Heart, Soul and Saxophone

First topic message reminder :

„Heart, soul and saxophone” to najstarszy klub w mieście. Znajduje się w najbardziej wiekowej dzielnicy Appaloosa, i mimo złej opinii o okolicy – lokal wciąż nie zmienił adresu. Nie odstrasza to jednak fanów muzyki jazzowej czy soulowej; do HsaS wciąż ściągają tłumy. Począwszy od bogatych menadżerów, po starą bohemę artystyczną. Szczerze powiedziawszy, w środku spotkasz bardziej różnorodne towarzystwo niż w BLOOPERS.
„Heart, soul and saxophone” to klub połączony z restauracją. Lecz próżno tu szukać dań rodem z karty w „Fairy”. Menu ogranicza się do kilku mięsnych dan, w tym słynnych żeberek w miodzie -lecz liczne dodatki na pewno zadowolą niejednego smakosza. Blanszowane warzywa, słodka kukurydza i ziemniaki, swojskie sałatki z licznymi sosami. Siła jest tu też niezwykle dobra whiskey i koniak.
Mimo tego, ze współcześnie wiele knajp wprowadziło zakaz palenia, to HsaS to jedno z niewielu miejsc, gdzie jeszcze przymyka się oko na dym. Dlatego powietrze jest tu ciężkie, duszące, ale niezwykle dobrze wpisujące się w klimat ciemnej sali z niewielkimi stolikami i sceną. Tu ciasno usadzeni goście wpatrują się na muzyków i oklaskują ich liczne występy, próbując kolejnych to rodzajów alkoholu.

Może i Sally chciała by sam Will był nudny? Ona tu miała być główną atrakcją, więc Parker niech się nie wychyla i może siedzieć cicho. Za to sama Sarah będzie gadać, gadać, śmiać się, pić!.. Jednoosobowa orkiestra.
- Aj, jak ma się dziecko, to się nie ma czasu na szalenie! - zauważyła i upiła nieco ze swojego kolorowego drinka.

Chwilę jej zajęło, nim jej rozumek ogarnął, ze faktycznie, Will chyba ma dziecko! No, ona sama nie urodziła się wczoraj, a jej matka była Betty Jou, więc powinna to wiedzieć. Inna sprawa, ze jakoś nigdy się tą wiadomością nie przejmowała. A co to, pierwszy święty, co to ma dziecko z nieprawego łoża? 
- Tak, racja, temat dzieci! - przytknęła palec do ust, jakby chciała sama siebie uciszyć. Potem zrobiła gest jakby chciała zamknąć sobie buzię na kłódkę, a klucz wyrzucić do kieliszka. Parkera.
- Teraz ty będziesz pilnować tego klucza, Will - zaśmiała się.

Wzruszyła ramionami.
- A co miałam wybrać? Wiesz, jak się pochodzi z takiego miast,a to albo się idzie na pielęgniarkę albo nauczycielkę. Żeby było co robić, nie? Nigdy nie możesz sobie myśleć "o... na pewno zostanę w Appaloosa!". No... ja miałam szanse tam zostać, ale wyszło jak wyszło. A co, ty zawsze chciałeś być księgowym?

Zabrała się za żeberka.
- Ahaha, wybacz, wybacz ale... naprawdę nie wyobrażam sobie ciebie jako maklera. Nie, nie... - pokręciła głową - ale może to dlatego, ze mało którego świętego sobie wyobrażam w takich pracach. Już bycie księgowym to ekstremalne zadanie! 
Upiła drinka.
- Bardziej ci skóra pasuje.

- Tak, noś częściej!
Uśmiechnęła się szeroko.
- Mówisz? No cóż, jakoś... no nie wiem, czemu nie noszę! Masz rację, może powinnam nosić kurtkę! Tylko nie wiem co Baker na to!
Chwyciła serwetkę i potarła swoje czerwone usta.
- Ale to bym jak matka wyglądała!

- Sama nie wiem , czy to traktować jak komplement czy obelgę - rzuciła, wciąż rozbawiona.
Dopiła drinka i zamówiła kolejnego.
- No ale ty chyba moją mamę lubisz, wiec mnie nie obrażasz!

Spojrzał na niego nieco podejrzliwie. Uniosła brew i rozciągnęła usta w chytrym uśmieszku.
- Parker, usiłujesz ze mną flirtować i prawić komplementy mówiąc o moim dobrym sercu? To urocze!

odpowiedź ja zadowoliła.
Dokończyła swoje danie i drugiego drinka.
- W takim razie, jeśli to kolacja, to odprowadzisz mnie aż pod drwi?

- Och, może to by było możliwe, jakby z nami mieszkał - rzuciła lekko, jakby w ogóle się tym faktem nie przejmując.
Pokręciła głową.
- Nie, dzięki. Już i tak jestem zmęczona! Chyba nie jestem aż tak młoda by wytrzymać całą noc w knajpie!

Taka komedia, jak "Absolwent"!
Uśmiechnęła się, podziękowała i nie wykłócała o płacenie rachunku. Niech płaci jak chce. Potem wstali i zapewne dała się przepuścić w drzwiach, by wreszcie wyjść na parking.

/zt - Arizona drive

/18.09.13 (piątek, piąteczek, piątunio - początek imprezy )

Osiemnasta, ławeczka na skwerze, sok malinowy w dłoni. Przyjemnie.
Jonathan załatwił wszystko co miał do załatwienia (zaoparzenie w fabry i płótna, nowa leżanka dla Sophie, wizyta w papierniczym, księgarni...) i relaksował się na mieście. Słońce zaczęło zachodzić, a patologowi przyszła ochota na jakiegoś alkoholowego drinka. Tak się złożyło, że stał akurat koło klubu i niewiele się zastanawiając wszedł do środka. Zaatakowała go ściana dymu połączona z zapachem pieczonego mięsa i jazzowymi nutami.
Idealnie.
Podszedł do baru usiadł na stołku i poprosił o podwójną szkocką na lodzie. Bujał się w rytm muzyki i pozwolił całemu stresowi spłynąć z jego ramion.

Z głębokiej depresji, 18.09.2013, wieczór

Jeremy nie wiedział, czego spodziewał się po życiu w Old Whiskey, ale to na pewno nie było to, na co liczył. Upokorzenie - tylko to słowo cisnęło mu się na usta za każdym razem, gdy rano otwierał oczy w swoim budżetowym domku, gdy prasował koszulę do pracy, która była poniżej jego godności (szpital psychiatryczny? Serio?), ale przede wszystkim - gdy patrzył w lustro, z którego spoglądał na niego facet inteligentny, oczytany, przystojny, a który ostatnimi czasy popisywał się tylko sam przed sobą totalną głupotą. Było mu cholernie wstyd. Tylko dlatego był w stanie zacisnąć zęby, zgarnąć aktówkę, poprawić mankiety koszuli i wyjść tam, na zewnątrz, by przeżyć kolejny dzień.
Mimo wszystko miał poczucie, że na to zasłużył.
Jeremy nie był jednak typem człowieka, który dawał po sobie poznać, że jest w dołku. Nawet w pracy, której nie cierpiał, zachowywał się jak profesjonalista, a każdego pacjenta przyjmował z uprzejmością i miłym słowem. Zawsze z czołem podniesionym do góry, cieniem uśmiechu na ustach, sprawiał wrażenie, że jest w swoim żywiole.
Tego wieczora jednak doszedł do wniosku, że nie chce wracać do Old Whiskey po pracy. Musiał się trochę wyluzować, spuścić z tonu. Może nawet trochę zdjąć maskę, którą sobie nałożył na potrzeby jego profesji. Odprężyć się, posłuchać muzyki, napić się czegoś, poznać kogoś... I, kto wie? Może nawet zakończyć wieczór w czyimś przyjemnym towarzystwie.
Stanął przed Heart, Soul & Saxophone. Ze środka dobiegały jego uszu przyjemne dźwięki jazzowej muzyki i Jeremy już wiedział, że to jest TO miejsce. Uśmiechnął się do siebie, postawił na chodniku aktówkę i sprawnym gestem zdjął krawat, który następnie schował do teczki. Jeden szybki ruch i rozpiął też górny guzik koszuli. Doktor Falcon zamienił się natychmiast w Jeremy'ego, który po prostu chciał się zabawić.
Po wejściu do środka mężczyzna tylko utwierdził się w przekonaniu, że dobrze trafił. Rozejrzał się po wnętrzu klubu w poszukiwaniu wolnego miejsca... I może jakiegoś towarzysza do rozmowy. Wreszcie znalazł to, czego szukał, i nonszalanckim krokiem ruszył w kierunku baru.
Postawił aktówkę na kontuarze i zwrócił się do siedzącego obok Jonathana.
- Przepraszam, miałby pan coś przeciwko, żebym się dosiadł? - zagadnął z uśmiechem, i skinął od razu na barmana. Dzisiaj miał ochotę na whiskey z lodem. Zdecydowanie.

Jonathan popijał swoją whiskey w nieco tępym zamyśleniu. Zastanawiał się nad kompozycją do swojego przyszłego, nowatorskiego dzieła malarskiego, nad tym, czy to aby nie nowa karma sprawiła, że Sophie miewała gazy i czy kustosza muzeum w parku w ogóle obchodzi co Jonathan tam robi. Nie żeby narzekał na to ostatnie, bo pozwala mu to się spokojnie rozglądać po magazynie...
Został brutalnie wyrwany z kontemplacji przez aktówkę, która wylądowała na miejscu obok. Chwilę później dotarł do niego gładki, męski głos. Spojrzał na mężczyznę, który o coś go pytał. Przystojnego mężczyznę. Jonathan zamrugał kilka razy po czym szybko zamknął usta bo w którymś momencie chyba chciał coś powiedzieć ale zapomniał co. Zorientował się, o co chyba zapytał go przybysz i odchrząknął zmieszany odpowiadając nieco za szybko, żeby wyglądało to na nonszalancję.
- Nie, jasne, że nie.
I wbił wzrok w szklankę bo chyba znowu zrobił z siebie kretyna. Nie żeby to była jakaś nowość. Dopił whiskey i kiwnął na barmana po drugą kolejkę.

Jeremy uśmiechnął się ciepło do Jonathana, chyba nawet bardziej przez to, że jego uwadze nie umknęła ta chwila zupełnego szoku ze strony jego towarzysza rozmowy. Usiadł na krzesełku barowym, przekładając teczkę na drugą stronę. Czasami zdarzało się, że ludzie tak reagowali na jego widok, i Jeremy był do tego przyzwyczajony. Znał swoje walory, wiedział, co robi na niektórych wrażenie i owszem, często to wykorzystywał. Spojrzał jednak na siedzącego obok mężczyznę, który teraz wydawał się skupiony tylko i wyłącznie na swojej szklance. Falcon uśmiechnął się do siebie. Nie, nie będzie sobie pogrywał z tym facetem - odczuwał już teraz do niego stanowczo zbyt dużą dozę sympatii.
Podszedł do niego barman.
- Wezmę to, co mój kolega - rzucił do faceta za barem. Po chwili miał już przed sobą szklankę whiskey.  Jeremy ponownie zwrócił się do Jonathana.
- Mam nadzieję, że nie przeszkadzam. Nie przepadam za samotnym piciem, a akurat dzisiaj - westchnął ciężko, przeczesując dłonią włosy - nie mam ochoty wracać do siebie bez chociaż jednego łyka dobrego whiskey w towarzystwie. Jestem Jeremy - przedstawił się i wyciągnął rękę do mężczyzny.  Uśmiechając się, lekko mrużył oczy.

To nie wina Jonathana, że zareagował jak jakaś siksa z gimnazjum. To wszystko przez w jaką znowu wpadł posuchę. No i przez to, że koleś faktycznie wyglądał jak co najmniej pół miliona dolarów. 
Powstrzymał się przed wydaniem z siebie pełnego boleści jęku na to jak bardzo w tym momencie był żałosny. Zamiast tego napił się trochę, odetchnął i wszedł w swój stan "zen" którego podstawą była zasada "fuck-it-all". 
Uniósł jedną brew na "kolegę" i ponownie zwrócił swoją uwagę w stronę mężczyzny. Jeremy doskonale wiedział co robi, a przez jego wyraz twarzy Jonathanowi zrobiło się ciepło w policzki.
- Jonathan - odezwał się w końcu ściskając jego gładką rękę - Mamy w takim razie podobny plan na wieczór. - pozwolił sobie przejechać po nim wzrokiem - Prosto z pracy? - zapytał z uprzejmą ciekawością.

Miał nie pogrywać, ale chyba niektórych nawyków nie potrafi się wyplenić. Na przykład tego uśmiechu, nad którym Jeremy średnio potrafił zapanować, a przez który połowa personelu w szpitalu O'Dwayer była przekonana, że doktor Falcon z nimi flirtuje. Może i to robił. Może nie. Uścisk dłoni Jeremy'ego był silny i pewny, elegancki. Doskonale wyćwiczony.
Sięgnął po szklankę, ale nie wypił od razu, tylko wprowadził złocisty płyn w wirowanie, przyglądając mu się z zainteresowaniem. Gdy Jonathan spytał o pracę, Jeremy uniósł brwi z rozbawieniem.
- Co, teczka mnie zdradziła? Ależ jestem przewidywalny. A nawet krawat zdjąłem, żeby wyglądać na wyluzowanego imprezowicza - zaśmiał się do siebie i pokręcił głową. - Tak, z pracy. Ale jak to się mówi, dzięki Bogu, że już piątek! - rzucił, po czym wzniósł szklankę z whiskey w geście toastu i pociągnął nieduży łyk.
- A ty? - Jeremy podparł podbródek i na pięści i lekko przechylił głowę, zwracając się do Jonathana. - Co ciebie tu przywiodło?