Nieczynna stacja benzynowa

First topic message reminder :

Stara stacja benzynowa straszy przyjezdnych i jest dobrym miejscem na niekoniecznie legalne spotkania. Stare dystrybutory otoczone są łańcuchem, który generalnie nie jest potrzebny, bo przecież i tak nie nalejemy tu sobie paliwa. Stacja ma tylko dwa stanowiska skryte pod zardzewiałą wiatą. Obok stoi mały budynek, w którym kiedyś można było zapłacić i kupić batonika na drogę. Teraz stoi zamknięty i pusty.

- Nie czujesz, bo boli. - uspokajała go wyciągając mu pasek ze spodni i ciasno splatając go ponad raną na ramieniu chłopaka, tak wysoko jak się tylko dalo.
Nie chciała nic mówić o tym, że może tam są jakieś nerwy czy coś.. No i drugi raz to samo ramie.
Spojrzała na nadjeżdżający samochód.. policja. Nie wiedziała czy to dobrze czy nie. W kazdym razie ona mogła zająć się Naiche. Usiadła na kolanach za jego plecami i przyciągnęła go do siebie, dociskająć bandanę do rany jedną ręką i pilnując, by się nie rozwiązał pasek. Drugą grzebała w kieszeni w poszukiwaniu telefonu, ale ten leżał na betonie.. Cholera.
- Zaraz zadzwonie po pogotowie, nie martw się. - chyba bardziej ją to uspokajało niż jego. Poprawiła mu opadające na oczy wlosy. Prędzej by sie spodziewała, ze to Connora będzie tak ratować. Nie Naiche.

Bolało, oj bolało. Problem jednak polegał na tym, że Naiche nie umiał poruszyć palcami u swojej lewej dłoni. Panikował coraz bardziej. 
Liluye mogła poszperać w kieszeni kurtki Naiche, by znaleźć jego telefon. 
Mogła też zacząć go uspokajać -mnożni na charyzmę, próg 25. Jeśli przekroczysz, Naiche powoli zaczyna znowu panować nad nerwami. Jeśli nie, panikuje, że rękę mu utną.

4

Ramirez była zdecydowana. Nie dość, że była na linii strzału, to jeszcze obok znajdowali się cywile. Policjantka nie chciała ryzykować. Gdy tylko mężczyzna odwrócił się i podniósł broń, Gabrielle strzeliła, celując w pierś.

52

- Nie panikuj, nic ci się nie staniem to nie jest dwudziesty wiek, zeby ci rękę ucinali, tak? - wolną ręką zaczęła szkać komórki po jego kieszeniach.  
- Masz tu gdzieś telefon? - zapytala, choć nie spodziewała się uslyszeć odpowiedzi. Szukała dalej.

Naiche zamilczał. Ścisnął powieki i jęknął, usiłując jakoś zapomnieć o bólu. Liluye znalazła telefon w prawej kieszeni kurtki. 

Kostki dla Gabrielle na celność, próg 30. Jeśli jesteś w stanie przekroczysz, trafiasz mężczyznę w pierś. Potem ślepy los:
1,2,3 - mężczyzna umiera na miejscu
4,5,6 - mężczyzna pada na ziemię, ale jeszcze żyje

35
2

Kula trafiła w pierś, zwalając mężczyznę z nóg. Gabrielle postąpiła o krok do mężczyzny, wpatrując się w niego z uniesioną bronią. Jednak gdy nie dawał on znaku życia, policjantka opuściła dłonie i odetchnęła ciężko, zdenerwowana okropnie.
Ryzykowała.
Podeszła bliżej i kopnęła broń, którą miał w dłoni. Odsunęła ją stopą i nachyliła się nad mężczyzną, sprawdzając puls. Świadomość, że zabiła człowieka, pierwszy raz w życiu, była straszna. Gabrielle jak zahipnotyzowana wpatrywała się w twarz mężczyzny, w końcu podnosząc się ciężko. Spojrzała na Naiche i Liluye, następnie zaraz wracając do radiowozu.
Złapała za radio i nadała komunikat o rannym oraz nieżywym.

Lil wolała nie patrzeć, więc gdy tylko tamten podniósł broń zaciśnęłą powieki i przytuliła Naiche do siebie, jak dziecku zasłaniając mu oczy. Oddychala ciężko i dopiero długą chwilę później odpuściła uścisk w jakim miała Indianina. Nie musiała już dzwonić, słyszała że policjantka wzywa karetkę.

Naiche ciężko oddychał. Był zmęczony i najlepiej to by zasnął. Nie słyszał strzału - ból jakby go ogłuszył.

Mężczyzna leżał na ziemi, a wokoło rozlewała się krew. 
Gabrielle, gdy tylko zawiadmiła pogotowie, jakby na chwilę zasłabła. Zachwiała się i musiała usiąść w samochodzie. Kręciło jej się w głowie.

Niedługo potem rozległy się syreny karetki... do Naiche i Lilu podbiegł ratownik, pytając o to, co się stało.

Gabrielle nie ruszyła się z miejsca. Najpierw spoglądała przez szybę na martwego mężczyznę, a gdy usłyszała syreny, opuściła spojrzenie. Zacisnęła usta, by się nie rozpłakać. Czując zawroty głowy i osłabienie, policjantka oparła ramiona na kierownicy i schowała w nich głowę.

Chętnie przekazała Naiche medykom i zaczęła wyjaśniać sprawę. Szło jej to koslawo i opornie, zacinala się i jakąla. Miała krew Naiche na rękach, czuła się dziwnie, choć fizycznie nic jej nie było. (nie mam neta, piszę z tel)

Ratownik przejął Naiche, którego wprowadzono do karetki. Drugi z medyków obejrzał Liluye - źrenice i twarz, jakby szukając urazów. Potem zaproponował, by pojechała z nimi -widać było, ze kobieta jest w szoku.  

Nagle rozbrzmiał dźwięk telefonu... okazało się, ze to komórka zabitego mężczyzny. Dzwoniła i dzwoniła...

Gabrielle podniosła głowę, gdy dźwięk komórki zaczął się wwiercać jej w czaszkę. Dobrze, nie ma czasu na odpoczynek. Praca się jeszcze nie skończyła. Rusz się, Gabrielle! Sama do siebie w myślach krzyknęła i wyszła z radiowozu.
Ramirez odetchnęła i podeszła do zabitego. Przykucnęła obok i zaczęła przeszukiwać jego kieszenie.

Gabrielle znalazła telefon komórkowy. Na wyświetlaczu pojawił się napis "Kurier".

Ramirez spojrzała na wyświetlacz i chwilę wahała się nad odebraniem. W końcu jednak nacisnęła zieloną słuchawkę.
- Mów.
Brzmiało to dobrze, prawda?

- Em, halo...? - mężczyzna po drugiej stornie nieco się zdziwił.
- Dodzwoniłem się na numer pana Paula Phersona? Ja.. ja w sprawie dostawy obrazu.

Gabrielle zagryzła wargę. Była zła, że przyjęła nie tę taktykę co trzeba. Ale jeszcze nic straconego?
- Tak.
Odpowiedziała jedynie, czekając aż mężczyzna powie coś więcej, co pomogłoby jej przy rozmowie.

- A... mogę go prosić do telefonu? - Zapytał, nieco zmieszany. - Bo ja miałem dogadać miejsce odbioru paczki. I nie mogłem się długo dodzwonić.

Gabrielle zrobiła dwa kroki, zastanawiając się co zrobić. A czas na namysłu miała kilkusekundowy, w czasie drugiej wypowiedzi mężczyzny. Przeszła kolejne kilka kroków, odchodząc od reszty ludzi, którzy się tu jeszcze kręcili.
- Tak, już daję.. Paul?! Kurier do Ciebie! No teraz... przekazać..? Halo? Proszę podać miejsce.
Gabrielle udawała rozmowę z trupem, na którego spojrzała i zaraz w zdenerwowaniu obróciła się się pięcie i odeszła kolejny metr. Dłoń położyła na głowie i żałowała, że nie ma obok Aldo, Coopera, albo chociażby Swarka!

Mężczyzna chyba wpierw miał wątpliwości, co do słów Gabrielle... 
Mnożnik na charyzmę, próg 40. Jeśli przekroczysz, kurier podaje adres przy Chaco Taco. Jeśli nie - wciąż domaga się rozmowy z samym Paulem. 

47

- Chaco Taco, rozumiem. Kiedy? Jutro?

- Nie, nie, ja już dziś przyjechałem. Własnie jestem pod tą knajpą... - odparł kurier.

- Dobrze. Jaka można pana poznać?
Gabrielle przetarła twarz i ruszyła w stronę radiowozu.

<-- Biuro szeryfa

Jonathan przyjechał na miejsce niedługo po tym, jak dostał informację.
Wyszedł z samochodu i obejrzał scenę. Naiche i Lilyue przy ambulansie, ciało leżące na ziemi i Ramirez rozmawiająca przez telefon? Machnął ręką w stronę Naczeza.
Podszedł bliżej i zmarszczył się gdy zobaczył ślady po przeszukiwaniu ciała. Gabi chyba go wyprzedziła, no ale trudno. Skinął jej głową.
Pochylił się nad ciałem, jednym uchem słuchając rozmowy. Poczeka, aż ta skończy, żeby się czegoś dowiedzieć.

Cooper przyjechał wraz z Jonathanem. Wyszedł ze stylowego samochodu Jonathana i skierował się na parking przy stacji benzynowej. Pozwolił koronerowi zająć się swoją robotą. On podszedł do Ramirez, która miała prawy policzek umorusany we własnej krwi.

Kurier przez telefon oznajmił kobiecie, że jest w samochodzie oznaczonym logiem "DDD". Potem się rozłączy.

Gdy Ramirez skończyła rozmowę, Cooper zwrócił się do kobiety.
- Czemu jeszcze cię nikt nie opatruje?
Zbliżył się i dłonią dotknął jej zdrowego policzka, oglądając jej obrzydliwe rozcięcie.
- Aj, kula?

Harper nie miał zbyt wiele do oglądania. Jasne było, ze mężczyzna zginął na miejscu przez kulę w sercu.
W dodatku Harper rozpoznał w ofierze mężczyznę z obrazem. Biały, lekko otyły, niski mężczyzna po 50tce.

/biuro szeryfa


Mimo, że Lola wyjechała później od reszty, to wcale nie była od nich dużo później. Wyskoczyła z auta, momentalnie próbując odszukać wzrokiem Gabrielle. Z ulgą ją dojrzała. Stała. Funkcjonowała. Kamień jej spadł z serca.
Rozmawiała przez telefon, więc wspaniałomyślnie postanowiła jej nie przeszkadzać. Zaraz do niej doskoczy! Zresztą, skoro już Cooper się nią zajął... Niech mają chwilę dla siebie, gołąbeczki!
Później dojrzała ciało leżące na ziemi. Mimowolnie podeszła do niego. Ten sam... ten sam gość co wcześniej! Co... to znaczyło?
Podniosła wzrok na Jonathana, czekając na odpowiedzi.
Kolejnym, co dostrzegła był...
-Naiche?-wydała z siebie, nie mogąc uwierzyć własnym oczom.
Co... co on tutaj robił z... Liluye?! I... czy... czy on był ranny?!