Biuro szeryfa i areszt

First topic message reminder :

Parterowy budynek z czerwonej cegły mieści w sobie zarówno biuro szeryfa jak i areszt. Wchodząc z głównej ulicy przez podwójne drzwi, stajemy przed zaszkloną recepcją, w której na dyżurce zawsze można spotkać jednego z funkcjonariuszy. Przechodząc korytarzem dalej, trafiamy na dużą salę, zastawioną kilkoma biurkami. To w nim przebywają stróże prawa, gdy akurat nie znajdują się na patrolu, zajmując się papierkową robotą lub przygotowując do wyjścia w teren. Za nimi można zauważyć drzwi prowadzące do gabinetu szeryfa w którym oprócz pokaźnego biurka, głównym wyposażeniem jest długi stół, przy którym toczą się rozmowy odnośnie aktualnych spraw. Z głównego korytarza wejść można także do aresztu, gdzie kilka cel czeka na swych gości.


/ początek

Zaraz za Cooperem wszedłem ja. Oczywiście miałem to co mieć powinienem, nie trzeba było i tłumaczyć co trzeba zabrać, bez paru rzeczy nigdy się nie ruszam. To trze miałem kamizelkę a w dłoni trzymałem strzelbę. Kiwnąłem na powitanie głową.
Po czym zacząłem sprawdzać sprzęt. Zawsze robię to przed akcją.

- Nie. Nie mam focha.
Odpowiedziała krótko, bo nie zamierzała słuchać kolejnych umoralnień w tak krótkim czasie. Przyszła do pracy, by odsunąć od siebie takie rozmowy. Te chyba jednak skutecznie ją odnajdywały, w każdy możliwy sposób.
- Chyba jak nikt inny, potrafiłam rozdzielać życie prywatne od zawodowego.
Pewnie nawiązywała do siostrzyczki w gangu, której wybryki nie starała się tuszować.

Pokiwał głową, ale trudno było powiedzieć, czy się z nią zgadza, czy nie.
- W takim razie mi to udowodnij i przestań poprawiać raporty i zajmij się jakimś śledztwem. Co z napadem na kantor? Wiesz już coś?

- Przykro mi, szefie, ale trudno cokolwiek zdziałać gdy nikt nic nie widział a sam właściciel nie chce rozmawiać - Wzruszyła ramionami, patrząc na McConnora - Tak jak w przypadku pożaru w Sugar Hill. Świadkowie byli mało spostrzegawczy, a jedyne co może wiązać te dwie sprawy to pickup, których w okolicy mamy na pęczki.

- Naprawdę nic więcej nie zwróciło twojej uwagi? - dopytał.
- Pokaż mi raport - polecił. Gdy już Gabrielle podała odpowiednią teczkę, szeryf szybko ją przejrzał. Przeczytała zeznania.
- Mieli kaski. Czyli były to osoby, które zapewne posiadają motocykle.

Przekrzywiła głowę i wyraziła powątpiewanie zmarszczeniem brwi.
- Możemy się tylko domyślać, chociaż to nam nic nie da. A nawet jeśli - machnęła ręką i zgarnęła kosmyk włosów, wciskając go ponownie między gumkę a resztę włosów - to właścicieli motorów też mamy zbyt wielu.

- A wiesz jakie to były kaski? Bo z tego co wiem... różne motory mają różne akcesoria. Może nie wyglądam Ramirez, ale się znam. 
Uśmiechnął się i uniósł głowę, jakby był z siebie dumny.
- Zawęzisz grupę do konkretnych modeli.

- Jak mam tego dokonać? Z pomocą osób, które nic nie widziały, bo "było ciemno"? - Palcami zrobiła cudzysłów w w powietrzu i spojrzała na szeryfa niezrozumiale.

- Sadze, e jeśli się wezwie na komisariat kilka osób i pokaże kilka zdjęć kasków... trochę się przyciśnie... może im się pamięć odświeży? A nawet jeśli nic siuę nie dowiemy... to...
Zastanowił się chwilę.
- Pokażemy, że coś robimy.

- Nie jesteśmy tutaj od teatrzyków... ale dobrze. Zajmę się tym..- westchnęła i poruszyła szyją, aż jej coś chrupnęło. Podnosząc dłoń, by rozmasować mięśnie, poczuła w końcu zmęczenie - Z samego rana.. - Dodała i podniosła się, chyba postanawiając posłuchać wcześniejszych słów szeryfa.

- Może nie od teatrzyków, ale trzeba czasami podejść ludzi, Ramirez. Czasami nie wskórasz niczego po prostu zadając pytania czy groźnie patrząc. 
Widząc jej zmęczenie, podszedł do niej i poklepał ją nieśmiało po ramieniu.
- Tak. Z samego rana. Wyśpij się i... no, rano RAZEM się tym zajmiemy, co ty na to?

- Tak jest.
Odpowiedziała, chyba specjalnie przyjmując oficjalny ton, widząc jak tu szeryf nieśmiało do niej podchodzi. W odróżnieniu od Loli, Gabrielle musiała mieć więcej czasu na otwarcie się i przyjaźnie. Kiwnęła szeryfowi głową i skierowała się do wyjścia.

zt

/ 19.02.2014, poranek

Z samego rana szeryf ściągnął na komisariat kilka osób, które były świadkami napadu na kantor. Jako pierwszą mieli przesłuchać Sonię Stevens, która już czekała przy biurku Gabrielle. Szeryf poczęstował ja kawą, zagadał gadką-szmatką... asystent a w tym czasie szykowała wydruki zdjęć kasków motocyklowych. Czekali jeszcze tylko na Ramirez.

J/w

Gabrielle spala jak zabita, majac trudności także ze wstaniem. W biurze jednak pojawila sie twardo, dzieki zbawiennej mocy kawy i prysznica. Przywitala sie z obecnymi i podeszla do biurka.
- Dzien dobry.

Zarówno szeryf jak i zaproszona kobieta przywitali się z Gabrielle. 
- Sierżancie Ramirez, to Sonia Stevens, mieszkanka Sugar Hill. Była obecna na miejscu zdarzenia podczas napadu.
- Tak, tak... - potwierdziła kobieta - mieszkam tam i pracuję - dodała.
Po tym krótkim wyjaśnieniu, kim jest obecna nieznajoma, Gabrielle mogła przejść do konkretnych pytań.

- Czy to pani wtedy nas wezwala? - Ramirez nie pamietala czy to z nia wtedy rozmawiala - Prosze mi opowiedzieć co sie wtedy dzialo. Czy zauwazyla pani jakies szczegoly, ktore moglyby okreslic sprawcow? Nawet te z pozoru blahe moga byc bardzo pomocne.

Kobieta potwierdziła; tak to ona wezwała policję. I też powtórzyła dokładnie to samo co wtedy. Trójka mężczyzn, jedne w samochodzie, dwaj pozostali okradali lombard. Mieli kaski na głowie. Właściciel zaczął biec w ich stronę.
- No i jednego postrzelił...

Gabrielle zmarszczyla czolo i zerknela w raport - Skad to przekonanie, ze wlasciciel postrzelil napastnika?

- Bo to widziałam - powiedziała kobieta.
- Biegł ze strzelbą, wycelował nią i usłyszałam huk. No... nie widziałam, żeby ci bandyci mieli strzelby więc... to chyba on, prawda?

Gabrielle zerknela na szeryfa z wymowna mina - I jest pani pewna, ze trafil? Moze pani opisac sylwetki mezczyzn?

- Tyle czasu minęło proszę pani... tyle czasu! Nie wiem czy trafił, nie powiem pani, nie widziałam dokładnie. Zresztą, tyle się działo. Wiem, ze na pewno właściciel sklepu wystrzelił ze strzelby. A sylwetki...? No... raczej musieli być młodzi, starzy by nie dali rady chyba, prawda? no i te kaski mieli. 
Szeryf spojrzał w akta.
- Można zgłosić się do techników i sprawdzić, czy zebrali jakieś próbki krwi. 
Sięgnął po zdjęcia kasków i podał Gabrielle.

Nie była zadowolona z kolejnych zeznań, które nic do sprawy nie wnosiły. Na słowa o technikach też miała pewne podsumowanie, ale zostawiając je tylko dla siebie, odebrała zdjęcie kasków i podsunęła kobiecie.
- Czy jest pani w stanie pokazać jakie kaski mieli na głowach?

Kobieta spojrzała po zdjęciach.
- Kaski? Pani, ja się nie znam! Nie wiem jakie mieli... no... na pewno takie co zakrywały całą twarz - mówiła.
- Proszę się przyjrzeć - dodał szeryf. Kobieta chwyciła dwa zdjęcia kasków - do motocrossu i ścigaczy.

- Cala twarz? Okulary tez mieli?
Narratorka zna sie na tym jak slon na lataniu, wiec posiłkuje sie googlami, majac nadzieje na brak gafy.

- Okulary? Nie wiem, proszę pani. No... mieli zasłoniętą całą twarz, no takie kaski są, prawda? - zapytała.
Szeryf spojrzał po zdjęciach. Postukał w fotografię przedstawiającą kask od ścigacza.
- Takie?
- Nie wiem, może? No jak zasłania twarz...
- Czy takie? - tu pokazał kask z osobnymi goglami.
- Pan mi wodę z mózgu robi!

Gabrielle przewrocila oczami i westchnela, odsuwajac sie nieco. Tracila cierpliwosc - To widziala pani kask czy nie widziala?