Pokój #6

Pokój małżeński.

Znajdują się w nim szerokie, podwójne łóżko z wysokim, drewnianym zagłówkiem. Po lewej stronie stoi stolik nocny z lampką nocną. Pod ścianą - szafa oraz mała komódka, na której błyszczy niewielkie lusterko. Ściany kamienne, jasne; firanki i kremowe zasłony w oknie są czyste i świeżo uprane. W kącie naprzeciwko znajduje się stolik do kawy ozdobiony niewielkim wazonikiem z kwiatami i dwa, niewielkie fotele.

- Tak, mówiłaś - potwierdził i skrzywił się, jakoś niezadowolony z tego, że w tym przypadku Oldwood miała rację. Will wyciągnął drugą butelkę, którą postawił obok tej pierwszej.
- Wypadek miał - odpowiedział bez zawahania. - Jutro ma być pogrzeb - westchnął i stuknął knykciami dwóch palców w blat stolika, patrząc na Liluye.

No to klops.
- Na drodze - odparł. - Nie dowiadywałem się więcej prócz tego, kiedy pogrzeb i czy mamy zjechać - dodał po chwili. Zastanawiał się czy Liluye zaraz zacznie płakać. - Więcej się dowiem jak wrócę - napomknął, opuszczając na moment wzrok.

- Pogrzeb jest jutro, a wracać? Wedle własnego widzimisię, Liluye - odpowiedział, nie czując się zbyt dobrze z tym, że nie mówi o tym, jaki faktycznie jest powód śmierci. - Ja tam później zajdę - odwrócił się tak, by móc spojrzeć na Indiankę, a potem zasiadł na drugim, wolnym fotelu, sięgając po butelkę. - Jak wrócę - dodał i przyjrzał jej się, gdy zaklęła.
- Nic dziwnego. Też nie wierzę w przeczucia... za bardzo - zastanowił się nad jakimiś szklankami, ale najwidoczniej trzeba będzie trzaskać z gwinta.

Nic nie powiedział na te dowody, choć pewnie chciałby wiedzieć.
Skinął lekko i przemierzył odległość do jednej z szafek nocnych, zapewne wskazanych przez Liluye i wyciągnął dwie szklanki, które postawił na stoliku i zalał alkoholem, podsuwając jedno z naczyń Indiance.
- Nie, dowie się jak ją tylko spotkam - odparł, wyciągając telefon. - Mogę do niej później napisać - dodał.

Najwidoczniej aż tak źle nie było. Nawet jeśli - to przecież Liluye teraz wypije ze dwie kolejki i już się przyzwyczai, zapomni o okropności.
- Tak mi powiedział Baker - odparł. - Na pewno - dodał i polał.
- Jak chcesz to możesz wracać przecież, długi lot nie jest - powiedział i napił się alkoholu.

Skinął.
- Okej. Ja i tak muszę czym innym się zająć, względnie - stwierdził i w przeciwieństwie do Lilu nie opróżniał szklanki, a popijał niewielkie łyki, delektując się na swój sposób alkoholem; ten znów polał Indiance, gdy podsunęła szklankę.
- To już dawno nie powinienem mieć wątroby - powiedział, ale nie miał ochoty na zaśmianie się. - Bodaj coś przewoził, resztę części - zaczął wyjaśniać, marszcząc nieznacznie brwi. - Wiem tyle, że skończył na miejscu, w nocy i nie było szans na przeżycie.

- No to o dziewiątej - przytaknął. - Nie zastanawiałem się nad dokładną godziną, koronerem nie jestem - mruknął i opróżnił szklankę, polewając sobie niemalże od razu po postawieniu jej z powrotem. Zapalił papierosa.
- Nie ma za co cię znienawidzić - odparł i zmarszczył lekko brwi, a potem wykrzywił wargi w niezadowolonym uśmiechu.
- Los bywa przewrotny i nie jest to nic dziwnego - mruknął, wypuszczając na bok dym.

Polał bez zająknięcia. Cóż, głowę też trzeba ćwiczyć, prawda?
- A ktoś ma? - spytał i poprawił się na fotelu.
- Dlaczego byłaś okropna? I fakt, mógł. Ty też - spojrzał nieco wymownie.

Jakoś nie pożałował, że zadał takie pytanie.
Nie rozumiał zbytnio, co Liluye miała na myśli i miał zamiar ją o to spytać, ale to za chwilę. W niedługim milczeniu zaciągnął się parokrotnie papierosem, jakby nie mając chęci do rozmowy. Może i tak było, a teraz pili jakby w toaście za Connora czy coś w tym stylu.
- Wiem, że nie - powiedział, skupiając spojrzenie na ulatujący dym papierosowy. - Był, cały czas - przyznał. - Ale przecież nic nie zrobiłaś, prawda?

Tak czy siak, William siedząc w drugim fotelu nie mógłby zauważyć jej bielizny. Zresztą, przecież tam jego wzrok nie wędrował, więc nie ma co się tym przejmować.
Na szczęście Parker nie należał do osób, które naciskały na to, aby uzyskać odpowiedź.
Spojrzał na Liluye, gdy podjęła się krótkiego monologu, a jego brwi nieznacznie drgnęły, gdy powiedziała to, jak zareagowała na wyznanie miłosne Eastmana.
- No cóż, każdemu się to zdarza - powiedział, nie mając pojęcia, jak inaczej zareagować. Napił się alkoholu i polał zarówno sobie, jak i Indiance.
- Najmniejsza? Największą było co, pomyliłaś imiona, datę urodzin? - rzucił słabym żartem.

Uniósł dłonie w odpowiedzi na to, by nic nie mówił. Nie miał takiej potrzeby, a nie chciał sprawić jakiejś większej przykrości Indiance, na której skupił swoją uwagę. Pamiętał, jak poroniła, pomógł ją wówczas przenieść do karetki. Nie spodziewał się jednak tego, że Liluye chciała poronić.
Zastygł na moment, marszcząc delikatnie brwi i zaciągnął się mocniej papierosem, nie podchodząc do dziewczyny. Najwidoczniej pamiętał też o tym, że nie przepadała za bliskością, choć nadal nie zastanawiał się czy to chodzi o osoby jej bliskie, czy o wszystkie.
- Nie wszyscy chcą mieć dzieci. Czujesz się przez to... winna? - zapytał ostrożnie.

Ściągnął brwi i nieco zacisnął szczęki, co dało się zauważyć. Cóż, Will należał do osób, które nie zgodziłyby się na aborcję i w sytuacji jak ta - kiedy dowiedziałby się o celowym poronieniu - też nie byłoby za dobrze. Przynajmniej takie miał zdanie od paru lat, którego się trzymał.
Nie zareagował szczególnie. Wydawało mu się, że brak reakcji jest najlepszą reakcją na płacz u kogokolwiek. Nie chodziło o to, że nie wiedział. Po prostu gadanie o tym, że będzie dobrze, że nie ma czym się przejmować było jednymi z kłamstw i bzdur, których nie dało się znieść. Poza tym - nie wszyscy życzyli sobie takich pocieszeń. To wydawało się bezpieczne i... wygodne, ale czy oboje na tym nie wychodzili dobrze?
- No tak, to jest zrozumiałe - przyznał. - Nie zawsze odpowiada czas czy miejsce lub... sytuacja w jakiej się znajdujesz - powiedział z ciężkim westchnięciem.
- Może nie tyle winna, co nie powinnaś sobie może tego zarzucać cały czas? - spojrzał na Liluye.