Dom państwa Smith

First topic message reminder :

Sporych rozmiarów dom w dobrej dzielnicy willowej - daleko mu jednak do wielkich posiadłości gwiazd żyjących na wzgórzach Hollywood. Lecz jest to przestronna posiadłość, z trzema sypialniami i pokojem gościnnym na piętrze. Parter to wielki salon połączony z kuchnią, do której prowadzi szeroki hol.
Z domem połączony jest garaż mieszczący dwa samochody. Reszta aut zazwyczaj parkowana jest na podjeździe, tuż za bramą wjazdową.
Pan Smith ma raczej gdzieś jak ten dom wygląda, byleby wynoszono regularne śmieci i miał gdzie parkować, a lodówka była pełna. To raczej pani Smith tu króluje - ona i jej zmysł estetyczny. Wbrew pozorom jest tu zdecydowanie mniej różu niż w Słodkiej Brzoskwince i bardziej przytulnie niż w apartamencie Smithów w centrum miasta.

// 23.01.2014, wieczor

Smith siedział w salonie z butelka wódki. Oglądał jakiś film, chyba coś o rekinach.
Dziewczynki u siebie, cisza, spokój ale i tak... dziwnie...

/23.01.2014 poczatek


Debbi Lynn weszła do domu i od razu zdjęła szpilki. Zdjęła okulary z nosa i zatknęła je na czubku głowy. Spojrzała na swoje odbicie w lustrze przy drzwiach wejsciowych i zmrużyła oczy.
Zmieniła się. Trochę, bo trochę, ale zmieniła się od czasu wydarzeń z jej córkami, które zaczęły się od targnięcia na niewinnosć jej najmłodszej i ciągnęły się przez problemy z Reginą w Santa Barbarze oraz po powrocie, na rozwaleniu głowy łopatą kończąc.
Czasem ta głowa wracała do niej w koszmarach, jednak radziła sobie z nią zaskakująco dobrze.
- Dobry wieczór. - Przywitała męża, biorąc z barku szklankę. Musiała się napic po ciężkim dniu w pracy! - Jak ma się mój mężczyzna? - Zapytała, wtulając się w jego bok i upijając łyka przyrządzonego na szybko drinka.

Smith wstal. Wstał i przeszedł po pokoju; mogło to wyglądać jakby uciekał od niej.
Nic bardziej mylnego.
Wrócił do niej, chwycił za wolną dłoń i ucałował jej palce.
- Kocham cię.

Debbi zamrugała gwałtownie, niezadowolona, że jej mąż wstał - akurat wtedy, kiedy ona wygodnie się ułożyła. Powstrzymała się od zniecierpliwionego sapnięcia, ale jej zaciniete usta rozchyliły się w lekkim usmiechu na wyznanie Anthony'ego.
- Ja Ciebie też. - Odpowiedziała z lekkim dystansem. Przekrzywiła głowę i spojrzała uważnie na mężczyznę. - A skąd te nagłe wyznania?
Czy czuła się jakby oddaliła się nieco od Smitha? Może trochę. Jednak przyczyna leżała w tym, że oddaliła się nieco od osoby, którą wczesniej była. Fundamenty jej bycia zostały naruszone tak bardzo, że ledwo poznawała siebie w lustrze.

Ułożył swoją głowe na jej kolanach. Jakby chciał by ta głaskała go jak niewinnego szczeniaka.
- Kochałem cię od momentu, w kórym cię zobaczyłem. Pamiętasz? Wychodziłem z pokoju twojej siostry. Po tym jak ją pieprzyłen całą noc. A ty stałaś tam... na korytarzu. Pijana, z cosmopolitanem w ręku. W różowym dresie. I wtedy pomyślałem, że jesteś kobietą mojego życia. Że mógłbym się z tobą pierdolić na tylnym siedzeniu samochodu i robić zakupy.

Debbi położyła dłoń na głowie Anthony'ego. Po chwili zaczęła bawić się jego krótkimi włosami, słuchając jego słów. Na początku zachichotała. Potem zasmiała się trochę głosniej, aż w końcu po chwili zdławił ją płacz. Rozklejała się, wszystkie emocje zaczęły z niej wypływać. Szybko powstrzymała jednak tę rzekę i przytknęła dłoń do ust.
- Pamiętam. Przez mgłę cosmo, ale pamiętam! - Zapewniła cicho.
- Antoni... Co dalej? - Zapytała, biorąc jego twarz w dłonie i unosząc ją lekko tak, by móc spojrzeć w mu w oczy.
- Rozwaliłam mu ten głupi łeb łopatą. - Powiedziała ciszej.

Spojrzał na nią i wyglądał tak, jakby chciał zapłakać
- Skończmy to. Skończmy, zróbmy sobie kolejne dziecko i wyjedźmy...

Debbi pokiwała głową parę razy.
- Niekoniecznie róbmy sobie dziecko, ale skończmy z tym... Skończmy. - Uspokoiła oddech i napiła się drinka, smyrając wolną dłonią brodę męża.
- Ale na spokojnie. Nie możemy zaburzyć ekosystemu. - Zastanowiła się. - Wiesz, czasem lekarze nie dają antybiotyku na jaką chorobę, bo wiedzą, że jak wytępią jedną bakterię, to zaraz na jej miejsce wskoczy inna... Nie ma już "P". Swięci są zdziesiątkowani. Szeregi Buendiów mniej, ale wciąż... - Debbi nachyliła się nad twarzą Smitha. - Musimy zadbać o to, żeby żadna nowa bakteria nie zaraziła biznesu. Inaczej nigdy się od niego ie oderwiemy, tylko wciąz będziemy walczyć.

Podniósł się i nachylił nad kobietą. Pocałował ja w usta. Policzki. Czoło.
- Mógłbym mieć z tobą dziesiątki dzieci. Setki. Tylko z tobą - mówił, całując ją.
- P. Święci. Ponad dwadzieścia lat robie w tym bagnie. Jestem zmęczony.

- Mój zegar biologiczny tyka. Wiesz, co zrobiłaby ciąża z moim ciałem? - Debbi wysiliła się na żarcik. Nie chciała sprowadzać na swiat kolejnego życia, dopóki nie była pewna, że będzie ono żyło bezpiecznie, z dala od gangów, klubów i narkotyków.
- Wiem. Ja też. - Dodała znużona. - Ale musimy doprowadzić sprawy do końca, inaczej nie dadzą nam spokoju. - Westchnęła i dokończyła drinka, po czym poprosiła o jeszcze jednego.
- Musimy wybić tę szarańczę, "P".

- Wyglądałabyś pięknie nawet jakbyś była tak gruba, że nie umiałbym znaleźć twojej waginy... - mruknął, dalej się od niej nie odklejając.
- Jestem pijany.. serio chcesz gadać o P?

- Dziękuję. Jestes czasem taki romantyczny! - Westchnęła.
- Jak nie pijany, to zmęczony. Jak nie zmęczony, to zajęty. Jak nie zajęty, to wkurwiony... - Psioczyła pod nosem, ale postanowiła odsunąć rozmowę o P.
- Jak bardzo pijany jestes, hm? - Zapytała, chwytając za spódnicę i podciągając ją w górę ud.

- Co ja mogę, że jestem zapracowany... dlatego może lepiej, żebyśmy odeszli na emeryture? Skonczyli z zabijanem ludzi.... wole mieszkać w domku w lesie i palić trawke, polować na łosie...
Spojrzał po żonie.
- Nie martw się, dam radę cię zerżnąć.

- Palić trawkę... - Debbi się rozmarzyła na chwilę, po czym wzrok jej otrzeźwiał. - Nie mów tak głosno. Żeby dziewczynki nie myslały, że im wolno!
Obejrzała się na schody i posłała filuterny usmiech do Smitha.
- Gdzie?

- Oj tam. Sabrina pewnie śpi, a Reginasiediz na "Bece z mamuś na rumblrze" i trolluje młode, niewykształcone dziecioroby. 
Przysunął się do kobiety.
- Nie to co my, my przynajmniej mamy pieniądze, to nie jesteśmy jak te niewykształcone laski z rumblra, które nienawidzi nasza córka. 
Ucałował ją w policzek.
- Jak to gdzie? Tu... jestem zbyt pijany by iść do sypialni, wybacz. Wyrżnął bym na schodach i tyle by było z rżnięcia w ogóle.
I już miał zsuwać spodnie, gdy w kieszeni odezwał się telefon. Wpierw go zignorował, potem jednak uporczywa melodyjka Srokii nie dawała mu spokoju. Odsunął się od Debibie i spojrzłą na wyświetlacz.
Hai Wu.
- Nienawidzę tej żółtej suki.Pierdolony chou chou...

- Nie to co my... - Powtorzyla, czujac jak drink zaczyna kopac ja w mozg procentami, a przed oczami stanela jej Regina. Te niewyksztalcone, biedne dziecioroby zapewnialy dzieciom ubozsze, ale inne zycie. Szczesliwsze?
Debbi nie chciala o tym myslec. Chciala zapomniec, zapomniec o ostatnich problemach i pobzykac sie z mezem, jak za starych, dobrych czasow.
- No... Ja pierdole. - Jeknela, trzymajac juz majtki w jednej dloni. - Zbyj ja, byle szybko.
Piecyk sie nagrzal, hi hi.

Niestety musiał odebrać. I już wiedział, że to błąd... Hai Wu nie szczędziła mu słów ochrzanu i pretensji, które też kierowała do jego żony. Ale chyba bała się zadzwonić osobiście do pani Smith, wiedząc, że Anthony jej nie odpysknie. Dobre pięć minut słuchał tyrady, po czym się rozłączył.
- Góra chce jak najszybciej znaleźć głównych ludzi "P". I mamy się pospieszyć - przekazał żonie. 
- Zabiję kiedyś tę sukę - warknął, ciskając telefonem gdzieś wróg kanapie. W końcu mogąc rozpiąć spodnie, zadarł żonie spódnicę do góry.

Piecyk tracil na temperaturze, gdy Anthony rozmawial z Hai Wu. Debbi przewracala oczami na kolejne wyrzuty, ktore slyszala z sluchawki telefonu meza.
- Slyszalam. - Burknela jedynie. - A ja ci pomoge pozbyc sie ciala. - Powiedziala tylko, cieszac sie poniekad z tego, ze jest taka rozezlona. Inaczej bylyby nici z bzykanka!

zt oboje

- Co? Nie, nic się nie stało - mruknęła, chociaż tak naprawę w jej życiu ciągle sie coś działo. Otworzył drzwi do swojego pokoju, który wyglądał raczej jak sypialnia szesnastolatki. Tyle, że zamiast 1D na ścianach byli porządni bożyszcze - Krzyś Bratt i Ryan Gąska. 
Na biurku stało kilka kolorowych butelek, zapewne z wymieszanymi sokami; obok paczka chrupek, jaka czekolada... laptop, który już od niej wrócił, był włączony a na pulpicie widniało zdjęcie Micheala Sexbendera. 
- Pofarbowałabyś mi włosy? - zapytała szperając w etażerce.

- Ej, totalnie ja tez takiego znam. Widziałam go w kinie... nie na filmie, znaczy, siedział obok mnie na sali! I mój ojciec go zna.
Usiadła na łóżku, z pudełkiem farby w ręce. Różowej farby.
- Zrobisz mi ombre? Albo pasemka? Proooszę - jęknęła, machając nogami.

Również się uśmiechnęła. Podała Teddy farbę oraz foliowe rękawiczki. Potem wstała i zaprowadziła dziewczynę do łazienki, która znajdowała się miedzy pokojem jej i siostry. 
- Och, doskonale. Może w końcu będę wyglądać jak gwiazda rumblra - wyznała, siadając na taborecie, tuż przy umywalce. 
- Dzięki, Teddy!

Wzruszyła ramionami.
- Czy ja wiem. Połowa rumblra ma takie włosy, wiec chyba nie będę oryginalna. Ale tak bardzo chce mieć to na łowie, że o Jezu - westchnęła.
- Już zwojowałam. Tak bardzo, ze niektórzy mnie nawet blokują, bo się mnie boją. Tylko ja wojuje tekstem a nie wyglądem. Mój nowy look to tak... no, dla mnie, no!
Wyprostowała się i uniosła wyżej głowę.
- Tylko na lateks. I dajemy, na żywioł!

- Śledzę największe trendy i każdy z nich komentuje usiłując brzmieć bardzo ironicznie - odpowiedziała - i rebloguje zabawne zwierzątka i fanficki, i zdjęcia planet. Ale to rozrywka. Prawdziwą misję mam na forach dla biedahackerów i pseudoprogramistów, którzy sądzą, ze potrafią cokolwiek zrobić. Potem oczywiście żałuję, bo w ramach zemsty włamują mi się na konta i zostawiają karne kutasy.
Westchnęła ciężko.
- Chyba powinnam skupić się na poważniejszych rzeczach. Słuchaj, chciałam napisać taką jedną aplikację. O butach. Że widzisz jakieś buty, znaczy, widzisz laskę w butach jakiś i chcesz KONIECZNIE wiedzieć skąd one są. To cykasz im fotkę i aplikacji ci wyszukuje z jakiego to sklepu. 
Wzruszyła ramionami. 
- Czy cisną? E, nie, chyba nie. na razie mam pozaliczane. Hm...
Jakoś tka posmutniała nagle.
- W sumie to nie wiem czy jest sens chadzać na te egzaminy. Pisać na blogach i forach. W ogóle coś robić. Ja sama nie wiem co ja chcę ze sobą zrobić w tym życiu.

Dziewczyna wzruszyła ramionami.
- Niby wszystko lubię, ale co z tego. Nic się kupy nie trzyma. Nie mam pojęcia kim bym chciała być, co robić w życiu, bo tak naprawdę to umiem niewiele - wyznała po chwili. 
- Się na jedno nie umiem nigdy zdecydować. Nawet nie mogę mieć jednego koloru włosów - wskazała na swoją głowę.