Warsztat samochodowy i myjnia

First topic message reminder :

Stan na 2017 rok:
Właścicielem dalej jest Sue Baker, kierowaniem zakładu zajął się Noah Houser oraz Howahkan Oldwood.

Warto wiedzieć, gdzie znajduje się warsztat, szczególnie, jeśli twój pojazd nie jest pierwszej młodości. Jest to parterowy budynek posiadający stanowiska dla dwóch samochodów wewnątrz i nieco więcej miejsca na podjeździe. Z warsztatem sąsiaduje myjnia, również posiadająca dwa stanowiska. Myjnia jest ręczna i jeśli chcesz, by twój samochód został odpicowany na błysk, będziesz musiał przez dobrą godzinę obejść się bez niego.
Warsztat oferuje szeroki wachlarz usług, od kontroli pojazdów, przez naprawy drobne i większe, wyklepywanie wgnieceń i malowanie ubytków, po wymianę opon i części. Panuje tu typowy, niezbyt przyjemny zapach gumy i smarów. Na ścianach wiszą gabloty z narzędziami, stoi tu kilka regałów i skrzynek, w kącie piętrzy się sterta kół i opon. Może nie jest to najbardziej okazały i zadbany zakład, do jakiego można trafić, ale spokojnie – obsługa na pewno cię nie zawiedzie.

<- dom

Ostatnie dni w życiu Consueli okazały się być nadzwyczaj bezproduktywne. Nie przeszkadzało jej to jakoś zbytnio. Zaszywała się w pokoju Gabrielle i cisnęła w De Sims długimi godzinami.
Dzisiaj rano jednak spotkała ją bardzo przykra sytuacja. Spłonęła jej kuchenka, a wraz z nią, jej własnoręcznie stworzony w generatorze postaci sim. Nie zdążyła nawet zadzwonić po straż pożarną. Była sama i musiała patrzeć na to, jak Mroczny Kosiarz zabiera jej duszę do krainy umarłych.
Dotknęło ją to we wrażliwe miejsce. Schowała komputer pod łóżko, po czym przez kilka godzin płakała, z poduszką naciągniętą na kudłaty łeb.
...a potem jako rewelacyjny materiał na członka gangu, postanowiła wybadać teren po raz kolejny. W końcu w paczce, którą dostała niedawno, Baker w krótkiej notce zasugerował, że być może będzie się chciał z nią bawić. Nie należała do cierpliwych, więc postanowiła, zupełnie przypadkowo, zrobić rundkę wokół miasteczka, przechodząc obok, najzupełniejszym zbiegiem okoliczności, obok Vivy, osiedla przyczep i warsztatu.
W budynku paliło się światło, więc Consuela polazła bliżej, by sprawdzić przez okno, kto natenczas rezyduje w środku. Och, Will i jakaś baba.
Gapiła się więc dalej. Czuła się trochę jak Rutkowski. Podobało jej się to.

Tym razem również nie mogła uświadczyć widoku handlowania nielegalną bronią, pościgów, strzelanin, torurowania wycieruchów Buendii, ani nawet żadnego mizianka w wykonaniu Williama i kobiety, która przed chwilą opuściła lokal, na które nawet wcale nie liczyła. Wcale.
Kiedy kobieta wyszła, a Will za nią, Consuela odkleiła się od szyby, uświadamiając sobie, że to, co przed chwilą robiła, wcale nie było rozeznawaniem terenu, a zwykłym podglądactwem. Zawstydziła się przed samą sobą i odeszła parę kroków od ściany budynku. Wtedy zaczepił ją Will.
Consuela przystanęła w miejscu i rozejrzała się wokół, po czym wzruszyła ramionami.
- Przechodzę obok. - trudno było nie uwierzyć w jej wersję wydarzeń.
- Chyba nie sądzisz, że was śledzę, czy coś, pf! - prychnęła niczym bucefał, po czym jeszcze podkreśliła śmieszność sugerowanej przez nią możliwości udawanym śmiechem.

Z pewnością nie byłaby wniebowzięta, gdyby William przekuł swoje myśli w słowa i zaczął przyrównywać jej włosy do zmechaconego swetra, a jej śmiech, do pisku zarzynanej świni. No, może tego się spodziewała, mając w pamięci ich zeszłą rozmowę, dlatego też kilkukrotnie przeczesała włosy palcami. Robiła to oczywiście dla siebie, bo jego zdanie miała tam, gdzie Ron nigdy nie będzie już niczego miał - w nosie.
Przewróciła oczami, kiedy Will w subtelny sposób wypomniał jej kradzież motocyklu.
- Ale śmieszne. Żebyś czasem zęba nie stracił. - powiedziała pół żartem, pół serio. Och, gdyby tylko dostrzegła fakt, że Willy rzeczywiście jest szczerbaty! Jedyne co do tej pory dostrzegła, to ślady bójki na jego twarzy.

Zaczęła dreptać w miejscu, kiedy dał dość wyraźny znak, że nie spodobały mu się jej słowa. No tak, w korzystaniu ze swojej niewyparzonej gęby to była czempionem.
Zmniejszyła dystans pomiędzy nimi, powoli i dość niepewnie, przekraczając próg warsztatu. Pierwszy raz od czasu otrzymania tutaj wpierdolu od Bakera. Może się trochę skrzywiła na samo wspomnienie tego nieprzyjemnego wydarzenia.
- Nie wiem. Ostatnio wysłał mi telefon. Podobno na wypadek gdybym okazała się potrzebna. To chyba dobrze, nie? - zapytała, drapiąc się w policzek. Wyglądała na odrobinę zagubioną, jednak tylko przez moment. Po chwili wyprostowała się o odkaszlnęła, licząc, że wygląda na Seagala w żeńskiej postaci. Niestety była jedynie nierozgarniętym urwipołciem.
- Także tego... - znowu odchrząknęła, po czym podniosła wzrok na obitą twarz Williama. - Tobie też przypierdolił, co nie? - zapytała z lekką dozą współczucia.

Consuela polazła za Parkerem. Oparła się tyłkiem o jakąś szafkę i spojrzała na mężczyznę, słuchając tego co ma do powiedzenia.
Pokiwała energicznie głową po jego pytaniu, przez co jej bujna grzywa przysłoniła jej na moment cały świat.
- To kto cię tak załatwił? - zapytała, odgarniając włosy z twarzy. Zaraz po tym nabrała szybko powietrza do płuc, z wielkim przejęciem. - Ktoś od Buendiów? - zabrzmiała przy tym bardzo naiwnie. Dopiero potem sobie przypomniała, że Buendie zapewne rozprawiłyby się z przystojną twarzą Williama w dość bardziej brutalny sposób. Zapewne nie byłby już przystojniakiem z limem pod okiem, a plackiem węgierskim z oczami. Aż się wzdrygnęła na samą myśl.
Poza tym był księgowym. Kto by chciał bić księgowego?

Skoro ze słów Parkera wynikało, że sprawa z limem okazała się być jednak najprawdopodobniej starciem z jakimś przypadkowym dresiarzem, na usta Consueli wdrapał się figlarny uśmieszek.
Zatrzepotała rzęsami, nieco sklejonymi od tuszu i po raz kolejny odgarnęła z czoła niesforny lok.
- Mam nadzieję, że szybko się...zagoisz. - powiedziała ze słodyczą w głosie - No bo wiesz... Po prostu lubię jak facet ma nieopuchniętą twarz i tyle. - wzruszyła ramionami, w dużej mierze powtarzając mu jego własnoręcznie wypowiedziane do niej słowa, które padły przy okazji ich zeszłego spotkania. Co prawda nie dotyczyły jej twarzy, a włosów, jednak Parker zapewne mógł z łatwością się domyślić, do czego pije dziewczyna.

Spięła się lekko, kiedy znów zaczął jej się przyglądać. Szykowała się na lawinę kolejnych komplementów, po których jej kompleksy rozrosną się do rozmiarów brzucha Bakera. Na szczęście Parker przemilczał swoją kwestię. Nie przeszkodziło to jednak Consueli po raz kolejny przygładzić niesforną grzywę w dość niezgrabny sposób.
- Nigdy więcej nie patrz na mnie takim wzrokiem. - mruknęła z pretensją.
Wzruszyła ramionami po pytaniu mężczyzny.
- Nie wiem. Razem z Gabrielle mamy podobny cel, jedynie zabieramy się do tego trochę innymi środkami. Swoją drogą nie musi o wszystkim wiedzieć. Jestem całkiem dobra w trzymaniu sekretów. - a kiedy śpi jest najlepsza w trzymaniu sekretów. Nie oszukujmy się - Consuela nie była dobra nawet w trzymaniu moczu.
- Fakt, że będę spędzała z wami trochę więcej czasu również nie powinien jej dziwić. W końcu Baker mnie odnalazł. Jestem przekonana, że Gabi po przyswojeniu tego faktu, zaczęła go uwielbiać. Przecież Sue to taki dobry, pomocny człowiek. - uśmiechnęła się krzywo.

Morgan Smith przybyła! Oj nie to nie było wejście smoka, a normalne i spokojnie wejście angielki, która szybko chciała odzyskać swoja brykę. Gorszy był fakt, ze jeszcze nie mogła opuszczać miasta, a z chęcią by to zrobiła w tempie ekspresowym. Z dnia na dzień robiła się tutaj coraz dziwniej, jakby miasto miało jakieś swoje podziemne i ciemne tajemnice. Oczywiste jest, że Morgan nie chciała się w to wplątywać, i tak miała wiele kłopotów. Wchodząc do warsztatu jedynie rozejrzała się w celu znalezienia mechanika.
- Halo? - ktoś tu mógł mieć niezłe deja vu.

---> początek

Podjechałem na podjazd motocyklem zaraz za Morgan. Kurwa ale dzień. Mam nadzieje że mój zwierzak w szafie ma się dobrze.
- Dobry - krzyknąłem za panią Smith wszedłem do środka... - ooo część Will - potem zrobiłem jeszcze większe oczy gdy stał z kwiatuszkiem - Cześć Barber! - zmierzyłem ją wzrokiem, tak kręciła się koło świętych, to zrozumiałe... ale czemu kurwa znowu Will... Za często staje mi na drodze do celu...
- W czym mogę pomóc? - przeniosłem wzrok na Morgan podchodząc do niej bliżej, jednak wyraźnie byłem rozkojarzony, mój wzrok cały czas gonił do tamtej dwójki.

Morgan dopiero po usłyszeniu silnika motocykla, a potem błogiej ciszy, gdy ten został wyłączony, stanęła w jednym miejscu. Jakoś nie rozglądała się po warsztacie, bo nie miała po co, ale niecierpliwość wygrywała. Przywitała się z dwójka nieznajomych, po czym przyszedł mechanik.
- Kilka dni temu zostawiłam swojego Buick Regal 1983 do naprawy. - powiedziała spokojnie. Zauważyła rozkojarzenie rozmówcy, ale mało ja to obchodziło. Nie jest raczej osobą wtrącająca się w nie swoje sprawy. Przede wszystkim rzadko pyta.

- Aaaa tak zrobiony... Dostała pani moją wiadomość? - rzuciłem, po czym przeniosłem wzrok na samochód.
- Do biura zapraszam - ruszyłem w kierunku niewielkiego pomieszczenia w którym trzymaliśmy wszelkie dokumenty pojazdów i kluczyki.
- Powinno być już dobrze, na jakiś czas to stary model, ale miała pani szczęście miałem części... Na długo pani w Starej Whiskey?

Morgan skinęła głową na znak, ze owszem odebrała smsa. No miała nadzieję, ze szybko będzie zrobiony, bo wtedy nie będzie musiała płacić za pokój w motelu. Co jak co, ale tam nie było bezpiecznie. Poszła pewnym krokiem za mechanikiem.
- Nie wiem na jak długo. Póki co mam zakaz opuszczania miasta, więc raczej będę tutaj dłużej niż przewidziałam. - odpowiedziała na jego pytanie. Tak świetne zatarczki z policją, kadży chciał o tym wiedzieć,

Gdy wymijałem Willa i Consuele wymieniłem przyjacielskie spojrzenie z Parkerem a do dziewczyny o kruczoczarnych włosach puściłem oczko.
Potem zacząłem grzebać w dowodach.
- Jest - mruknąłem siadając za biurko, wypisałem kwit wydania wozu, a gdy wspomniała o zakazie podniosłem na nią spojrzenie.
- ledwo pani przyjechała już ma zakaz opuszczania miasta - z uśmiechem pokręciłem głową - to niezły łobuz z pani... siedemdziesiąt dolarów się należy za trzy galony wlane do baku nie liczę.

Morgan nie była jakoś wielce dumna z zakazu wyjechania z miasta. Nie było się również czym chwalić, ale zawsze jest to jakiś powód do rozmów. Kobieta wyciągnęła portfel i wyliczyła siedemdziesiąt dolarów. o czym wręczyła je za wystawiony rachunek.
- Jakbym była temu winna to pewnie by mnie nie złapali - powiedziała żartobliwym tonem. przecież cała ta sytuacja była trywialna. No teraz tylko odebrać kluczyki i w drogę.

- Nie złapali, niby kto? - wtedy zaprzeczał telefon - przepraszam ooo ooooo przepraszam to od szefa dostałem podwyżkę - wyszczerzyłem się w szczerym uśmiechu i odpisałem na smsa.
- Przepraszam - rzuciłem nieruchomo patrząc na kobietę, ewidentnie zapominając o kluczykach. Nawet przeszła mi złość trochę na Willa.

Spojrzała w kierunku Morgan i Salinasa, kiedy ci weszli do warsztatu. Zrobiła głupią minę, słysząc swoje nowe przezwisko, po czym odpaliła wesoło:
- Cześć, Sally! - a potem przeniosła spojrzenie na Smith. Przyjrzała jej się uważnie, w końcu nie na co dzień widuje się rudą murzynkę.
Oczywiście że zauważyła, jak Maro puścił jej oczko. Widząc to, uśmiechnęła się do niego lekko.
- Gabrielle nie będzie dla was... dla NAS problemem. Ba, myślę że może być nawet naszym... MOIM asem w rękawie. - zafalowała brewkami z wdziękiem Kevina samego w domu.
Cwaniacki uśmieszek spłynął jej z twarzy, kiedy Will parsknął.
- Nie prychaj na mnie. Jakby ci Baker odnalazł siostrę, to na pewno byś mu z wdzięczności mył plecy do końca świata. - skrzyżowała dłonie na piersi.