Plac jarmarczny

- Nie wiem.. - skrzywiła się trochę, nieprzekonana. - Za wiele rzeczy istnieje teraz tylko online, w telefonach czy komputerach.. - jeszcze raz rzucila wzrokiem na bibeloty.
- No tak, może być i tak.. - pokiwała głową. - Byle tylko do tego czasu ktos tego nie kupił. Bo potem to już za poźno.. Ciężko zdecydować.

Stary Jacob siedział przy swoim straganie, lecz nie przyciągął on klientów swoim rekodziełem; sam Indnianin był tu atrakcją - on i jego opowieści.
Mężczyzna rozsiadł się na niewielkim, drewnianym krześle i rozejrzał sie po tych, którzy chcieli go słuchać. W końcu, po kilku chwilach milczenia, przemówił niskim głosem:
- To całe miasto jest przeklęte.
To akurat nowościa nie było.
- Ale mało kto wie, że nie tylko kraży tu klątwa McConnorów, o nie, nie. Najsilniejsza klątwę zrzuciła na to miasto kobieta! 
Mężczyzna pokiwał głową kilka razy.
- Indiańska kobieta o wielkiej mocy, którą dostała od duchów gór. A jej przekleństwo jest najgorsze, bo kierowane smutkiem, który sprawił, że znianawidziła wszystkich białych mieszkanców Old Whiskey!

Od siebie --->

Skoro już o białych mężczyznach OW mowa, to Lonnie kroczył właśnie po jarmarku powolnym krokiem, rozglądając się uważnie na lewo i prawo. Z powodu Jarmarku to zazwyczaj dość opustoszałe miejsce zamieniało się w prawdziwe lachonarium. Przechadzał się więc, co i rusz zawieszając wzrok na kolejnych wymijanych krągłościach. Czacha co jakiś czas przystawał przy kolejnych stoiskach, zerkając na wystawione na widok zwiedzających rupiecie... popijając zakupione chwilę wcześniej piwko, przyglądał się właśnie jakimś badziewiom, dostrzegł coś co naprawdę przykuło jego uwagę. Prawdziwy kowbojski kapelusz! Chwilę później, już z nim na głowie, kontynuował obchód jarmarku. Nadszedł czas by wziąć się za wszystkie przygotowane dla zwiedzających atrakcje. Ktoś musiał tym wszystkim ludziom pokazać, kto tu jest prawdziwym kowbojem z krwi i kości!

/ początek 5-08-14

Jacob pociągnął sobie solidny łyk z piersiówki i kontynuował opowieść.
- Przeklęła miasto, gdy w 1898 płonęło. Przeklęła, że znowu zapłonie i nic już nie zostanie z tego miasta.  Że zginą wszyscy mężowie i dzieci, a wdowy poumierają z żalu. Tak, tak!
Kolejny łyk wódki.
- A mało kto wie, jaki jest sposób na odczynienie tego zaklęcia.

John zobaczył lezące przy jednym ze stołów niedojedzone, opuszczone i samotne żeberka w sosie. Postanowił się nimi zaopiekować.

- Wolę faktycznie trzymać zdjęcie w ręce niż ogladać je na ekranie komputera. - uśmiechnęła się. Liluye była z tych, którzy nadal wywołują część zdjęć i pracowicie upychają je do albumów, dodając pod spodem daty i miejsca. To tak, jak z książkami. Niby e-booków można mieć w jednym miejscu więcej, ale gdzie tu zapach kartek? Gdzie ich szelest? No i książek nie trzeba podłączać do kontaktu.
- Tylko jeszcze trzeba je znaleźć.. - zagryzla wargę. - a jak to ktoś przyjezdny? - rozejrzała się po jarmarku i dostrzegła, że Jacob zaczyna swoją historię. - Chodź, jeśli chcesz posłuchać czegoś ciekawego. - ruszyla w jego stronę, zerkając na Christie.

Zamyślony, Jon wzdrygnął się, gdy Jacob zaczął mówić swoim głębokim głosem. Opowieści Jacoba zawsze go w młodości fascynowały, choć czasami miał później problemy z zaśnięciem.
Ah tak, przeklęte miasto, klątwa, zaklęcia...no na prawdę, zaraz jeszcze zacznie rymować przepowiednie o "Wybranym". Jon uśmiechnął się pod nosem, nieco z pobłażaniem. Słuchał jednak dalej, mając nadzieję, że apacz powie coś więcej, bo mimo że sam był człowiekiem nauki, to z pasją chłonął wszelkie historie, nie ważne jak fantastyczne.

- Szalona kobieta to była, wizje miała, przepowiedziała pożar Old Whiskey, ale nie widziała swojej własnej przyszłości... na swoje nieszczeście - westchnął. - Jej szaleństwo sięgnęło zenitu, gdy tylko zobaczyła swoją wioskę skąpaną we krwi. Gdy widziała, jak żołnierze po raz kolejny wycięli w pień jej rodzinę i przyjaciół! A nie mogła nic zrobić, cudem sama uniknęła śmierci, uciekając w góry. Gdy wrociła zastała nic, jak tylko krew wsiąkającą w piach.
Jacob wyciągnął ręke w i wskazał na rysujace sie na horyzoncie wzgórze Glenn.
- Pod tą górą rozlało sie wiele krwi, a ona stała tam, wśród ciał swych ludzi, krzyczała i płakała, ubrana jedynie w pokrwawiony płaszcz drugiego szamana i przeklinała całe miasto. Przeklinała aż do utraty tchu, bo skonała z żalu.

Liluye przebiegł dreszcz, słuchając tej opowieści. Jak zwykle barwnej z ust Jacoba. Wyobrażała sobie to wszystko i aż ją skręciło w żołądku gdy pomyślała sobie co by bylo gdyby coś takiego stało się jej. Wraca do rezerwatu i nie zastaje niczego.. nikogo.. zagryzła wargę. Dobrze, że takich rzeczy juz sie nie robi. Nie tutaj. Zerknęła na Christie.

Ochłonęła już trochę po sprzeczce z Naiche, ale to wcale nie sprawiło, że miała ochotę do niego podejść i przepraszać, o nie! Nuciła sobie coś pod nosem, przeglądając rupiecie i kątem ucha słysząc głęboki głos Starego Jacoba, który znów opowiadał jakieś makabryczne historie. Wzdrygnęła się aż, lecz strasznostki Jacoba wcale nie zdołały mocno popsuć jej humoru, bowiem w starociach znalazła przedmiot ogromnej wagi. Jego widok sprawił, że serce Daisy rozradowało się, policzki oblały lekkim rumieńcem szczęścia, zaczął śpiewać anielski chór, a niebiosa rozstąpiły się pod jej stopami, tak olśniona nim była.
Lusterko.
Chwyciła pamiątkę z hotelu "Rosie" i bez wahania zapłaciła za nie 5 dolarów.

- Jestem pewna, że z tego akurat robili.. - odpowiedziała cicho, by nie przeszkadzać staremu Indianinowi.

Chyba czytałem już podobną historię - pomyślał. A może przypomniał sobie stare opowiadania Jacoba?
- Jak miała na imię? - wyrwało mu się. Rozejrzał się zmieszany, może nikt go nie usłyszał.

Jacob spojrzał na Jonathana i chwilę mierzył go wzrokiem.
- Onawa. - pokręcił głową. - Chociaż nikt do końca nie wie, czy to prawda. Znaleźli ją, jak była martwa. Zdarli z niej płaszcz z lisów, wzieli ciało i mieli wywieźć na pustynie... ale nigdy tam nie dotarło.
Jacob ponownie upił nieco wódki.
- Nikt nie wie gdzie ją pochowali i czy w ogóle to zrobili. Wiem jednak, że jej duch chodzi po tych lasach i płacze. Płacze i zsyła nieszczęścia. A uspokoić ją można tylko oddając jej to, co straciła.

Zesztywniał nieco pod oceniającym spojrzeniem Jacoba.
To co straciła... raczej nie chodziło o płaszcz z lisa.
Jonathan spojrzał w stronę wzgórza Glenn. Pamiętał jak bawił się w tamtych okolicach podczas przerwy wakacyjnej oraz plotki o nawiedzonym lesie. Przeszły go dreszcze na myśl o jęczącym duchu. Zawsze miał bujną wyobraźnię.

- Moja praprababka ją znała. Były przyjaciółkami. - zerknęła na Christie, odzywając się ciut głośniej, ktoś inny mogł ją usłyszeć. - Onawah - dodała, jakby to nie było jasne. Po chwili zmarszczyła brwi i zastanowiła się nad czymś.
- Może powinnam tam pojechać później... na miejsce masakry.. - powiedziałą ciszej, do siebie.

Mężczyzna wzruszył ramionami.
- Wszystko! Ale nikt jej nie zwróci rodziny ani mężczyzny, dzieci czy przyjaciół. nikt. - Westchnął. - Ale wielu próbowało ją uspokoić, wygnać, przepędzić. Ci Indianie, którzy cudem przezyli, zostali wywiezieni do rezerwatu, ale wciąz opowiadali tę historię. I pokolenia się zastanawiały jak udobruchać ducha.
Spojrzał po słuchaczach.
- Jej brat... brat Onawa żył jeszcze po tym wszystkim, był w rezerwacie... jedyna pamiątka jaka po niej została to jej wisiory. Ale czy naprawdę szamance zależy na błyskotkach?
Pokręcił przecząco głową.
- Podobno jak ktoś ją udobrucha to dostanie wielką nagrodę.

- Podobno pomogła mojej praprababce wyzdrowieć. - mruknęła do Christie.
- Pamiętam te historię z rezerwatu. - dodała zaraz, bo faktycznie tak było. Mowiło się o tym, przy ognisku albo kominku,w chłodne noce, gdy nawet dzieciaki siedziały grzecznie, zasłuchane.