jej jeszcze ból i nie do końca chodziła w 100% sprawnie. Skittlesa nie spotkała jeszcze ani razu. Sprzątnięte pokoje czasami były zajmowane, a czasami zdarzało się tak, że Foxxy nie miała pracy. Mimo tego chodziła przez korytarz by ćwiczyć i jak najszybciej wrócić do zdrowia. Potem zastanowi się co zrobić ze sobą dalej. I tak mijał jej dzień za dniem.

// z Bar "Viva Maria!" oraz po przeskoku//

Morgan jak zawsze przyszła do swojego domu i pracy. Może i spiskowała, ale tego nie zamierzała zaprzepaścić. Dzisiaj nikt nie zwalniał pokoju więc nie było co sprzątać, więc udała się do siebie by inteligentnie poczytać książkę.

// 27.03.2013

Na parking przy motelu zajechał srebrny range rover. zza kierownicy widać było sama Hai Wu, która przywiozła ze sobą jakiś trzech dryblasów. Ci jednak nie ruszyli sie z miejsca, gdy wysiadła z wozu.
Przemierzając brudny chodnik, prawniczka skierowała się do recepcji motelu. Chciała się widzieć ze Skittlesem.

// 27.03.2013
Morgan wstała wcześnie rano i zdążyła sprzątnąć już wszystkie zwolnione pokoje, bo nie było ich aż tak dużo. Zauważywszy, że nikogo nie ma na recepcji usiadła za ladą. Oczywiście Skittlesa nie było. Po chwili usłyszała parkujący samochód. Chwilę później przez drzwi przeszła Chinka. Foxxy oczywiście nie wiedziała kto to, i była pewna, że to kolejny gość. Uśmiechnęła się jak zawodowa recepcjonistka.
- Witamy w Motelu "Rosie", w czym można pomóc? - powiedziała do kobiety. Oczywiście mówiąc to stała, a nie siedziała, a między nią a stalową damą była lada.

Hai stanęła przed lada i zmierzyła wzrokiem postać Morgan. Cmoknęła kilka razy, jakby z niezadowolenia.
- Ach, ty to Foxxy zapewne... - westchnęła i poprawiła swoją turkusowy szal owinięty wokół długiej szyi.
- Szukam twojego szefa. Powiedz mu, że się spierze i nie mam ochoty zostać tu ani minuty dłużej niż jest to potrzebne.

Morgan również obdarowała kobietę obojętnym spojrzeniem. Oczywiście nie zadawała pytań, dość szybko zrozumiała, że to poważna postać stoi przed nią. Zapewne ktoś od Smitha, bo tylko oni wiedza jak ona ma na "imię". To teraz temu cymbałowi się dostanie.
- Niestety szefa nie ma, jednak wykonam telefon by zaraz się zjawił. W międzyczasie podać coś od picie? - zapytała kobieta jednocześnie trzymając w ręku czarną słuchawkę telefonu stacjonarnego. Całe szczęście, na ladzie była przyklejona lista numerów Skittlesa i Rona, w razie czego. Zaraz potem wykręciła jeden z numerów i czekała na głos w słuchawce.

Hai Wu wywróciła oczami i ciężko westchnęła. Wiedziała, ze tak będzie. Nie miała jednak zamiaru się wyżywać na Morgan - najzwyczajniej w świeci byłoby to tracenie sił i oddechu. Usiadła sobie na brzegu fotela w holu i założyła nogę na nogę. Chude nogi opięte były w ciemne rajstopy, których materiał mienił się w sztucznym świetle korytarza. 
- Kawę. Z mlekiem. - Dodała po chwili, grzebiąc w swojej torebce. 
- Poczekam na niego pół godziny i ani chwili dłużej...

Morgan ramieniem trzymała słuchawkę od telefonu tak by móc operować rękoma. Całe szczęście słuchawka była na sprężynce i mogła kawałek przejść. I tak zniknęła na moment w pomieszczeniu gospodarczym, by zaraz wyjść z filiżanką kawy z mlekiem. Zajęło to tyle co zagotowanie wody. Na chwilę położyła słuchawkę na ladę by postawić kawę na stoliczku obok Chinki, ale z szybkością światła wróciła za ladę i słuchawki.