Park Promnitz

First topic message reminder :

Największy park w Appaloosa, nazwany nazwiskiem majętnej rodziny, która w końcu XIX wieku założyła w okolicach sanatorium dla gruźlików. Niestety, kompleks został spalony w czasie trzeciego wielkiego pożaru Old Whiskey. Na szczęście rodzina Promnitz zasłynęła tez innymi rzeczami – odbudową Starej Whiskey, inwestycją w kolej i szpital w Appaloosa City.
Park został założony w latach 50 XX wieku prze żyjących potomków rodziny Promnitz. Składa się on z dwóch głównych części – pierwsza przeznaczona dla spacerowiczów i rowerzystów, z szerokimi alejkami i placami zabaw dla dzieci. Druga, wschodnia część parku to błonia na których odbywają się imprezy masowe, w tym słynny koncert AppaLOL.
W centrum parku, między dwoma kompleksami rekreacyjnymi stoją pomniki i popiersia ważnych osobistości hrabstwa Cochise – w tym tablica pamiątkowa rodziny Promnitz i pomnik kota Porucznika Wąsa.

Koksu nie przejmował się żadnymi arbuzami. Wszystko wokół wirowało. W tańcu. Podobnie Harper, który był prowokowany do obrotów niczym baletnica za sprawą silnych ramion Margaret'a.

Joan, jak i Liluye też pewnie nie ogarnęła do końca, klub nieogarów zwiększa swą liczebność.
- Cześć - rzuciła do wszystkich i uśmiechnęła się do Indianki. - A, to, tak. Na nic innego bym nie pozwoliła - uspokoiła dziewczynę.
Spojrzała na Consuelę i Setha, Święci takie znakomite i elitarne towarzystwo dla Joan, totalnie, za wysokie progi.
- Za dwa piwa może i będę ich największą fanką. Ale tak naprawdę jestem tu dla Conchity - dodała z kpiącym uśmiechem.
- Nie. Od takich cukierków jeszcze dostaniemy cukrzycę - prychnęła do dilera dropsów pudrowych.

Upiła łyk nie-piwa i mrugnęła do Liluye.
- Bezalkoholowe. - uspokoiła ją. A potem w magiczny sposób pojawił się jakiś tęczowy gościu z pudrowymi cukierkami, które wyglądały zachęcająco. I pomimo ostrych słów Evy i jakiegoś bleblania o cukrzycy Joan to Catherine spojrzała ciekawa na gościa.
- A drogie są? - zapytała zaintrygowana.

- Za darmo - powiedział i wręczył Cath garść cukierków o smaku mango i papai.
- Mają obniżoną zawartość cukru - rzucił do Joan i jej tez wręczył słodycze.

Zerkneła na Consie i Setha, hej, w końcu to święci walczą z cukierkami pudrowymi w tej okolicy.
- To lepiej zajmij sie swoim piwem, Cath - burknęła do niej, bo żadnych cukierków jeść nie bedzie!

Z rozbawieniem obserwowała Nate, zastanawiając jak długo jeszcze będzie w stanie sobie go odmawiać. Przezornie jeszcze rozejrzała się za siostrą, z drugiej strony mając ochotę ją w końcu zobaczyć.
- Nie lubię bajgli.
Odpowiedziała ze złośliwym uśmiechem, chociaż przysunęła się bliżej Nate i mógł on zobaczyć jak jej uśmiech się zmienia. Co teraz widział?

Na szczęście nie będzie z nich żadnego jeziora łabędziego. Koksu obracał i zrzucał Jonathanem na boki jak workiem ziemniaków, a Jonathan jedyne co mógł zrobić to chwycić się jego ramion, żeby nie wypieprzyć się na udeptaną trawę.
- Co ty robiiiisz? Powiedział nieco przeciągliwie. W tym tempie to koroner chyba się niedługo odwodni.

Cooper zgłodniał.
Sam uśmiechnął się do Gabrielle.
- Ja też nie przepadam - odpowiedział  pochylił się by pocałować kobietę.
W tym czasie jedne z członków Second Direction zapowiedział, że za chwilę na scenę wkroczy Christopher Tailor.

- Wybacz jeszcze nie zdążyłam tam dotrzeć. Dopiero co oderwałam się od spuszczania wpierdolu Pameli Anderson - odpowiedziała ze złośliwym uśmiechem.
Z lekko opóźnionym zapłonem - lepiej późno niż wcale - zauważyła Catherine i Joan. Och tak słyszała że ta blondwłosa szmata kręci coś z Buendiami. Niech jednak ciągle myśli że nikt nic o tym nie wie.
Posłała jej tak fałszywy, przesłodzony uśmiech że aż dzieciątko w jej dłonie drgnęło.
Widząc młodocianego Latynosa z cukierkami, Consuela bez pomyślunku skorzystała z oferowanych przez niego cukierków. Co za miły człowiek.

Seth przyjrzał się Joan i troszeczkę wyczuł tę animozję wylewającą się z otworów piegowatej kobiety. No cóż, nie było to jakąś wielką tajemnicą, bo Święci nie należeli do świętoszków jak na ironię.
Motocyklista zaciągnął się szlugiem i spojrzał na faceta, który przyleciał proponując coś za darmo. Obciął go wzrokiem krytycznie.
- Za darmo możesz co najwyżej dostać wpierdol. Wypad kurwa. - rzucił krótko i treściwie, bo sam nie jadł cukierków, (bo to zły motocyklista, trzeba trzymać image!) a ponadto te tutaj śmierdziały trochę i bynajmniej nie była to ryba.

Raul tylko się zaśmiał. Wcisnął Consueli jeszcze garść cukierków, obdarował tez Joan i Cath po czym rozpłynął się w powietrzu. A dokładniej to uciekł w tłum.

Właśnie na scenę wyszedł Christopher Tailor, który zaczął śpiewać swój hit "How was your day?".
Kobiety oszalały.

Odwzajemniła pocałunek, zapominając o piwie na które miała ochotę. Na moment zapomniała gdzie jest i po co. Zapomniała, że przecież się rozstali i było to spowodowane pragnieniem naprawy relacji z siostrą.
Odsunęła się zaraz, bo musiała oszaleć na widok Tailora tak.
Spojrzała na Coopera z uśmiechem i złapała za dłoń, by wyciągnąć z tłumu piszczących fanek.

Popatrzyła z niedowierzaniem na Catherine i na Consuelę.
- Cath - rzuciła ostrzegawcze spojrzenie przyjaciółce. A te cukierki pudrowe, które ona dostała wyrzuciła do kosza.

Koksu nie zauważał, by z nich nie mogło być jeziora łabędziego. Bez wątpienia w jego umyśle, ta dwójka właśnie odgrywała sceny z tej sztuki w wersji na lodzie. I właśnie miał zamiar unieść Harpera w jakiejś wymyślnej pozie, gdy nagle ogłoszono występ Tailora.
Porzucił Jonathana, odpychając go okrutnie gdzieś na bok i sam zaczął się przebijać przez rozszalały tłum. Jego stopień szaleństwa był porównywalny. A nawet wyższy. Bez wahania dobiegł do barierek.
Christopher... tak blisko.. jego marzenie było niemalże namacalne.
I Margaret postanowił uczynić je namacalnym.
Przeskoczył przez barierkę, wyciągając przed siebie rękę niczym Superman i skoczył na scenę. Plackiem.

W momencie w których Lionel uderzał o scenę coś trzasnęło... jeden reflektor, drugi... trzeci. Światło zgasło, muzyka zamilkła. Wszędzie zapanowała ciemność.
Najpierw na samych błoniach. W parku... we wschodniej dzielnicy... aż w końcu całe Appaloosa spowiła ciemność.
Awaria w elektrowni przerwała AppaLOL!

Lionel wykorzystał ten moment, by dopaść swojego idola. Objął go mocno swoimi silnymi ramionami. I nie puszczał. W miłosnym, pełnym adoracji uścisku.

Nagle napadła ciemność; Cooper potknął się o własne nogi i pociągnął Gabrielle za sobą. Para lewo uniknęła upadku.
Nathan pochwycił Gabrielle i nie miał zamiaru puszczać.
- Dobra... teraz to naprawdę nie pamiętam gdzie zaparkowałem.

Joan zrobiła kilka kroków w tył, gdy reflektory dały pokaz fajerwerków. A potem nastąpiła ciemność. Wyjęła telefon, żeby świecić przed sobą drogę i złapała za ramię Cath. Zaczęła się kierować w stronę wyjścia, nie chcąc zostać stratowana i nie upaść.

- Przyznaj się, to twoja sprawka?
Zapytała, gdy już stała twardo na ziemi i nie było obawy, że padnie plackiem jak Koksu. Mocno zacisnęła swą dłoń na dłoni Nate i nawet się nie wysiliła, by coś dojrzeć. Słyszała tylko jeden wielki pomruk niezadowolonego tłumu.

Jonathan upadł na trawę gdy Koksu go porzucił. Cóż za nieczuły brutal! Leżał chwilę skołowany a po kilku minutach wszystko zgasło. Aż przez chwilę myślał, że oślepł, ale chwilę później wzrok przyzwyczaił się do braku światła. Wstał, otrzepał tyłek i zastanowił się o ze sobą zrobić. Bez muzyki przeszła mu ochotę na tańczenie i chyba nieco wytrzeźwiał. Tłum wokół niego najpierw stanął w miejscu, żeby potem zacząć się przemieszczać w mniej lub bardziej spanikowanym tempie.
Pora się wynosić. W tej ciemności nie ma mowy, żeby znalazł Gabrielle. Wyciągnął telefon i wykręcił do niej numer kierując się w stronę z której jak się mu zdawało przyszedł.

- Tak, specjalnie zepsułem elektrownię w Appaloosa - powiedział - żeby cię złapać za cycka.
Więc i to uczynił.

Gdy dostała cukierki, to aż się jej oczy zaświeciły, a w tym momencie zgasło wszędzie światło. Schowała cuksy do kieszeni szortów i usłyszała jakiś głośny grzmot, jakby tona mięśni rąbnęła o jakąś twardą powierzchnię. Ten dźwięk odezwał się na scenie, dlatego Catherine totalnie chciała sprawdzić co się dzieje.
- No ej! - została jednak pociągnięta w przeciwnym kierunku i jęknęła z niezadowolenia. - Tam się coś dzieje! Trzeba to nagrać!
Rozlała przy tym wszystkim piwo, upuszczając kubeczek z piwem, ale z tego powodu jednak nie było żadnej reakcji, bo i tak w środku nie było procentów.
Machała ręką po ciemku, aż natrafiła na coś kościstego. To była dupa Liluye, ale Cath nie wiedziała co to takiego, dlatego ścisnęła kilka razy, by się upewnić.

- O kurwa! - wymsknęło się z pełnych ust Evy gdy koncert zrobił się czarniejszy od niej.
- Ja pierdole - wyciągnęła telefon i włączyła latarkę - No to chyba dobrze, żeśmy nie poleźli pod scenę...
- To co? Spierdalamy?

- Oh wysil się, cwaniaku.
Odepchnęła łapsko Coopera i sięgnęła do małej torebki, słysząc wołanie o pomoc. Odebrała i od razu postanowiła pokierować Harpera do siebie.
- Idź pod scenę. Tam będę czekać.

Iiii.. wszystko zgasło. Liluye wyciągnęła rękę w bok i złapała.. Cath za cycka!
- Oj, sory! - i wyciągnęła drugą rękę łapiąc za cycka Joan. Ups.
- Oj. przepraszam - pisnęła i cofnęła obie ręce, rozgladając się. Na razie nic nie widziała.