Pokój #6

Pokój małżeński.

Znajdują się w nim szerokie, podwójne łóżko z wysokim, drewnianym zagłówkiem. Po lewej stronie stoi stolik nocny z lampką nocną. Pod ścianą - szafa oraz mała komódka, na której błyszczy niewielkie lusterko. Ściany kamienne, jasne; firanki i kremowe zasłony w oknie są czyste i świeżo uprane. W kącie naprzeciwko znajduje się stolik do kawy ozdobiony niewielkim wazonikiem z kwiatami i dwa, niewielkie fotele.

To sobie leżeli, a co. Odpoczywają w końcu, prawda?
- Tak, ale nie wiem czy będziesz na tyle trzeźwa, żeby im opowiedzieć wszystko - przyznał, teraz będąc jednak nieco rozbawionym.
Zerknął na Liluye i splótł swoje dłonie na wysokości mostka.
- Dziwne zachowanie obsługi. Jak nie ta właścicielka, co nam mówiła o gościach, uciekała z jakimś typkiem, to jeszcze jeden typ, co się kręcił koło Dos i ta nieśmiała pokojówka - wyjaśnił pokrótce. - Jakby się czegoś obawiali.

- Nie ma co się rozgadywać - przyznał. - Widziałaś, co widziałaś. Co więcej możesz im powiedzieć? Nic, Liluye - wzruszył ramionami.
A mogła płakać, choć pewnie Parker nie wiedziałby jak zareagować.
- Nie jesteś chyba typem obserwatora, huh? - zaśmiał się i poprawił na tym łóżku. - Trzeba będzie się im przyjrzeć, bo to dziwne się wydaje.

- Tylko musisz się wysłowić - zauważył po chwili i parsknął. Dźwignął się, napił alkoholu i butelkę podał Indiance.
- Woah - uniósł dłoń. - Bo zaraz pomyślę, że zwrot do mnie w pełnym imieniu czy po nazwisku to jakieś zagranie, które wykorzystywać lubi Trish - mruknął. - A co cię tak wzięło na alkohol? Wakacje i korzystasz, huh? - spytał, podnosząc się do pół-siadu.

- Uciekać nie musiałem - powiedział. - Musieliśmy i tak iść do swoich pokoi, więc ją odprowadziłem i tyle. Może na dniach się z nią spotkam - oznajmił obojętnym, nieco zmęczonym tonem.
- Czym wkurzył? - spytał i zaraz się zaśmiał. - Chcesz mnie wykorzystać? - rzucił i wzruszył ramieniem. - Proszę bardzo, a jaka przyjaciółka?

- Więc wiesz... wyjdzie, co wyjdzie, nie? - parsknął i wciągnął zaraz powietrze.
- Ach, lekareczka. Wiesz, że od niej już zdążyłem dostać? - zaśmiał się i podniósł do pozycji siedzącego przyglądając się Liluye. - Idź spać może, bo zaraz padniesz.

- Powiedziałbym jak napalony nastolatek, że wystarczą gumki - zażartował. - Ale zobaczymy czy jest chora, czy nie, może ją wyślę, może nie. I tak jej już zdążyłem przykrość sprawić - nie dokończył myśli. Był zbyt zmęczony, by to ogarnąć.
- Tak, w twarz. Najwidoczniej gratulowanie jej i powiedzenie, że nie powinna kryć się ze swoją ciążą sprawiło, że się zdenerwowała. Ach, te hormony - westchnął z ironicznym uśmiechem.
- Zawsze możesz przyjść do mnie lub do Evy, może będziesz czuła się bezpieczniej - oznajmił z rozbawieniem i mrugnął do Liluye. - Przekażę jak spotkam - zapewnił i już-już kierował się do wyjścia z pokoju, ale zawrócił, by wziąć butelkę i się napił.
- Dobranoc, Liluye.

/zt