Dom Williama Parkera - obecnie: Consueli Ramirez

Dom jest niewielki, wybudowany z gotowych materiałów. Ściany są wypełnione gąbką lub styropianem, nie ma tu mowy o porządnej izolacji. Dach często przecieka, w czasie upałów wewnątrz nie da się wytrzymać a klimatyzacja działa wątpliwie. Podczas chłodniejszych dni robi się naprawdę zimno i trzeba ratować się piecykiem elektrycznym.
Budynek ma tylko jedno piętro. Wewnątrz znajduje się kuchnia i łazienka oraz dwa średniej wielkości pokoje. Dom jest pomalowany na piaskowy kolor.
Na podwórku znajduje się podjazd.
+ później będzie dodatkowy opis

- Nie, z tego, co mi wiadomo to nikogo nie ma - odparł. Huh, może umierała na raka i dlatego Will taki był niechętny do rozmowy? Wszystko możliwe! - No, całkiem sporo, bo trochę czasu minęło. W sumie wcześniej chciała, bym do niej przyjechał i tyle, ale czasowo nie pasowało.
Zaśmiał się na jej słowa i rozłożył bezradnie ręce. Zdążył zgasić papierosa, więc dłonie splótł ze sobą.
- Jeden, może półtoraroczny, może roczny, związek - odpowiedział. - Ale i tak jest różnica, dosyć spora.

Ale wyraz twarzy dziewczyny wystarczająco był wymowny.
- Wiem o czym myślisz - mruknął, ale nie kontynuował tego.
Zmarszczył brwi, jakby złośliwie naśladował to, co robi Liluye. Zaśmiał się na jej pytanie i pokręcił głową.
- Nie narzekam na to, jak jest teraz - odparł. - Nie musisz mi przypominać o tym, że się starzeję z każdym dniem - parsknął i się podniósł, ażeby napocząć pakowanie. Musi ogarnąć jak najszybciej.

- Ano nie. Bo pewnie wtedy wyłączę telefon, o ile ze sobą wezmę - to drugie to totalna bzdura, bo Will zawsze miał ze sobą telefon.
Zmarszczył brwi.
- Z kim? Z Jenny? - spytał, zerkając przez ramię na Lilu, a potem przeszedł na drugi koniec salonu, przyciągając do siebie niewielkie pudło, do którego wrzucił kilka rzeczy.

Jak dla niego to na pewno; klienci nie będą dzwonić oraz nikt mu nie będzie przerywał, choć kto wie czy będzie w czym.
- 5 lub 6 lat, ale nie jestem pewien - odpowiedział od razu. Jakąś wielką tajemnicą to to nie było!

- Ano całkiem długo jak na zwykły związek - powiedział, mając na myśli, że zwykły, bo do zaręczyn (chyba) nie doszło.
Spojrzał na Lilu i uśmiechnął się.
- Nie, dalej sobie poradzę - mruknął. - Jak możesz to przekaż Betty, by na dniach do mnie przyszła. O księgi chodzi - kiwnął w stronę kilku ksiąg, które mężczyzna nadal uzupełniał.

William pożegnał się z Liluye.
Następnie zaczął to i owo powoli ogarniać, niespiesznie, ale za to dokładnie. Mężczyzna przełożył kilka kartonów tak, aby móc swobodnie poruszać się po salonie. Kilka z nich zamknął i zakleił taśmą, upewniając się, że są podpisane. Część roboty wykonał.
Późnym wieczorem wziął prysznic, a w torbę strzelbę i naboje. Już dawno nie był na strzelnicy, wypadało się wybrać.

strzelnica ->

/ początek

Parker, jak to on, w końcu ugadał się z właścicielem domu, który zakupił, ażeby umówić się co do spotkania, by tam spisać umowę, więc nieoficjalnie już mieszkał tam, a oficjalnie to jeszcze nie, taki myk.
To, że wstawał wcześnie to tylko dlatego, żeby jak najszybciej poprzenosić pudła do pożyczonego z warsztatu samochodu, aby potem przewieźć. Jeszcze ze dwie tury go czekały! Podpisane kartony, poustawiane tak, by jak najszybciej przenieść, ale jeszcze kilka podręcznych rzeczy leżało na stoliku. Musiał w końcu na czymś i czymś jeść oraz z czegoś pić, prawda?
A że Consuela tak wcześnie zawitała w domu Parkera, to nie musiała się chyba dziwić faktem, że ten wyjrzał z łazienki uwalony pastą do zębów! Uniósł tylko palec, aby poczekała chwilę, bo nie miał zamiaru gulgotać z pianą. Wypluł więc nadmiar pasty i przepłukał pysk, ażeby zaraz wytrzeć się ręcznikiem, który przerzucił sobie przez ramię, wspierając ręce o biodra.
- Tak, twoja siostra wczoraj ciebie szukała - odpowiedział i spojrzał na torbę.
- O czym? - może się bał, że zaraz mu powie, że znalazła jego pięcioletnią córkę kilka godzin drogi stąd? Albo powie, że słyszała, że kupi pieluchy, których jedna paczka stała sobie za kanapą? Czego mógł się spodziewać?

Och, dobrze, więc nie o jego córkę. To już był spokojniejszy i zmarszczył brwi, próbując się zastanowić.
- Oglądałem kilka lat temu raz i pamiętam, że jakoś nieszczególnie mi się spodobało, więc pewnie zapomniałem o co chodzi - westchnął cicho, przyglądając się bacznie Ramirez. - A co? Chcesz mnie na maraton filmowy zaprosić, a w torbie masz namiot, suchy prowiant, by siedzieć dwa dni pod kinem, żeby zająć najlepsze miejsca? - zażartował.

Najwidoczniej nie. Może faktycznie liczył na maraton filmowy.
Uniósł brew i spojrzał na zegarek, pewnie nawet 6stej nie było.
- Kawy nie piłem, nie myślę - wyjaśnił, jakby mu się głupio zrobiło, a zaraz spojrzał na Consuelę, jakby nie rozumiał, co ona do niego mówi. No tak, mieli się nim zająć. Parker więc westchnął.
- Kurwa - i przeklął pod nosem, prostując się powoli i błyszcząc przed nią klatą, już któryś raz! - Chciał wam spierdolić? - zapytał i przewiesił ręcznik przez klamkę, aby skierować się do kuchni.
- I powiedz jeszcze, że go trzymasz poćwiartowanego w torbie - rzucił żartem, choć i tak się skrzywił.

- Ja pierdole - pokręcił głową, bo jednak nie wiedział, co o tym myśleć, a Consuela nie kwapiła się do streszczenia tego wszystkiego.
- Nie wiem, powiedziałabyś, że robicie w audycji imprezę i zrobiłaś sobie piniatę, bo taki masz zwyczaj? - zaproponował i spojrzał na torbę, aczkolwiek - pomimo chęci - do niej nie zajrzał... od razu. Dopiero po chwili ją podniósł i przełożył tak, by wylądowała na kanapie.
Ogarnął ekspres czy cokolwiek, by kawę zaraz zrobić.
- Też chcesz? - rzucił, a kiedy zadała pytanie to tylko się wychylił. - Przeprowadzam się.

Nieśmieszne żarciki, bo on od tego był! Poza tym, mówił to całkiem poważnie, więc nie rozumiał jej konsternacji całkowicie.
- No to, wyprowadzam się i tyle - wzruszył ramionami. Na Bali to on by chciał mieszkać, bo teraz to może tylko dół kopać i wodę wlać, wkręci sobie, że na wodzie mieszka, też dobry pomysł. - Dzielnicę tylko zmieniam, chyba - musiał się zastanowić, jakby zapomniał gdzie on mieszka.
- Ale rozważałem Kanadę lub Nową Zelandię - odpowiedział poważnie, a gdy Consueli zadzwonił telefon to Will się nie odzywał, aby jej nie przeszkodzić.
Sam zaś zrobił kawę i przysiadł na kanapie, opadając na jej oparcie. W milczeniu nad czymś się zastanawiał intensywnie.

Pewnie gdyby mu powiedziała o tym, że tęskniłaby, to serce Parkera by zmiękło i w ogóle rozczuliłby się, że taką sympatię w ludziach zbudził, eheh.
Spojrzał na Consuelę, wyrwany z zamyśleń i kiwnął na jej słowa.
- Dokończyć? - powtórzył i spojrzał na torbę, którą rozpiął i do niej zajrzał. Pewnie jakieś ciuchy mógł zobaczyć.
- A skąd torba? Po co? - zapytał, mając na myśli, co tak z tym podróżuje.